Stres jest jedną z dolegliwości, które ukazują, jak bardzo nasze ciało i umysł są ze sobą powiązane. Stres, choroba dotykająca przede wszystkim naszej sfery emocjonalnej, przekłada się na naszą fizjologię. Odczuwamy wiele różnych dolegliwości fizycznych związanych ze stresem, co ukazuje, jak bardzo złożoną istotą jest człowiek.

Fizyczne objawy stresu są różne, od niewinnego bólu głowy po problemy sercowe i inne. Długotrwałe pozostawanie pod wpływem czynników wywołujących stres może nawet prowadzić do śmierci.

Każdy z nas inaczej reaguje na stres. Często są to typowe objawy, jak na przykład ból brzucha, biegunka, ból głowy czy trzęsące się ręce. Stres nie jest czymś naturalnym, napięcie jakie wywołuje w naszym ciele jest stanem niepożądanym, organizm zaczyna więc różnie reagować.

Stres może jednak prowadzić do poważniejszych zmian w naszym organizmie. Nawet jeśli napięcie mija, nasze ciało zapamiętuje ten stan oraz wpływ, jaki na nas wywarł. Organizm zapamiętuje pewne reakcje, emocje, jakie oddziałują na nasze narządy i generalne jego funkcjonowanie. Jeśli pozostajemy pod wpływem danej emocji przez dłuższy czas, odbije się to na pewno na naszym zdrowiu.

Jedną z chorób wywołanych przez stres są różnego rodzaju nerwice. Nerwica serca może objawiać się nagłymi atakami polegającymi na przyspieszonej akcji serca, uczuciu duszności, podwyższonym ciśnieniu. Takie objawy mogą się pojawiać nawet w sytuacji, która nie wydaje się stresująca. Organizm nabiera tendencji do odreagowywania stresu w różnych sytuacjach.

Bezsenność jest też pochodną stresu. Często powiązane z nią jest uczucie, nieuzasadnionego, wydawałoby się nie mającego podstaw, lęku. Bóle mięśni, karku, napięcia w naszym organizmie także mogą pochodzić z tego samego źródła – stresu – który powoduje napięcia w różnych miejscach naszego ciała, często w okolicy mięśni karku.

Ze stresem wiążą się wszelkiego rodzaju problemy z układem oddechowym. Będąc pod częstym wpływem stresujących czynników nasz oddech staje się płytki, a cały nasz organizm niedotleniony. Łączą się z tym dalsze dolegliwości, typu uczucie ciągłego zmęczenia, apatia, zniechęcenie i nawet niechęć do życia.

Stres jest bardziej niebezpieczny dla naszego zdrowia niż nam się zazwyczaj wydaje. Wiele innych schorzeń może mieć podłoże psychologiczne czy emocjonalne i być wynikiem stresu, jaki jest obecny w naszym życiu.

Zazwyczaj unikamy szefa i udajemy się do niego jedynie w momencie, kiedy mamy problem możliwy do rozwiązania jedynie przez wyższą instancję. W przeciwnym razie cieszymy się z tego, że udało nam się przeżyć kolejny dzień bez bliższych kontaktów z najwyższym. W ten sposób ograniczamy możliwości promocji własnej osoby. Usuwamy się w cień i zamykamy wszelkie drogi do bycia zauważonym i do awansu.

Schlebianie na pewno nie uchodzi za zjawisko dobrze postrzegane przez kolegów z pracy i nie o to chodzi, żeby szefowi podlizywać się, a swoich kolegów irytować. Należy znaleźć odpowiednią drogę do tego, aby zostać zauważonym, ale nie podejrzewanym o lizusostwo.

Należy rozwiązać kwestię tego, w jaki sposób pokazać wartość swojej osoby i wydajność pracy? Większość pracowników myśli jedynie o tym, aby wykonywać pracę dobrze lub mówić o tym, w jak świetny sposób pracę wykonują i jak jest ona zadowalająca. To jednak nie wystarczy, by zadowolić szefa i podnieść swoje szanse na bycie zauważonym jako świetny pracownik.

Kluczem do zarządzania swoim własnym szefem jest więc wypełnianie jego potrzeb, nie zaś skupianie się na swoich. Potraktuj to jako prostą usługę w dziale sprzedaży. Nie oznacza to, że musisz się stać osobą uległa i potakującą. Wręcz przeciwnie. Traktując swojego szefa jako klienta musisz się cechować zdecydowaniem, pewnością siebie, rozmownością i podejmowaniem decyzji. Każdy szef docenia samodzielnego pracownika, który wychodzi naprzeciw potrzebom firmy i któremu można zaufać.

