Nie wszystkie gatunki jednak nadają się do słuchania w aucie. Poza tym, czasami po prostu nie mamy ochoty ani czasu, by komponować swoją playlistę, a nie chcemy zdawać się na wybory didżejów radiowych puszczających w kółko te same piosenki.

Istnieje kilka kryteriów, którymi należy się kierować, wybierając muzykę do samochodu, jeżeli mamy ambicję zrobić to samemu. Po pierwsze, nie może ona być monotonna. Nc nie ujmując ariom operowym czy dźwiękom ambientu, ich jednostajność może nas zniechęcić do kontynuowania jazdy już po pierwszym utworze. Powinniśmy więc wybierać utwory żywe. Dodatkowo, odradzałbym skazywanie się na jednego tylko wykonawcę. Przesłuchiwanie dyskografii, w której znajdują się rzeczy wybitne obok wybitnie słabych, o ile nie jesteśmy fanatykami danego twórcy, może okazać się męczarnią.

Dobrze jest zdecydować się na muzykę z wyrazistym rytmem, który sprawi, że palce same będą chciały pukać do niego o kierownicę. Na pewno świetnie sprawdzą się piosenki bluesowe i jazzowe, elektroniczne down tempo i trip-hop, bo – choć możemy nie przepadać za tymi gatunkami – to spełniają określone powyżej wymagania. Jazzowe wariacje nie będą nas dekoncentrowały, ale nie pozwolą się nudzić. Wypadałoby tylko uważać, by nie dać się rytmom zahipnotyzować na tyle, by próbować zrównać prędkość jazdy z szybkością dźwięków.

W samochodzie podczas jazdy najlepiej sprawdzą się wszelkiej maści składanki. Istnieje ich tak wiele, że jest w czym przebierać – wydawnictwa muzyczne szykują odpowiednie zestawienia na każdą okazję, od pory roku począwszy. Jednak często ich zawartość się powtarza, bo powstają w oparciu o rankingi popularności poszczególnych kawałków. Z pomocą mogą nam wówczas przyjść albumy dedykowane właśnie dla kierowców, bo takie składanki istnieją – na przykład czteropak „RMF FM Muzyka do samochodu”. Niestety i one często opierają się na sprawdzonych hitach. Co wówczas zrobić?

Polecam sięgnięcie po soundtracki z komputerowych gier wyścigowych! Dużo w nich kawałków mało znanych i niesamowicie zróżnicowanych – w końcu dobrano je z myślą o jeździe, choć tylko tej wirtualnej. Dzięki temu doskonale sprawdzą się również w prawdziwym samochodzie.

Niezależnie od obranej drogi, potrzebujemy kogoś, kto pomoże nam postawić przynajmniej pierwsze kroki – opanować kluczowe akordy, schematy bicia. Nawet sprawy banalne – sposób trzymania gitary, kostki, odległość palców od gryfu – wykonywane źle mogą sprawić, że w przyszłości będziemy mieli problem z trudniejszymi elementami technicznymi, a nie ma nic gorszego niż oduczanie się błędnych nawyków. Jeżeli jednak w odpowiedni sposób zabierzemy się do nauki, to poza drobnymi korekcjami opanujemy grę na gitarze bez problemu.

Na szczęście, brak grających znajomych, którzy mogliby nas pokierować lub bariera finansowa wcale nie oznaczają, że jesteśmy skazani na pełną samodzielność i błądzenie po omacku. Możemy skorzystać z bogatej oferty podręczników i lekcji wideo, po polsku i po angielsku.

