Do gry potrzebne są dwie pełne (pięćdziesiąt dwie karty) talie, po jednej dla każdego z rywali. Zadaniem graczy jest pozbyć się wszystkich kart. Gra istnieje w różnych wariantach. Na początku każdy z graczy powinien dokładnie przetasować swoje karty, a następnie odłożyć dwanaście kart zakrytych formułując z nich stos. W taki sposób tworzy się magazynek. Gracz, który odkrywa starszą kartę rozpoczyna rozgrywkę.

Uczestnicy gry muszą pozbyć się wszystkich kart nie tylko z ręki, ale również z magazynku. Ten, kto inicjuje rozgrywkę odkrywa wierzchnią kartę z ręki i wykłada ją na stole widoczną dla rywala. Gdy tą kartą jest as, gracz zobowiązany jest położyć kartę na środku stołu. Jest to miejsce zarezerwowane dla asów. Jeśli as znajduje się już na środku stołu, obowiązek wykładania w to miejsce dotyczy również kolejnych kart w konkretnym kolorze (np. trójki, czwórki etc.) – w garibaldce istnieją więc podobieństw do pasjansa: należy dokładać do asów. Jeśli gracz pomyli się i nie dołoży, kiedy powinien, traci turę.

Gracz może według własnego uznania dołożyć kartę, którą ma na ręku lub kartę znajdującą się na wierzchu magazynku do jakiejkolwiek innej karty bazowej. Trzeba jednak w tym przypadku stosować się bezwzględnie do zasady „malejąco-naprzemiennie” czyli np. do ósemki pik można dołożyć siódemkę karo lub kier, a do damy karo – waleta trefl lub pik. Podczas trwania własnej tury gracz może przekładać karty leżące na stole pamiętając o opisanej powyżej zasadzie.

Istnieje jednak zakaz pobierania do ręki więcej niż jednej karty w jednym ruchu. W kolejnym ruchu ta ostatnia karta jest kartą bazową. Przykładowo jeśli na stole w ramach jednego sekwensu mamy damę kier i waleta pik, a w drugim samego króla trefl, gracz nie ma prawa przenieść damy oraz waleta na króla. Przysługuje mu natomiast prawo przeniesienia waleta na damę karo, jeśli taka karta występuje wśród kart bazowych. Następnie odkrytą damę kier można przenieść na króla, a następnie przenieść waleta z damy karo na damę kier.

Gracz, któremu karty nie pozwalają na ruch, odkłada kartę na bok. W tym momencie jego tura kończy się. Karty, które trafiają na bok nazywane są śmietnikiem. Z kart tych tworzy się nową talię, która wykorzystywana jest w przypadku wyczerpania kart z ręki. W czasie swojej tury uczestnik gry może dorzucić kartę bazową, z ręki albo z magazynku, do niego lub śmietnika, który stworzył rywal. Wymaga się natomiast, by była to karta w tym samym kolorze, a w ostateczności starsza lub młodsza o jedno oczko.

Jakie są Wasze ulubione gry karciane? W co, kiedy i z kim najczęściej gracie? Dajcie znać!

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułSzczepienia przed wyjazdem do krajów tropikalnych
Następny artykułBagaż podręczny – co można zabrać?

Norbert Banasiak - ukończył studia na kierunku stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim. Posiada różnorodne doświadczenie redaktorsko-dziennikarskie. Współpracował m.in. z Gazetą Prawną,  portalem i miesięcznikiem branży rozrywkowej E-PLAY, miesięcznikiem What`up in Warsaw.

Nasz specjalista pisze o sobie:

Lubię w szczególności wszelkie gry, które rozwijają przydatne umiejętności: logiczne myślenie, koncentrację, szybkie podejmowanie decyzji. Moje zainteresowania zawodowe, jak i prywatne, oscylują poza tym wokół zagadnień związanych z kwestiami językowymi (translatoryka, semiotyka), Internetem, polityką międzynarodową.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here