Zdawaj więc dużo pytań. Pokaże to szefowi, że interesujesz się sprawami firmy i jej potrzebami. Zostanie to na pewno szybko docenione. Wykonuj przy tym swoją pracę rzetelnie. Interesuj się nowymi możliwościami własnego oraz firmy rozwoju. Da ci to również dużo satysfakcji, na pewno więcej, niż ukrywanie się i unikanie szefa.

Przede wszystkim zaplanuj sobie wydatki. W tym celu załóż specjalnie przeznaczony do tego zeszyt. Rozpisz wydatki w skali miesięcznej, a zacznij od rachunków. Koniecznie musisz wszystkie zapłacić, żeby nie mieć zadłużeń. Odlicz więc kwotę potrzebna na rachunki, a następnie wszelkiego rodzaju większe wydatki nie do uniknięcia. Sumę, jaka zostanie po odliczeniu największych wydatków, podziel na ilość dni, jaką ma dany miesiąc. W ten sposób dokładnie będziesz wiedzieć, jaką kwota dysponujesz dziennie na jedzenie i pozostałe wydatki.

Rób zakupy z listą w ręku. Zaplanuj, co kupisz, jeszcze w domu, sugerując się rzeczywistymi potrzebami kuchni. Spontaniczne zakupy, nie przemyślane w wcześniej, będą sprzyjać szybkiemu roztrwonieniu pieniędzy. W domu, na spokojnie, pomyśl, w co należy zaopatrzyć lodówkę przede wszystkim. W sklepie kieruj się prosto na półki, gdzie znajdziesz artykuły zapisane na karteczce, zamiast krążyć i oglądać ofertę. Nie będzie cię wtedy kusiło, by nabyć coś, czego w rzeczywistości nie potrzebujesz.

Staraj się operować gotówką. Płacąc kartą kredytową łatwiej tracimy kontrolę nad wydatkami oraz świadomość rzeczywistego stanu naszego konta bankowego. Pieniądze trudniej się wydaje. Pozwoli ci to na lepsze panowanie nad wydatkami.

Nie wydawaj więcej, niż cię stać. Trzymaj się sztywno zrobionego na początku miesiąca planu, nawet, jeśli na każdym kroku będzie cię kontrolować notes z zaznaczonymi kwotami na dane wydatki. Pamiętaj o planie oszczędnościowym, ułatwi ci to ominięcie problemu pod koniec miesiąca.

Udawaj się na zakupy tylko wtedy, jeżeli rzeczywiście jest taka potrzeba. Ogranicz także na jakiś czas towarzyszenie przyjaciółkom w wypadach na zakupy, które chcą upolować modny ciuch.

Nienawiść wobec własnego ciała może mieć swe korzenie już we wczesnym dzieciństwie. Osoby, których najwcześniejszy okres życia nie był udany, pochodzące z rozbitych lub patologicznych rodzin lub wychowujące się bez rodziców bardzo często dorastają, obwiniając się za wiele problemów i niepowodzeń, zupełnie od nich niezależnych. Takie osoby, nie akceptowane przez najbliższych lub z jakichś powodów porzucone lub którym w okresie dzieciństwa nie poświęcano wystarczająco uwagi, cierpią przez całe życie na brak samoakceptacji i pewności siebie. Osoba porzucona czy niekochana przez najbliższych nieraz nie potrafi bezinteresownie polubić samą siebie. Stąd biorą się ogromne kompleksy i często nienawiść wobec ciała. Trudno jest bowiem zrozumieć, że to nie osoba porzucona w dzieciństwie jest winna takiego stanu rzeczy i że każdy zasługuje na miłość tak samo, niezależnie od swego mniej lub bardziej perfekcyjnego wyglądu. Samoakceptację należy budować na zaufaniu wobec innych ludzi, które tak ciężko przychodzi, kiedy doświadczenia z dzieciństwa są trudne. Pamiętaj, że za wiele problemów, jakimi się obwiniasz, nie jesteś odpowiedzialny!

Nienawiść do ciała bierze się także z wszechobecnego kreowanego przez media ideału kobiety seksownej i pociągającej. Nastolatki – i nie tylko – starają się ten wzorzec doścignąć, popadając często przy okazji w anemię, bulimię i innie choroby natury fizycznej i psychologicznej. Należy jednak zdać sobie sprawę, że piękno człowieka polega na różnorodności. Jesteśmy różni i wiele z nas nie ma predyspozycji do tego, aby osiągnąć figurę modelki. Nie znaczy to, że mamy nienawidzić swoje ciała, wręcz przeciwnie, należy zdać sobie sprawę ze swojej niepowtarzalności oraz z tego, że ciało ze swej natury jest czymś niedoskonałym i nie ma ciała idealnego. Każde ma wady i zalety, ciało choruje, starzeje się i należy je akceptować, w przeciwnym razie jesteśmy podatni na więcej chorób i stresu.