Poza książkami i kursami na płytach CD warto również poszukać informacji w Internecie. Znajdziemy tam mnóstwo witryn zrzeszających miłośników i adeptów gry na gitarze, którzy chętnie (i za darmo!) dzielą się swoją wiedzą. Są to zarówno całe strony, na których znajdziemy informacje o wszystkich mogących nam pomóc aspektach teoretycznych, jak również filmiki (zamieszczane chociażby na YouTube), gdzie muzyk krok po kroku wyjaśnia nam, jak zagrać dany utwór. Wśród bogactwa zasobów sieci łatwo się jednak zgubić, a duża część spośród samozwańczych nauczycieli sama nie prezentuje odpowiednio wysokiego poziomu, by uczyć innych. Możemy więc sfrustrowani obejrzeć lub przeczytać masę porad, po czym dalej nie wiedzieć, jak coś zagrać.

By bez strachu o własną muzyczną przyszłość rozpocząć naukę, polecam stronę justinguitar.com oraz kanał YouTube Marty’ego Schwarza (http://www.youtube.com/user/martyfs74). Ucząc się zgodnie z ich wskazówkami, na pewno odniesiemy sukces. W dodatku, gdy już opanujemy podstawy – zarówno teoretyczne, które są niezbędne do dalszego rozwoju, jak i praktyczne, czyli samą grę – to lekcje dla bardziej zaawansowanych podzielone są już na style muzyczne. Możemy więc wybrać najbardziej odpowiadający nam kierunek: blues, metal, rock itd.

Bardzo wiele przydatnych informacji znaleźć można na stronie www.tango.art.pl. Znajdują się tu zarówno artykuły teoretyczne i historyczne, jak i spora baza podzielonych na kategorie płyt z muzyką do tanga. Zdecydować się bowiem możemy na pójście linią patriotyczną i tańczyć do polskich przedwojennych przebojów (jak mój osobisty faworyt – „Już nigdy” Sławomiry Przybylskiej), aczkolwiek znajdą się również bardziej współcześni wykonawcy, chociażby Tangata Quartet czy Marta Górnika. Możemy tańczyć tango również do muzyki filmowej, na przykład adaptacji „Por una cabeza” w wersji z filmu „Zapach kobiety”, gdzie brawurową rolę odegrał Al Pacino, zwłaszcza w scenie tanecznej. Wielbiciele klasyki mogą również sięgnąć po kompozycje legendy tanga, czyli słynnego Astoria Piazzolli.

Dla ceniących różnorodność, polecę kilka składanek, które bez wątpienia wystarczą na długi czas. Po pierwsze, czteropak „Last Tango in Athens” zawierający różnorodne tango, zarówno do tango salon, jak i do tango nuevo. Kolejne na mojej liście jest „Bueons Aires Late”, przeznaczone dla wiebicieli nuevo i nowoczesnych aranżacji. Prawdziwą skarbnicą, bo aż trzydziestopłytowym wydaniem (sic!), jest „Tangos – los clasicos argentinos”.

Jeżeli chcemy zdać się na ślepy los, możemy skorzystać z jakiegoś internetowego radia. Uda nam się znaleźć wiele specjalizujących się w graniu tanga, na przykład laut.fm/tangomatrix. Standardowo, pozostaje również skorzystanie z wyszukiwarki Youtube’a, wrzuty.pl czy szukanie po sugerowanych wykonawcach i stopniach podobieństwa do znanych „speców” od grania tanga na last.fm i jego polskim odpowiedniku – lastfm.pl. Nie czekaj więc – otwieraj przeglądarkę lub szykuj się na wycieczkę do sklepu z płytami!

Oba typy walca niekoniecznie muszą być tańczone do klasycznych, poważnych melodii tradycyjnie z nimi kojarzonych. Jeżeli mamy odrobinę słuchu muzycznego i odpowiednie wyczucie rytmu, pośród słuchanych przez siebie utworów z pewnością znajdziemy wiele, które będą pasowały do tego typu tańca. Możemy się nawet zdziwić, jak różne gatunki będą one reprezentować, ale w końcu metrum to rzecz uniwersalna.

