Na zestaw do gry składają się min. pięć plansz graczy i trzy plansze akcji. Gracze używają poza tym trzystu sześćdziesięciu kart, a także żetony reprezentujące pola, chaty, domy, żywność, znaczniki zwierząt surowców itp. Dzięki temu można mieć pewność, że każda rozgrywka będzie niepowtarzalna. Gracz musi działać na wielu polach jednocześnie (np. uprawianie warzyw, hodowla zwierząt, rozbudowa domostwa). Doświadczeni gracze podkreślają też inną zaletę – nie ma w Agricoli optymalnej liczby graczy, rożne karty i pola wpływają na rozgrywkę w różny sposób w zależności od liczby graczy.

Legendarną wręcz pozycją w kategorii gier planszowych jest Talisman: Magia i Miecz. Gracze wcielają się w niej w postaci posługujące się w zależności od wyboru tytułową magią lub mieczem. Zadaniem uczestnika gry jest zdobycie skarbu – Korony Władzy. Jest to przygodowa gra planszowa, która potrafi wciągnąć na długi czas – jedna rozgrywka trwa średnio dwie godziny (na trzy-cztery osoby). Przy większej liczbie graczy rozrywka trwa jeszcze dłużej. Świetny pomysł na ciekawy wieczór ze znajomymi. Możliwych scenariuszy gry jest bardzo dużo – nie sposób się nudzić.

Następną interesującą grą jest Dominion – Rozdarte Królestwo. W tym przypadku gracz wciela się w postać monarchy, którego zadaniem jest zbudowanie królestwa i zjednoczenie wszystkich pod własnym przywództwem. Budowanie królestwa polega na budowaniu talii, która je reprezentuje. Gracz rozpoczyna od skromnych posiadłości i niewielkiej ilości zasobów finansowych. Poprzez takie działania jak stawianie budynków, rozbudowę zamku, wynajmowanie sług itp. gracz musi zapewnić królestwu złoto i zwiększyć liczbę jego mieszkańców. Na drodze do tego celu stoją natomiast inni władcy, którzy również próbują wzmocnić swoją pozycję.

Ciekawą grą może być też polska propozycja – Stronghold. Jest to gra, która nie tylko odniosła sukces w naszym kraju, ale także została dobrze odebrana za naszą zachodnią granicą. Stronghold można ogólnie scharakteryzować jako udaną mieszankę symulatora budowy średniowiecznego miast oraz zarządzanie miastem (strategia ekonomiczna). Zadaniem gracza jest zakładanie i rozbudowa nowych osad, wznoszenie twierdz. Gracze toczą też batalie wykorzystując do tego różne rodzaje wojsk (np. łucznicy, włócznicy, kusznicy, rycerze. pikinierzy).

Inną ważną pozycją jest klasyka tego gier sieciowych: Counter-Strike. Fabuła tej gry opiera się na walce terrorystów z antyterrorystami. Istnieją więc dwie wrogie grupy – jedna broni miejsca, w którym ma zostać podłożona bomba, druga zaś stara się opanować to miejsce i podłożyć ładunek.

Wśród gier na konsolę wybijają się takie tytuł jak Silent Hill czy Metal Gear Solid. Ta ostatnia, określana przez autorów jako taktyczna akcja szpiegowska, zyskała sobie wielkie uznanie u graczy ze względu na trzymającą w napięciu akcję, gdzie gracz głównie się skrada i omija przeciwników, w mniejszym stopniu natomiast bezpośrednio się z nimi konfrontuje. Pierwsza gra natomiast, Silent Hill, utrzymana jest w klimacie horroru, w którym gracze cenią przede wszystkim klimat niepokoju panującego w mieście Toluca – twórcy gry umiejętnie wpletli ten nastrój w fabułę.

Warto też odpocząć od komputera i powrócić np. do gier planszowych. Zaletą tego rozwiązania jest niewątpliwie tradycyjna reakcja z drugim graczem – spotkanie twarzą w twarz. Towarzyskie aspekty takiej gry są nie do przecenienia. Popularną i cenioną grą tego typu jest obecnie Warhammer 40 000. Jest to planszową gra bitewna dla dwóch i większej ilości osób. Gra posiada rozbudowaną fabułę, a do rozegrania bitwy potrzebne są miniaturowe modele żołnierzy, pojazdów i innych obiektów. Gracze poruszają się w targanym konfliktami świata przyszłości. Dla uściślenia należy dodać, że gra nie jest tradycyjną grą planszową, lecz planszówką z elementami gry kolekcjonerskiej oraz strategicznej.