Spróbuj zaakceptować swoje ciało jakim jest, to w końcu część ciebie. Zadbaj o nie, żeby lepiej się prezentowało i było zdrowsze, ale nie nienawidź go. Jedz odpowiednio, ćwicz, jeśli będziesz odczuwać wrogie uczucia wobec swojego ciała, nie odpłaci ci ono niczym dobrym. Zacznie odczuwać napięcie i system odpornościowy będzie słabszy. Ludzie, którzy lepiej czuja się ze swoimi ciałami są zdrowsi i dłużej żyją.

Zanim zdecydujesz się na zakup zwierzęcia weź pod uwagę kilka rzeczy, które pomogą ci w podjęciu decyzji. Najpierw dobrze jest wykonać testy, które pomogą wykluczyć ewentualną alergię na zwierzęca sierść. Pomoże to uniknąć późniejszych problemów, kiedy zwierzę będzie już w domu, a u dziecka wystąpi alergia. Dzieci przeżywają rozstanie bardzo ciężko, szczególnie, kiedy może im się wydawać, ze dochodzi do niego z ich własnej winy.

Wybierz odpowiednie zwierzę dla swojego dziecka. Weź pod uwagę wiek dziecka i jego możliwości. Koty i psy najbardziej rozwijają wrażliwość i poczucie obowiązku, jeżeli jednak dziecko jest za małe by się nimi zajmować, zdecyduj się na zwierzątko nie wymagające intensywnej opieki, a które też zacznie wykształcać w dziecku odpowiednią postawę i poczucie odpowiedzialności.
Dziecko musi rozmieć, że posiadanie zwierzęcia to nie tylko zabawa, ale też obowiązki. Porozmawiaj z nim wcześniej i zaznacz, jakiego rodzaju odpowiedzialność wiąże się z posiadaniem zwierzaka w domu tak, aby zrozumiało ono zakres swoich obowiązków i wagę roztoczenia opieki nad istotą słabszą i zależną od nas.

Przede wszystkim nie unikaj rozmowy i nie odkładaj jej w nieskończoność, ale też nie zaskakuj nią w najmniej oczekiwanym momencie. Zaplanuj rozmowę i nie odwlekaj tego momentu, mimo że będzie bolesny dla was dwojga. Wybierz miejsce, w którym będziecie mogli spokojnie porozmawiać i nikt trzeci nie będzie wam przeszkadzał oraz znajdź taki moment, kiedy żadne z was nie będzie się musiało spieszyć.

Rozmawiaj szczerze i otwarcie. Wytłumacz powody i przyczyny swojej decyzji tak, aby osoba, którą opuszczasz wiedziała, dlaczego się tak dzieje. Każdy z nas zasługuje na szczere i otwarte przedstawienie sprawy. Wówczas łatwiej jest pogodzić się z decyzją osobie, która jest opuszczana, natomiast ty będziesz czuć ulgę, że zebrałaś się na odwagę bycia szczerą.
Staraj się rozmawiać łagodnie i zrób wszystko, by nie rozstawać się w gniewie i kłótni. Rzuci to cień na całą waszą znajomość. Idealnie jest, kiedy rozstający potrafią docenić chwile spędzone razem i nie chować urazy rozumiejąc, że rozstania są częścią naszego życia. Jeśli jednak nie jesteś w stanie nie wzbudzić żalu i gniewu, postaraj się ze swej strony zrobić wszystko, żeby nie potęgować negatywnych uczuć.

Nie próbuj na siłę zmusić go do reakcji, jakiej byś chciała doświadczyć. Nie wymagaj od niego gotowości do przyjaźni czy zrozumienia wszystkich twoich pobudek. Daj mu czas na przetrawienie twojej decyzji, na zrozumienie, ustosunkowanie się do niej i nie reaguj na jego ewentualny gniew, gdyż ma on prawo do jego odczuwania.

Często zaczyna się niewinną znajomością, spotkaniami na stopie koleżeńskiej i nie wiemy kiedy tracimy kontrolę nad swoimi emocjami. Czasem proces przeistaczania się przyjaźni w miłość może być stopniowy. Zależny od coraz częstszych spotkań, długich rozmów na trudne tematy. Nieraz zaś zmiana może przyjść nagle, jak burza. Czy da się prześledzić proces przeistaczania się przyjaźni w miłość?