Dobrym przykładem będzie jazzowa Norah Jones i jej „Come away with me”, „Strangers in the night” nieśmiertelnego Franka Sinatry, „Pretty maids in the row” Eaglesów, „I wonder why” Curtisa Stingersa, „One more try” George’a Michela, a nawet „Piu Che Puoi” Erosa Ramazzottiego. Jak widać, spektrum gatunków jest bardzo duże. Sympatycznym, a przy tym odpowiednio epickim, o ile można tego słowa użyć, byłoby „Sunrise, sunset” z musicalu „Skrzypek na dachu”.

Gdyby ktoś koniecznie chciał potańczyć przy polskich utworach, oto kilka tytułów: „Dumka na dwa serca” Edyty Górniak, „Jej portret” Bogusława Meca, „Niebieska piosenka” Grzegorza Tomczyka, „Zakochani” Natalii Kukulskiej.

Ci, którzy zadowolą się dźwiękami muzyki poważnej, mogą nabyć jedną z mnóstwa dostępnych na rynku składanek z muzyką do walca i tańczyć do fortepianowych kompozycji Jonathana Brahmsa, Fryderyka Chopina czy Antoniego Dworzaka. Do najsłynniejszych walców koncertowych należą bez wątpienia te autorstwa Józefa Lannera czy Johanna Straussa, zwłaszcza znane wszystkim „Nad pięknym, modrym Dunajem”.

Nie ma nawet potrzeby sięgania po płyty – wystarczające zasoby są dostępne online na Youtubie lub w serwisie wrzuta.pl.

Zanim przejdę do polecania konkretnych wykonawców, których uważam za odpowiednich, zacznę od kilku wskazówek na temat tego, jak w ogóle zabierać się za wyszukiwanie odpowiadającej nam muzyki, co przyda się nie tylko w przypadku samby, ale i innych gatunków. Przede wszystkim – rzecz oczywista, czyli wpisanie „samba” w polu wyszukiwania Youtube lub wrzuta.pl. Użytkownicy na pewno przygotowali sporą liczbę playlist, z których wyłowimy coś, co odpowiadać będzie naszym wymaganiom.

Jeżeli nie chcesz zdawać się na tak wysoki udział komponentu losowego, polecam poszperanie w serwisie zbierającym informacje o gustach muzycznych użytkowników, czyli last.fm. Szukając tam po gatunkach i wybierając sambę, otrzymasz listę najpopularniejszych wykonawców, a dodatkowo – odsłuchując każdego z nich – możesz zobaczyć listę muzyków i zespołów uznawanych za podobne do niego. Tutaj również wpisany jest pewien margines błędu, jako że podobieństwo ocenia się na podstawie liczby osób słuchających jednocześnie tego i tego wykonawcy, ale trafność wyników jest niebywale wysoka, nie ma więc co się martwić ewentualnymi odstępstwami.

Dobrym pomysłem będzie też skorzystanie z oferty wydawniczej i wybranie jednej z licznych dostępnych na rynku składanek płytowych. Dodatkową korzyścią tego rozwiązania jest fakt, że istnieją tego typu płyty skomponowane specjalnie z myślą o tych, którzy stawiają pierwsze kroki w nauce samby, nie trzeba będzie więc samodzielnie decydować, która z piosenek lepiej nadaje się dla początkujących.

Kilka przykładów standardowych utworów reprezentujących sambę możesz znaleźć na stronie piruety.net/muzyka-taneczna-samba/. Ci, którzy chcieliby potańczyć przy piosenkach bardziej znanych, mogą zdecydować się na przykład na „La tortura” Shakiry lub swego czasu ogromny przebój, jakim było „Livin la Vida Loca” Ricky’ego Martina. Może to być również „La camisa negra” czy dwa nieśmiertelne standardy: „Volare” i „Bailamos”.

