Paradontoza najczęściej powstaje na skutek nieumiejętnej higieny jamy ustnej. Chorobę wywołują zaniedbania i niesystematyczne czyszczenie zębów lub – paradoksalnie – przesadna gorliwość w szczotkowaniu zębów. W pierwszym przypadku odkładający się kamień nazębny wciska się pod dziąsła, odsuwa je i powoduje powstanie kieszonek dziąsłowych. Niewłaściwe lub zbyt mocne szczotkowanie prowadzi do uszkodzeń miękkich tkanek, obniżenia linii dziąseł i odsłonięcia szyjek zębowych. Bakterie gromadzące się w zagłębieniach przy dziąsłach niszczą kości szczęk. Niepodparte zęby chwieją się i wypadają.
Leczeniem paradontozy zajmuje się stomatolog lub periodontolog. Pacjent z zaawansowaną chorobą korzysta też z pomocy ortodonty, chirurga szczękowego i protetyka lub implantologa. Metody terapii dobierane są zależnie od stopnia zaawansowania choroby. Im szybciej leczenie zostanie podjęte, tym lepiej dla zdrowia ogólnego osoby chorej i tym korzystniej dla jej kieszeni – leczenie jest bardzo kosztowne.
photoxpress.com
W leczeniu paradontozy stosuje się podejście zintegrowane, wykonywane etapami:
– Higienizacja, czyli oczyszczenie zębów z kamienia nazębnego i złogów – usuwanie złogów jest bezbolesne, trwa ok. pół godziny. Wykonuje się je najczęściej ręcznie lub z użyciem ultradźwięków. W czasie tzw. wizyty higienizacyjnej stomatolog uczy także techniki prawidłowego, systematycznego oczyszczania jamy ustnej i stosowania produktów do utrzymania higieny tej części ciała. Prawidłowo wykonywane szczotkowanie zębów to podstawa sukcesu w zapobieganiu paradontozie.
– Leczenie zmian próchnicowych, stanów zapalnych dziąseł i zabezpieczanie odsłoniętych szyjek zębowych – działania te są konieczne, by wygasić ogniska zakażenia bakteryjnego.
– Likwidacja kieszonek dziąsłowych – wykonuje się niewielkie zabiegi chirurgiczne (kiretaż), podczas których kieszonki są głęboko oczyszczane; likwiduje się tym samym stan zapalny toczący się w dziąśle. W przypadku, kiedy konieczne jest zmniejszenie masy dziąsła (by można było lepiej wykonywać zabiegi protetyczne lub inne) przeprowadzana jest gingiwektomia, czyli usunięcie części przerośniętej tkanki dziąsłowej.
– Stabilizowanie rozchwianych zębów, wypełnianie luk w uzębieniu i ustawianie zębów w szeregu – jeśli pozwala na to stan kości w szczękach. Wykorzystuje się tu protezy, szyny, aparaty ortodontyczne.
– Odtworzenie zniszczonych tkanek w szczękach – do dziąsła dostarczany jest specjalny preparat białkowy, który pobudza tkanki przyzębia do odnowy. Jeśli zanikowi uległa tkanka kostna, wykonywany jest przeszczep kości pobranej z obręczy biodrowej pacjenta lub z banku kości. Można też zastosować biomateriał, dzięki któremu możliwe jest odtwarzanie zniszczonych struktur podtrzymujących uzębienie.
– Odtworzenie całkowicie utraconego uzębienia z wykorzystaniem protez lub implantów.
Jak dbacie o zęby? Jak często chodzicie do dentysty?