Najbardziej znamienne dla rozwoju uczuć jest ich nieprzewidywalność. Dlatego tak ciężko określić, kiedy i w jaki sposób jedno przeradza się w drugie, ponieważ proces ten jest niezwykle subtelny i zarazem nieokreślony.

Od czego więc zależy, że w niektórych przypadkach przyjaźń zamienia się w miłość, a w innych nie? Często dzieje się tak, że świeżo poznana osoba okazuje się tą drugą połówką lub inaczej mówiąc, bratnią duszą. Szybko znajdujemy wspólny język, mamy wiele tematów do rozmowy i nie możemy się rozstać. Wydarzenia wówczas posuwają się w tempie błyskawicznym, a granica między przyjaźnią a miłością jest bardzo płynna i nieokreślona od samego początku. Okazuje się, że często rozgraniczenie między jednym i drugim jest nie do końca jasne. Może zatem przyjaźń jest nieraz krótkim preludium do miłości, a zmiana przychodzi naturalnie i płynnie. Można by rzec, że przyjaźń i miłość od początku się dopełniają i nie ma mowy o żadnej granicy.

Nieraz bywa jednak inaczej. Zdarza się przecież, że po wieloletniej przyjaźni, dwie osoby, które znają się bardzo długo nie są w stanie zakochać się w sobie. Granice są bardzo wyraźnie określone. Przyjaźń i miłość to dwie różne relacje. Nagle jednak, po wielu latach, pojawia się uczucie miłości, często zupełnie nieoczekiwanie, a wrażenie, że im dłużej się znają, tym bardziej przyjaźń zamienia się w miłość staje się nieodłącznym elementem znajomości. Obydwoje przekraczają zatem granicę, znajdując się po jej drugiej, miłosnej stronie. Granica, mimo wcześniejszego zarysowania, staje się płynna, a przyjaźń przeradza się w miłość. Nagle ludzie zdają sobie sprawę, że miłość zawsze gdzieś krążyła i że kwestią czasu był rozwój uczuć.

Może warto zaryzykować tezę, że w przypadku prawdziwej miłości granica miedzy nią i przyjaźnią wcale nie istnieje? Dlaczego czasem bywa tak, że spotykamy osobę wcale do nas niepodobną, a jednak pojawia się uczucie miłości? I odwrotnie. Bywa, że z osobami, w towarzystwie których czujemy się swobodnie i dobrze, zaprzyjaźniamy się, ale o miłości nie ma mowy, granica jest bardzo wyraźna i nieprzekraczalna.

Wiele pytań nasuwa się podczas rozważań na temat granicy między przyjaźnią i miłością. Wydaje się, że tam, gdzie jest miłość, granica nie istnieje.

Każdy z nas jest inny i nieco inaczej reaguje na pewne sytuacje i bodźce. Są jednak pewne schematy zachowań, według których postępujemy. I tak, osoby o skłonności do pracoholizmu to często ludzie będący perfekcjonistami, dążącymi do tego, aby w żadnej sferze życia, przede wszystkim w pracy, nie zawieść niczyich oczekiwań. Takie osoby będą poświęcać swój wolny czas dla widocznych rezultatów osiąganych w pracy. Jeśli jesteś perfekcjonistą i zostajesz po godzinach lub przynosisz pracę do domu, musisz sobie zadać pytanie, czy warto się forsować. Zdaj sobie sprawę z tego, że im bardziej będziesz się przemęczać, tym twoja praca stanie się mniej efektywna. Każdy potrzebuje odpoczynku.

Osoby skłonne do współzawodnictwa, którym zależy na prestiżu związanym z wykonywaniem pracy i na jej rezultatach, od których zależy nie tylko dobro firmy, ale i szczęście osobiste, także będą mieć skłonności do przepracowywania się i stawiania pracy na pierwszym miejscu w hierarchii wartości. Podobnie i w tym przypadku powinieneś sobie uświadomić, że bez porządnego odpoczynku i zadbania o sprawy osobiste sukces nie może być osiągnięty, ewentualnie będzie stanowić tylko zjawisko krótkotrwałe. Szybko się wypalisz.

Wiele osób działa w drugą stronę. Stara się dać z siebie niezbędne minimum w pracy, aby poświęcić swoim sprawom osobistym jak najwięcej czasu. W tym przypadku też bądź ostrożny. Nie zostawiaj swojej pracy innym, zabierając ich cenny czas, nie omijaj wykonywania powierzonych ci obowiązków. Równowaga między pracą a życiem osobistym zawsze powinna być zachowana. Jeśli nawet nie lubisz swojej pracy i nie ma szans na jej zmianę, staraj się zaprowadzić w niej jak najmilszą atmosferę i wykonywać ją sumiennie. Sprawi to, że poczujesz się lepiej i będziesz mógł z większą satysfakcją korzystać z czasu wolnego.