Nie stanowi to żadnego problemu – salsa to bardzo popularny gatunek i osoby, które mniej więcej obeznane są w rządzących nim regułach, zapewne nie raz złapały się na słuchaniu jakiegoś modnego przeboju, który przypadkiem okazywał się skomponowany w idealnym rytmie do tańczenia salsy. Nie można więc zamykać się na muzykę tradycyjnie z salsą niekojarzoną. Rytm znaleźć można wszędzie!

To, na jakie utwory powinniśmy się zdecydować, zależy oczywiście od poziomu naszych salsowych umiejętności. Początkujący powinni skupić się przede wszystkim na tradycyjnych piosenkach, by nauczyć się wychwytywać owo charakterystyczne brzmienie także w innych, gdzie nie będzie ono tak wyraziste, a poza tym – by uczyli się na łatwiejszych, nieco wolniejszych i mniej wymagających, utworach. Istnieją specjalne składanki płytowe stworzone z myślą o tych, którzy w salsie stawiają pierwsze kroki (w przenośni i dosłownie). Dobrym wyborem będzie na przykład „It’s Salsa!” – pod banalnym tytułem kryje się trójpak płyt z utworami najbardziej znanych wykonawców salsy.

Jeżeli nie mamy ściśle sprecyzowanych wymagań dotyczących piosenek, możemy spróbować poszukać czegoś interesującego w Internecie. Wortale muzyczne – wrzuta.pl, Youtube – tylko czekają, by wpisać w ich wyszukiwarkach hasło „salsa” i oddać się wielogodzinnym poszukiwaniom tego jednego upragnionego brzmienia. Mają one jednak to do siebie, że zdajemy się na losowość.

Dużo większe możliwości oferuje portal społecznościowo-muzyczny zbierający informacje o gustach użytkowników – last.fm (ma także polski odpowiednik – lastfm.pl). Możemy tam wyszukiwać muzyki na wiele sposobów, w tym także po ulubionych gatunkach. Otrzymamy wówczas listę najbardziej znanych wykonawców oraz propozycje kolejnych, według stopnia podobieństwa do pierwszych, utworów. Zmniejsza to margines błędu przy szukaniu, a także daje orientację wśród zespołów. Polecam rozejrzeć się właśnie tam.

Zamiast więc bawić się w roztrząsanie tego rodzaju sporów, gdzie osiągnięcie porozumienia jest niewykonalne, polecę trochę witryn i sposobów szukania muzyki klubowej, która może spełnić nasze oczekiwania.

Możemy zdać się na przypadek. Wtedy pozostaje zdobyć najnowsze składanki odpowiadające poszczególnym gatunkom (techno, trance, elektro itd.) i szukać w nich fajnych numerów. Rokrocznie ukazują się wydawnictwa zbierające wyłonione drogą głosowania i oceny popularności utwory, które sprawdziły się w wielu klubach w przeciągu ostatnich dwunastu miesięcy.

Inny sposób to posłużenie się rankingami dostępnymi na stronach internetowych, listami przebojów, skąd również zaczerpniemy interesujące nas tytuły tracków. Kolejną opcją jest zdanie się na ofertę radia, w tym stacji internetowych specjalizujących się w muzyce klubowej, jak na przykład radioparty.pl – znajduje się tu kilka typów podrozgłośni, gdzie DJ-e puszczają poszczególne gatunki muzyki klubowej.

Wyszukiwanie samodzielne może być bardziej czasochłonne, ale jednocześnie owocniejsze. Jeżeli mamy swoich ulubionych wykonawców czy DJ-ów, dobrym ruchem będzie odszukanie ich profilu artysty w jednym z największych muzycznych portali – last.fm. Każdemu twórcy przyporządkowana jest tam baza autorów, z którymi łączy go pewien stopień podobieństwa, określony od „idealnego” do „niskiego”. Mając w miarę sprecyzowany gust, oczekiwania i listę swoich faworytów, możemy z last.fm uczynić niekończącą się kopalnię wiedzy i nowych muzycznych odkryć.

