„Picie kontrolowane” (nazywane również „controlled drinking”) to potoczna nazwa pochodząca od ang. Harm reduction program, co oznacza „program zmniejszania szkód”. Nasuwa to oczywiście słuszny wniosek, iż metoda ta skierowana jest do osób, które nie potrafiły odrzucić całkowicie picia i zachować abstynencji. Okazało się jednak, że chorzy – poprzez zmniejszenie i kontrolowanie dawki spożywanego alkoholu – całkiem dobrze funkcjonują w społeczeństwie.
Picie kontrolowane ma na celu przede wszystkim ograniczenie spożywanego alkoholu w celu uniknięcia większych uszkodzeń organizmu. Ważna jest oczywiście kontrola terapeuty nad przebiegiem leczenia, gdyż alkoholik będzie miał problemy z utrzymaniem zasad. Terapeuta powinien również pomóc choremu w zrozumieniu, z jakich powodów sięgnął po alkohol i dlaczego stał on się tak ważny w jego dotychczasowym życiu. Należy wyznaczyć realne cele, do których osiągnięcia chory ma dążyć. Specjalista musi też wyjaśnić pacjentowi zasady leczenia:
– przedstawić cele leczenia i uzmysłowić alkoholikowi, że wszystko zależy tak naprawdę od jego własnej pracy i determinacji w osiągnięciu celu;
– opowiedzieć o jej zaletach (kontrola nad spożywanym alkoholem, a co za tym idzie – własnym życiem), ale i wadach (możliwość nawrotu choroby);
– wyznaczyć wspólnie cele, do których pacjent będzie dążył (pod nadzorem terapeuty).
Metoda „kontrolowanego picia” wymaga wiele pracy i zaangażowania ze strony osoby uzależnionej – musi ona bowiem wziąć pełną odpowiedzialność za swoje dalsze losy i być świadoma konsekwencji podejmowanych działań.
Co myślicie na ten temat? Czy może to przynieść pożądane rezultaty? Podzielcie się opiniami.