Wśród popularnych gier, które nie określają konkretnie zasad poruszania się, na uwagę zasługuje niewątpliwie Warcraft: The Boardgame. Jest to gra przygodowa z wykorzystaniem planszy, gdzie każdy z uczestników gry obiera sobie jedną z ras występujących w grze. Są to orki, ludzie, nieumarli i elfy. Różnice między poszczególnymi rasami dotyczą głównie specyfiki jednostek, kart czarów. Sprawia to, że w grze można realizować zróżnicowane strategie.

Wiedźmin 2 składa się z trzech części o różnej długości (rozciągnięty w czasie jest prolog, zajmujący kilka godzin, krótki za to jest epilog). Inne pozytywne strony gry to dobrze pomyślany scenariusz, wyśmienita grafika i udźwiękowienie, zabawne dialogi. W przypadku tej gry na cały jej przebieg rzutuje początkowa decyzja gracza o wyborze jednej ze stron konfliktu. Przejście przez całą fabułę bez pośpiechu zajmuje doświadczonemu graczowi mniej więcej dwadzieścia cztery godziny. Podkreśla się również inny atut gry – możliwość sterowania Wiedźminem za pomocą pada. Ten sposób w pełnie zdaje egzamin: kontrola ruchów postaci jest bardzo dobra, a dodatkowo gracz zyskuje nowe wrażenia choćby w interakcji z innymi postaciami.

Dużo popularnością cieszy się także gra Mafia II nawiązująca mocno w swojej fabule do filmu „Ojciec chrzestny” Coppoli. Akcja rozgrywa się w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. i opisuje losy byłego żołnierza o korzeniach sycylijskich walczącego w II wojny światowej. Główny bohater, Vito Scallety pochodzi z biednej rodziny, sam wcześnie popada w kłopoty z prawem (próba kradzieży). Żeby uniknąć odsiadki wybiera opcję wstąpienia do wojska. Po zakończeniu służby wojskowej, dowiadując się o długach ojca, przyłącza się o rodziny Falcone i staje się gangsterem z prawdziwego zdarzenia. Scenariusz gry jest bardzo rozbudowany w porównaniu do pierwszej części gry. Gracz ma min. możliwość swobodnego poruszania się po mieście, choć – żeby fabuła się rozwijała – gracz musi postępować zgodnie z założeniami scenariusza gry.

Inną godną zauważenia grą jest Real Football 2011, najnowsza propozycja firmy Gameloft. Gra wydana została na platformę Android. Od strony graficznej produkcja ta stoi na wysokim poziomie. Postaci piłkarzy, prezentacje stadionów zadowolą nawet bardzo wymagających graczy. Atutem gry jest również wiele trybów gry, a także profesjonalni komentatorzy, wyróżniający się na tle konkurencyjnych gier. Główną bronią gracza są przyciski sprint, podanie, strzał. Dośrodkowanie dokonuje się poprzez naciśnięcie odpowiedniego przycisku i przesunięcie palca w górę. Natomiast zwody możliwe są dzięki klikaniu na pustym obszarze ekranu.

Aby osiągać przyzwoite rezultaty, należy dużo ćwiczyć – tylko w ten sposób można podwyższać swoje umiejętności. Jeśli więc ktoś chce zabrać się do warcabów jak do łatwej gry, zawiedzie się.

Doświadczeni gracze zaznajomieni są z algorytmem o nazwie MiniMax, który ogólnie rzecz biorą sprowadza się do tego, że rozpatruje ruchy dwóch graczy – można dla ułatwienia przyjąć, że są to Min i Max. W tym założeniu Max usiłuje wykonać ruch jak najlepszy, co oznacza taki, na który Min opowiada najgorszym ruchem z możliwych. Inaczej mówiąc gracz pierwszy decyduje się na taki ruch, przy którym nawet najlepsza odpowiedź jego przeciwnika będzie dla niego gorsza w porównaniu do innej dowolnej odpowiedzi w przypadku innego ruchu pierwszego gracza.

W tych obliczeniach nie można jednak posuwać się zbyt daleko wgłąb rozgrywki, gdyż ilość możliwych kombinacji jest bardzo duża i takie rachuby poważnie spowolniłyby grę. Należy więc przyjąć pewne szacunkowe obliczenia co do rezultatów, jaki przyniesie dany ruch.

Przede wszystkim trzeba wziąć pod uwagę ilość czarnych i białych figur. Istotne jest przy tym, by uwzględnić różnice występujące między pionkiem a damą. Dlatego należy przyjąć że dama odpowiada trzem pionkom. Jest to wartość przybliżona, która może różnić się w zależności od konkretnej sytuacji na warcabnicy.

