Kradzież karty kredytowej – co zrobić?

Pierwsza podstawowa kwestia, to ograniczenie możliwości złodzieja do ogołocenia nas ze środków. Powinniśmy jednak pamiętać, że jeżeli złodziej go dostanie, ma nasz dowód osobisty, wszystkie karty i często nawet PIN-y, które bezmyślnie przyklejamy na spodach kart lub zapisujemy na jednej kartce umieszczanej nie wiedzieć czemu pod zdjęciem dziecka czy małżonka. To zwyczajna głupota, co więcej kilka minut, jakie minie od chwili kradzieży do chwili naszej reakcji, pozwoli złodziejowi na pozbawienie nas wszystkich środków.

Powinniśmy nosić przy sobie jedynie te karty, z których korzystamy na bieżąco. Jak najmniejsze kwoty w gotówce. Dodatkowo dowód osobisty powinniśmy nosić nie w portfelu, a w plastikowym etui osobno, wkładając je do torebki. Nikomu chyba nie trzeba przypominać o zasuwaniu torebek, trzymaniu ich na ramieniu pod łokciem. Nie jest to kwestią „psychozy strachu”, ale starego dobrego powiedzenia, że to okazja czyni złodzieja. W środkach komunikacji, w tłumie, w marketach, prawdopodobnie każdego dnia jesteśmy obserwowani przez złodzieja. Może nawet dotykani, ponieważ sprawdzają oni wrażliwość potencjalnej ofiary. Jeśli swobodnie biegamy po markecie z otwartą torebką w ręku, możemy być pewni, że dziewięć razy zrobimy zakupy spokojnie, a za dziesiątym zostaniemy okradzeni. Jeśli zapamiętanie PIN-ów przychodzi nam z trudnością, powinniśmy je wpisywać w telefon komórkowy. Zabezpieczajmy się też przed skutkami kradzieży samego telefonu z danymi. Wpisywanie PIN-u pod nazwą „PIN ING” czy „PIN karta kredytowa”, też nie jest dobrym pomysłem. Zasada mówi, że łatwiej nam zapamiętać rzeczy śmieszne niż ważne, więc nazwijmy kontakt „pingwin” „Ingrid” „spinka”. Wydaje się śmieszne, ale w chwili kradzieży, kiedy liczą się minuty, lepiej nie ułatwiać złodziejowi zadania.

Drugą ważną zasadą prewencji jest dobór produktów. Powinniśmy z dużą uwagą przyglądać się ubezpieczeniom kart kredytowych. Są one oferowane w standardzie, nikt z nas jednak nie myśli o złym, jak pisałam wyżej, dopóki się nie wydarzy. Cena ubezpieczenia, suma ubezpieczenia to te parametry, o które bezwzględnie powinniśmy pytać doradcę, podczas podpisywania umowy o kartę czy to debetową czy kredytową.

Załóżmy, że trzymaliśmy się zasady, nosimy przy sobie tylko jedną kartę, dowód osobisty w osobnej przegródce, PIN wpisany w telefon. Mimo ostrożności skradziono nam kartę. W panice zaczynamy od telefonu na policję, która każe zastrzec kartę. Numer telefonu alarmowego, pod którym zastrzegamy kartę… znajduje się na naklejce, na skradzionej karcie. Frustracja rośnie, czas leci, pieniądze prawdopodobnie uciekają.

Numer alarmowy powinniśmy mieć również wpisany w pamięć telefonu komórkowego, a najlepiej zwyczajnie go zapamiętać. Numer na infolinię naszego banku znajdziemy również na każdym bankomacie na ulicy. Natychmiast po odkryciu kradzieży pierwszym ruchem powinno być zastrzeżenie karty. To pozwoli nam na ewentualne domaganie się roszczeń wobec ubezpieczyciela karty. Dlatego tak ważne jest noszenie tylko potrzebnych kart. Podczas kradzieży jesteśmy zdenerwowani, roztrzęsieni. Nie będzie czasu na dzwonienie na pięć infolinii w celu zastrzeżenia pięciu kart. Jeśli skradziony został również telefon, powinniśmy niezwłocznie udać się do banku w celu zastrzeżenia karty. Nawet jeśli nie mamy dowodu (bo również został skradziony) bank zastrzeże kartę na podstawie wcześniej ustalonych przez nas haseł. Jak najszybciej po zastrzeżeniu kart powinniśmy się zgłosić na policję. Spisze ona protokół, którego kopię otrzymamy. Następnie powinniśmy sprawdzić stan kont i ocenić ewentualne straty. Gwarantuję, że jeśli będziemy trzymać się przedstawionego wyżej postępowania, karty przydadzą się złodziejowi jedynie do skrobania śniegu z zamarzniętej szyby samochodowej. Bankomat odnotuje próbę wypłaty po zastrzeżeniu, co w znaczny sposób ułatwi pracę policji.