Do gry w skata potrzeba talii składającej się z trzydziestu dwóch kart (od siódemek do asów). Karty do skata mają własną, specyficzną szatę graficzną. Talia różni się również od zwykłej innym sposobem przedstawienia kolorów. Karty wydawane w Polsce mają najczęściej wizerunki ważniejszych miast polskich (w przypadku blotek). Rolę rozdającego pełni po kolei każdy z graczy. W każdej rozgrywce gracze otrzymują po dziesięć kart, a dwie karty (skat lub tajlong) wykłada się na stół. Potem osoba wygrywająca licytację ma możliwość wymiany tych dwóch kart. Rozdaje się po trzy karty każdemu graczowi zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a następnie dwie karty trafiają na stół i kontynuuje się rozdawanie kart każdemu graczowi (po cztery karty na osobę). Na koniec każdemu rozdaje się po trzy karty.

Kiedy każdy z graczy ma już po dziesięć kart rozpoczyna się licytacja. Pierwszy ruch należy do osoby po prawej stronie od rozdającego. Przeciwnikiem tego gracza jest gracz po jego prawej stronie. Ten ostatni może wycofać się z licytacji, wówczas przeciwnikiem staje się rozdający. Dwóch licytujących się graczy deklaruje wynik, jaki może uzyskać. Licytacja zaczyna się od liczby osiemnaście, ponieważ jest to najniższa możliwa do zdobycia w skacie liczba punktów. Jeśli pierwsza osoba rezygnuje z licytacji, musi wypowiedzieć słowo „pas”, „ramsz” lub „siedemnaście”. Jeżeli jednak licytuje, przeciwnik może wycofać się lub potwierdzić własny udział w licytacji poprzez wypowiedzenie słowa „mam”. Na czas danej rozgrywki gracz wygrywający licytację nazywany jest „grającym”. Karty wyłożone dodatkowo na stole należą do „grającego” – wlicza się je w końcową punktację rozgrywki na konto tego gracza.

Ten, kto wygrał licytację deklaruje typ rozgrywki: kolor – „grający” deklaruje, że jeden z czterech kolorów jest tromfem, grand – tromfami są jedynie walety w odpowiedniej kolejności (od najsilniejszego: trefl, pik, kier, karo), null (null over, rewolucja) – „grający” ma zakaz wzięcia jakiejkolwiek lewy, rozgrywka z ręki – „grający” nie może wymienić dwóch kart, ani nie ma wglądu (podobnie jak jego rywale), rozgrywka zapowiadana – gracz zapowiada rywalom, że nie mają tzw. wyjścia czyli nie zbiorą więcej niż trzydzieści punktów.

Punktacja rozgrywek różni się w zależności od danej rozgrywki. W przypadku koloru i granda „grający” ma obowiązek uzbierania nie mniej niż sześćdziesięciu punktów. Gracze zliczają punkty z zebranych lew: as – jedenaście punktów, dziesiątka – dziesięć, król – cztery, dama – trzy, walet – dwa. Inne karty nie liczą się w punktacji. „Grający” otrzymuje dodatkowo punkty za dwie karty wyłożone na stole. Gracz, który nie uzyskał trzydziestu punktów, otrzymuje nazwę „sznajder”, a ten, kto nie zdobył ani jednej lewy, nazywany jest „sznajder szwarc”.

Jakie są Wasze ulubione gry karciane? W co, kiedy i z kim najczęściej gracie? Dajcie znać!

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułJak wybrać dobry hotel?
Następny artykułUmowa z biurem podróży – na co zwrócić uwagę?

Norbert Banasiak - ukończył studia na kierunku stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim. Posiada różnorodne doświadczenie redaktorsko-dziennikarskie. Współpracował m.in. z Gazetą Prawną,  portalem i miesięcznikiem branży rozrywkowej E-PLAY, miesięcznikiem What`up in Warsaw.

Nasz specjalista pisze o sobie:

Lubię w szczególności wszelkie gry, które rozwijają przydatne umiejętności: logiczne myślenie, koncentrację, szybkie podejmowanie decyzji. Moje zainteresowania zawodowe, jak i prywatne, oscylują poza tym wokół zagadnień związanych z kwestiami językowymi (translatoryka, semiotyka), Internetem, polityką międzynarodową.

1 KOMENTARZ

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here