Drugi etap gry stanowi trwa mniej więcej do czasu, gdy król rusza do ataku. W tej części partii trzeba starać się opanować linie, które zostały już otwarte oraz przekątne. Tu jest również miejsce na przeprowadzenie mata, jeżeli tylko przeciwnik stworzy dogodną dla nas sytuację.

Trzeci etap gry odznacza się tym, że pionki na szachownicy są już zdziesiątkowane. Na tym etapie każdy pionek może się okazać na wagę złota, a przewaga choć o jeden niejednokrotna daje istotną przewagę. Ta część gry zdominowana jest przez króle.

Najważniejsza dla dobrego szachisty jest strategia gry, czyli ogólne planowanie partii. Strategia ma na celu wypracowanie sobie na szachownicy takiej pozycji, żeby można było zaatakować przeciwnika. Istotne jest, by przy rozgrywaniu każdej partii kierować się kilkoma naczelnymi zasadami. Można je podzielić na defensywne i ofensywne. W tej pierwszej kategorii należy po pierwsze uważać, by żadna z bierek nie pozostawała bez ochrony. Zasada ta w szczególności tyczy się pionków, które nie mają możliwości cofania się.

Źródło:sxc.hu

Poza tym na początku partii należy zwracać uwagę, żeby chronić lekkie bierki za pomocą pionów lub lekkich figur (goniec, skoczek). Jednak już do obrony tych ostatnich nie należy angażować ciężkich figur (hetman, wieża), ponieważ prowadzi to do wyprowadzenia ich na środek szachownicy, gdzie nie mają one dostatecznego pola manewru i same mogą być zagrożone. Kolejna ważna zasada brzmi: należy zawsze zapewnić możliwość odwrotu figurom, którym nie można zapewnić ochrony.

W zakresie działań ofensywnych warto natomiast pamiętać, że bierki są najbardziej użyteczne w centrum szachownicy, dlatego tę jej część należy opanować właśnie za ich pośrednictwem. Należy uważać, by bierki nie przeszkadzały sobie nawzajem. Przy niektórych ustawieniach jedna bierka może blokować ruch innej bierki. Z drugiej zaś strony warto próbować wymusić na przeciwniku takie właśnie ustawienie, w którym jego własne bierki blokują się nawzajem. Istotne jest też to, by dążyć do prawidłowego rozstawienia (rozproszenia) własnych bierek na szachownicy tak, by opanowały one jak najwięcej pól szachownicy.

Ogólnie rzecz biorąc, jak w każdej grze, dobre wyniki przychodzą z czasem. Należy ćwiczyć, analizować swoje posunięcia, a to zaowocuje lepszymi rezultatami końcowymi.

Jeśli ktoś nie odnotowuje oszałamiających rezultatów w saperze, a chciałby uzyskać dodatkową pomoc w trenowaniu gry, może sięgnąć po znane doświadczonym graczom sposoby na ułatwienie sobie gry.

Pierwszy z nich polega na wpisaniu zaraz po uruchomieniu gry kodu „xyzzy”, a następnie wciśnięciu na klawiaturze kombinacja <SHIFT> + <ENTER>. Ten zabieg spowoduje, że na ekranie komputera pojawi się w lewym górnym roku biały piksel (punkt). Następnie wystarczy już tylko nakierować ten punkt na pola planszy i sprawdzać jego reakcję. Gdy zmieni kolor na czarny, oznacza to, że pole, na które najechaliśmy kryje w sobie niemiłą wybuchową niespodziankę. Wskazany powyżej sposób sprawdza się w większości systemów Windows.

Drugi sposób: gdy odsłonimy pierwsze pole na planszy, należy jednocześnie wcisnąć na klawiaturze prawy oraz lewy przycisk myszki oraz klawisz <ESCAPE>. Ta operacja skutkuje z kolei zatrzymaniem się licznika. W innej wersji przy ustawionym na odsłoniętym polu kursorze wciskamy lewy klawisz myszki oraz klawisz <ESCAPE>.

Możliwe jest również zatrzymanie czasu, jeśli klikniemy zminimalizujemy okno gry. Szybkie zminimalizowanie w przypadku systemu Windows XP uzyskuje się wciskając na klawiaturze kombinację „Klawisz Windows + D”, a następnie w natychmiastowym tempie należy przywrócić okienko oraz kliknąć w nieodkryte pole.