Przechodząc do polecania kilku kolejnych stron – nieco zaniedbanym serwisem, ale dobrą bazą wypadową, może być zbiorcza strona twojamu.za.pl/joomla. Fani trance mogą odnaleźć sporo rzeczy dla siebie na specjalnym forum trance.ok1.pl. Na bieżąco aktualizowanym i dobrze prowadzonym portalem jest megamuza.net, gdzie wciąż zamieszczane są nowe, starannie wyselekcjonowane utwory różnych gatunków muzyki klubowej.

W związku z tym nie ma co się łudzić i próbować edukować ich muzyką, która wydawałaby się nam stosowna do ich wieku, jako że dzisiejsza młodzież dojrzewa znacznie szybciej. Najlepiej więc poświęcić parę godzin na rekonesans w Internecie muzycznych stacjach radiowych i telewizyjnych. Dobrze wiemy, że przez większość czasu puszczają one to samo, nie będzie więc problemu z przygotowaniem listy utworów, będących aktualnie na szczytach list przebojów, które są doskonale znane młodzieży i dzięki temu zostaną przyjęte z aprobatą.

Jeżeli nie mamy czasu na przesłuchiwanie – aczkolwiek jest to wskazane, by nie zostać niemile zaskoczonym tekstem któregoś z hitów – pozostaje sprawdzić internetowe listy przebojów w rodzaju top 100.

Dobrze jest zróżnicować repertuar gatunkowo, by nie zanudzić uczestników mieszanką popu. Na pewno sprawdzą się stare hity rockowe czy nawet piosenki w rodzaju „Twist again” – nie są one może najbardziej popularnej współcześnie, ale jakimś cudem wciąż świetnie spisują się na zabawach. Są wręcz nieśmiertelne. Na pewno kiepsko wyjdziemy na próbach puszczania metalu czy hip hopu ze względu na jego treści, aczkolwiek, by pójść na kompromis z gustami publiczności, powinniśmy jednak znaleźć w ciągu dnia chociaż godzinę i wybrać kilka co bardziej rytmicznych rapowych kawałków, które nadadzą się do zabawy.

Spokojnie można również puszczać inne nieśmiertelne przeboje, zwłaszcza disco lat osiemdziesiątych i wczesnych dziewięćdziesiątych. Choć mogłoby się wydawać, że największym wzięciem będą cieszyły się tylko nowości, to jednak również starsze utwory powinny zostać dobrze przyjęte, jako że uczniowie nie raz się już z nimi zetknęli. Trudno reagować niechęcią na nieśmiertelną „Billy Jean” Michaela Jacksona, prawda?

Choć może się to wydawać głupie, to jednak warto wprowadzić odrobinę luzu kilkoma piosenkami disco polo – ich nieskomplikowany i wyrazisty rytm stworzy idealne warunki do tańca, zabawy i śmiechu.

Na szczęście da się obie strony pogodzić. Jeżeli chodzi o odwieczny dylemat: DJ czy zespół? – polecam oba! Jeżeli tylko stać na to organizatorów, bardzo dobrym pomysłem jest zainwestować w urozmaicenie imprezy w ten sposób. Oczywiście jestem zwolennikiem czynienia ze studniówki imprezy w starym stylu, stąd większość scenicznego czasu oddałbym do jednak w ręce zespołu, mimo to uważam, że godzina czy dwie muzyki dyskotekowej, puszczanej przez DJ-a, świetnie się sprawdzi. Nastolatki, którzy, nie łudźmy się, tradycyjnie pojętego tańca towarzyskiego nie darzą szczególnie sympatią bądź brakuje im talentu, by komfortowo czuć się na zabawie, z radością przyjmą chwilę oddechu od sztywnej formy i powyginają się w rytm znanych z klubów melodii, gdzie swoboda ruchów jest zdecydowanie większa.

