Umowa dożywocia dla ważności wymaga zachowania formy aktu notarialnego. Umowa dożywocia polega na tym, że w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie). Zasady zapewnienia przez nabywcę dożywotniego utrzymania – zwłaszcza obowiązki nabywcy w tym zakresie – powinna określać umowa.
Jeżeli umowa nie precyzuje obowiązków nabywcy, w braku odmiennych uregulowań, należy zastosować wprost przepisy kodeksu cywilnego, zwłaszcza art. 908 § 1 k.c. który precyzuje, co powinien uczynić nabywca nieruchomości na rzecz zbywcy: przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. W umowie o dożywocie nabywca nieruchomości może ponadto zobowiązać się do obciążenia nieruchomości na rzecz zbywcy użytkowaniem, którego wykonywanie jest ograniczone do części nieruchomości, służebnością mieszkania lub inną służebnością osobistą albo spełniać powtarzające się świadczenia w pieniądzach lub w rzeczach oznaczonych co do gatunku, użytkowanie, służebność osobista oraz uprawnienie do powtarzających się świadczeń należą do treści prawa dożywocia.
W sytuacji, gdy między zobowiązanym do spłaty a uprawnionym korzystającym ze spłaty w postaci świadczeń w naturze opisanych powyżej wytworzyły się takie stosunki, że nie można wymagać od stron, aby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na wniosek jednej z nich może zamienić – stosując w drodze analogii art. 913 § 1 k.c. – świadczenia w naturze na rentę.