W D&D występuje postać Mistrza Podziemi, który określa rezultaty decyzji podejmowanych przez drużynę oraz ustala przebieg fabuły. Gracz ma możliwość zbudowania od początku swojej postaci. Jej cechy wypisuje na się na karcie postaci cechy, z jakich buduje swojego bohatera (charyzma, roztropność, siła, budowa, zręczność, inteligencja). W poszczególnych edycjach metody przyznawania tychże statystyk różnią się od siebie – można przypisywać poszczególne wartości z listy lub „kupować” je za punkty. Każda z postaci rozwija się i zmienia w miarę rozwoju fabuły. Rozgrywkę rozkłada się zazwyczaj na wiele spotkań.

Polecaną przez graczy grą jest także Final Fantasy VII. Jest to japońska gra RPG, kreująca świat, w którym przenikają się nawzajem magia i zaawansowana technika. Bohaterowie gry posiadają najróżniejsze specjalne umiejętności dzięki kule Materii. Na początku gry dominującą rolę odgrywa organizacja Shin-ra, która dzięki swojej armii sprawuje kontrolę na większością ludności. Eksploatuje ona również zasoby energetyczne planety Mako. Przeciwko tej organizacje występuje grupa terrorystów Avalanche, która podejmuje się zniszczenia reaktorów należących o Shin-ra. To właśnie członkowie Avalnache są głównymi bohaterami gry.

Wielu fanów fantasy zgodzi się również, że szczególnie ciekawa propozycja to „Warhammer 40.000: Dawn of War II”. W wykorzystanym w tej grze świecie Warhammera gracz ma za zadanie poprowadzić do boju zakon imperialnych marines, których złowroga nazwa brzmi: Krwawe Kruki. Główne zadanie do wykonania: spacyfikowanie powstania orków. Gracz ma do wypełnienia określone misje. Istnieją również misje dodatkowe, które można, ale nie trzeba wykonywać. Gracze mają możliwość dowodzić w trybie multiplayer aż czterema rasami podwładnych na raz. Użytkownicy gry wśród zalet tej gry wymieniają mocną stronę graficzną. Postaci czy elementy krajobrazu dopracowane są bardzo szczegółowo, podobnie jak mapy. Wysoko oceniana jest również muzyka i udźwiękowienie Dawn of War II.

Kalambury bardzo dobrze sprawdzają się na wszelkich spotkaniach towarzyskich. Gra integruje grupę osób i pozwala na nawiązanie lepszego kontaktu z innymi. Żeby nie było zbyt łatwo, nie można pokazywać bezpośrednio na osoby czy przedmioty znajdujące się w pobliżu osoby, która naprowadza grupę na hasło. Rysując nie można natomiast pisania liter, wyrazów lub cyfr. Czas na odgadnięcie hasła jest z góry ustalony. W kalambury można również grać w wariancie „bezdrużynowym”. Wówczas jedna z osób wymyśla i pokazuje hasło, a cała grupa stara się je odgadnąć. Kiedy już komuś się to uda, zastępuje osobę pokazującą.

Inną ciekawą propozycja jest Mora – gra towarzyska dla dwóch lub więcej osób wywodząca się z Włoch. Jest to prosta gra w którą może zagrać każdy. Polega ona na tym, że gracze w jednej chwili (na umówiony wcześniej sygnał) wystawiają przed siebie odpowiednio ułożoną dłoń, która wskazuje na pewną liczbę od zera do pięciu. Liczbę każdy gracz wybiera według uznania. Jednocześnie gracze mówią głośno jakąś liczbę (w przypadku dwóch graczy liczbę od jednego do dziesięciu, w przypadku większej ilości graczy jest to odpowiednio większy zakres). Jeśli graczowi uda się poprawnie wytypować sumę uzyskaną z dłoni graczy, przyznaje mu się jeden punkt. Żeby nie było nieporozumień sposób pokazywania konkretnych liczb jest ściśle ustalony:

Prostszą wersją tej gry jest „papier, nożyce, kamień”. W tej grze dla dwóch osób istnieją do wyboru trzy gesty wymienione w tytule gry. Hierarchia tych symboli przestawia się następująco: nożyce są silniejsze od papieru (tną go), kamień jest silniejszy od nożyc (tępi je), papier jest silniejszy od kamienia (owija go). Gra posiada korzenie w Japonii. Jej początki sięgają XIX w., a jej japońska nazwa to Jan-ken-pon lub po prostu janken.