Gdyby pytać o konkretne gatunki, które powinny pojawić się na studniówce, to na pewno nie powinno na niej zabraknąć disco polo! Dużo osób wstydzi się tego specyficznie polskiego tworu o wątpliwej jakości artystycznej, młodzi ludzie również go zbytnio nie szanują, ale aspekt komiczny i powszechna znajomość – któż z nas nie potrafiłby zaśpiewać refrenu „Jesteś szalona” grupy Boys? – czynią z disco polo idealny materiał na wszelkiego rodzaju imprezy, ze studniówką włącznie. Każdy szanujący się zespół muzyczny nawykły do gry na weselach dysponuje sporym repertuarem tego typu. Z tego samego względu świetnie spiszą się dziś brzmiące już kiczowato hity disco lat osiemdziesiątych i wczesnych dziewięćdziesiątych, w rodzaju „Don’t talk just kiss” i im podobnych.

Skoro o latach osiemdziesiątych mowa – powstało wówczas mnóstwo tanecznych hitów idealnych na taką okazję, a tworzący wówczas artyści dziś uchodzą za kultowych, na przykład Michael Jackson. Jest więc z czego wybierać.

Odradzałbym piosenki hip hopowe. Raz, że ciężko znaleźć rap bez przekleństw, a pewien poziom kultury trzeba jednak zachować, dwa – ambitniejsze lub ciekawsze artystycznie kawałki rzadko mają odpowiedni rytm, by stanowić dobry podkład do zabawy tanecznej.

Warto więc zawczasu zadbać o to, by w natłoku elementów do przygotowania czy poprawienia nie zapomnieć o doborze odpowiedniego repertuaru. Nie ma nic gorszego niż ustawiona na losowe wybieranie playlista komputera, która w pewnym momencie uraczy nas na przykład przypadkowo zapodzianą w folderze melodią ze Smurfów. Czar pryska! Z tego powodu również tym razem nie polecam zdawania się na niesprawdzone youtubowe wskazania, tudzież nieprzesłuchane zawczasu składanki. Skoro zależy nam, by wszystko wyszło idealnie, jest to kolejny element, który się na to składa.

Myśląc o konkretnych utworach, należy przede wszystkim uwzględnić preferencje osoby zaproszonej. Każdy na swój sposób rozumie słowo romantyczne i choć istnieją pewne uniwersalne wyznaczniki i intuicyjne pojęcie, do których możemy się odwołać, granice są jednak płynne. Bezpiecznie będzie w takiej sytuacji poruszać się albo faktycznie pośród legendarnych i ponadczasowych przebojów, albo – jeżeli chcemy błysnąć oryginalnością – posłużyć się kryterium gatunkowym.

Jeżeli stawiamy na to drugie, dobrym wyborem będzie jazz. Istnieje wiele składanek przygotowanych specjalnie z myślą o tego typu okazjach, wystarczy szukać wpisując w wyszukiwarce hasło „romantic jazz”, funkcjonujące jako osobna kategoria. Sensowny wybór utworów można znaleźć na stronie sissimidis.com.br/100-Romantic-Jazz-Songs.html. Myślę, że długością trwania będzie wystarczająca nawet dla wieczorów przedłużających się w nieskończoność.

Tym, którzy pragną oprzeć się tylko na klasyce, polecam sięgnięcie po piosenki takie jak: „Hello” Lionela Ritchiego, „Can you feel the love tonight” Eltona Johna, utwory Barry’ego White’a, „Wonderful tonight” Erica Claptona czy nieśmiertelne „I don’t wanna miss a thing” Aerosmith. Zestawienie najpopularniejszych piosenek o miłości – idealnych na romantyczny wieczór – dobranych również pod względem ich przydatności na wesele znajduje się na stronie mag.weddingcentral.com.au/music/songs/love-songs.htm. Jest ich tam tak dużo, że z łatwością skomponujesz zestaw, który wypełni cały wieczór. Życzę, żeby był udany!