Inną godną polecenia propozycją jest Mr. Jack. To gra przeznaczona dla dwóch osób, której fabuła toczy się w 1888 r. w Londynie. Całe miasto mówi o morderstwach Kuby Rozpruwacza w nieprzyjaznych uliczkach okrytej złą sławą dzielnicy Whitechapel. Scotland Yard dwoi się i troi, żeby dopaść mordercę. Jack dokonuje przebiegłego posunięcia – podszywa się pod jednego ze śledczych pracujących nad tą sprawą. I tutaj zaczyna się rola gracz: Jacka trzeba zdemaskować. Do gry używa się planszy, pionków reprezentujących postaci w grze i policję, żetonów zamkniętych włazów prowadzących do kanału, karty świadka.

Ten, kto chce się wgłębić w świat gier detektywistycznych, nie będzie zapewne żałował swego czasu na grę Prime Suspect. W tej grze gracze dzielą się na dwie grupy, a jedne z uczestników gry jest tytułowym głównym podejrzanym. Reszta ma za zadanie dojść do tego, kto jest autorem zbrodni. Do gry potrzebna jest plansza i pionki. Gracze poruszają się po planszy wyznaczając swoje ruchy za pomocą rzutu kostką. Trasa na planszy posiada wiele odgałęzień, nie jest więc zbyt oczywista co wpływa na atrakcyjność tej gry. Z drugiej strony dla przebiegu rozgrywki istotne znaczenie ma umiejętność kojarzenia faktów i jasny umysł. W miarę rozwoju akcji gracz ma do czynienia z coraz większą ilością ważnych dla rozwikłania zagadki informacji. Dzięki nim właśnie można dojść do wyjaśnienia sprawy i wskazania sprawcy. Detektywi wydają nakaz aresztowania i ewentualnie ścigają głównego podejrzanego. Ten ostatni może salwować się ucieczką. Nawet jeśli podejrzany zostanie już złapany, gra trwa nadal. Rozpoczyna się bowiem wówczas etap przesłuchań. Detektywi mają za cel wyciągnięcie od podejrzanego szczegółów dotyczących sprawy. Zwycięzcą jest ten detektyw, który poda ostatecznie trafne wyjaśnienie zagadki. Istnieje jednak możliwość, że sprawca uniknie odpowiedzialności.

Ogromną popularnością zyskała odmiana pokera zwana Texas Hold’em. W grze tej gracze starają się ułożyć jak najlepszy układ z dwóch kart własnych (karty wspólne) i pięciu kart wspólnych, wyłożonych na środku stołu i widocznych dla wszystkich uczestników gry. Ogólnie rzecz biorąc, żeby wygrywać w Texas Hold’em należy wykazać się umiejętnościami analitycznymi, być dobrym strategiem, a także szybko oceniać sytuacje i podejmować decyzje. Niezwykłą istotną umiejętnością jest ocena siły własnej ręki. Sposób rozgrywania poszczególnego układy kart zależy w dużej mierze właśnie od tego czynnika. Na taktykę w Texas Hold’em wpływ ma również rodzaj gry, jeśli chodzi o limit i strukturę podbić. Wyróżniamy: limit (inaczej fixed limit) – gracze podbijają stawkę o ustaloną wartość, a liczba podbić w jednej rundzie jest ograniczona; pot limit – maksymalna wartość podbicia to tyle, ile znajduje się aktualnie w puli, bez ograniczeń co do liczby podbić; no limit – nie ma ograniczeń co do wysokości podbić, ani ich liczby w jednej rundzie; mixed limit – gra się na zmianę w limit i no limit.

Ciekawą i wymagającą grą jest też brydż. Jest to gra, która uczy radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Cel gry wydaje się prosty: gracze działając w duecie starają się pokonać rywali kompletując jak największą ilość lew. Gracz napotyka jednak w rozgrywce całą masę przeszkód, które musi pokonać w wyznaczonym czasie. Gra uczy takich cech jak odpowiedzialność czy konsekwencja – niektórych zagrań nie można przecież uniknąć, takie są reguły gry. Brydż stanowi najlepszej klasy trening umysłowy. Z drugiej zaś strony gra pomaga w interakcjach z innymi ludźmi i zapewnia emocje związane z rywalizacją.

Wyśmienitą rozrywką jest gra 3-5-8, w której gracze otrzymując na początku po szesnaście kart dążą do uzyskania jak największej ilości punktów. Następnie wybiera się atu (czyli kolor, który bije inne kolory). Ciekawym rozwiązaniem jest to, że gracz może też wybrać jeden z dwóch rodzajów gry bez atu (kozery): grę bez atu, zwaną starszą, w której zasady są takie same, jak w grze z kozerą, jedyna różnica to to, że jej nie ma oraz grę bez lew, zwaną młodszą, w której gracz stara się zdobyć jak najmniejszą ilość lew.