Granica między pracą i życiem osobistym zaciera się nie tylko ze względu na nasz charakter, ale również pod wpływem wykonywanego zawodu. Wszelkiego rodzaju zajęcia związane ze sztuką, medycyną czy gastronomią wymagają pracy każdego dnia tygodnia, zarówno w dzień powszedni czy w święta, po wiele godzin. W tym przypadku musisz zadbać o odpowiedni odpoczynek po zakończeniu pracy tak, by zregenerować siły. Wówczas powinieneś jak najwięcej czasu poświęcić też swoim sprawom osobistym, aby zregenerować się także psychicznie.

Dlaczego czasem ciężko nam wyrazić krytykę i sprzeciw? Dzieje się tak dlatego, że bycie asertywnym stanowi „działanie pod prąd”. Nie jest łatwo zdobyć się na nie, jeśli w całym towarzystwie, pracy, w szkole, wśród znajomych, tylko my myślimy inaczej na dany temat i nie zgadzamy się z większością. Bycie asertywnym jest ogromną sztuką. Często zraża, że myślimy inaczej, samodzielnie… Ze strachu przed oceną innych ludzie tracą zdolność do bycia sobą, do bycia asertywnym i do głośnego wyrażania swoich opinii.

Jak pokonać zatem strach, który sprawia, że często postępujemy zgodnie z wolą innych, zamiast mieć odwagę na wyrażanie siebie? Pomyśl, że większość wcale nie zawsze ma rację. Wręcz przeciwnie. Wiele nurtów filozoficznych opiera się na założeniu, że to mniejszość ma racę. Przemyśl to. Nie mylisz się, myśląc inaczej.

Strach stanowiący barierę przed byciem asertywnym bierze się też z kompleksów i zbyt niskiego poczucia pewności siebie. Wyzwolenie się z nich to ciężka praca, ale rezultaty są możliwe do osiągnięcia. Jeśli zdasz sobie sprawę, że każdy człowiek ma prawo do bycia innym i posiadania swoich własnych, indywidualnych przemyśleń, będzie ci łatwiej być asertywnym.

Kiedy raz odważysz się na asertywność zobaczysz, ile satysfakcji wewnętrznej da ci takie zachowanie się i następnym razem będzie ci o wiele łatwiej wyrazić stosowną krytykę. Asertywność stanowi głęboki wyraz indywidualności i pozostawia uczucie spełnienia, nawet, jeśli innym nie podoba się nasze stanowisko. To uczucie powinno być wystarczającą nagrodą za naszą odwagę.

Uświadom sobie też, że wyrażenie sprzeciwu, odmowy czy krytyki wcale nie zawsze będzie źle przyjęte przez innych. Wręcz przeciwnie. Często zostaniesz doceniony za indywidualne podejście do sprawy, za to, że masz odwagę i mocny charakter, dzięki którym kroczysz przez życie niezależnie. Wyrażając swoje myśli głośno, możesz wręcz zainteresować innych swoją osobą. Bycie asertywnym sprawia, że się rozwijamy i dojrzewamy wewnętrznie, zamiast kopiować poglądy innych ludzi, dochodzimy do wniosków samodzielnie.

Na asertywność i wyrażanie stosownej i konstruktywnej krytyki powinno się kłaść większy nacisk już w szkole, ucząc od najmłodszych lat tego, w jaki sposób, nie obrażając innych i wyrażając swój szacunek dla inności, pozostać przy swoich poglądach.

Dzieci nie zawsze potrafią bronić się przed nieodpowiednimi dla nich i szkodliwymi tym samym treściami zamieszczonymi w Internecie. Trudno kontrolować strony, jakie przyciągają najmłodszych, ponieważ dostęp do Internetu jest powszechny i sztuką jest trzymanie ręki na pulsie i reagowanie w razie zagrożenia.

Internet oferuje wiele niebezpiecznych treści, które mogą wpłynąć na psychikę, wrażliwość i zachowanie dziecka. Rodzice żywią największą obawę przed treściami o tematyce pornograficznej. Nie jest to jedyny rodzaj zagrożenia. Internet epatuje również agresją, przemocą, brutalizmem. Dziecko może łatwo stać się czytelnikiem stron związanych z rasizmem, dyskryminacją, brakiem tolerancji. Innym niebezpieczeństwem jest podatność na używki.

Obronić dziecko przed wszelkimi niebezpieczeństwami czyhającymi w sieci jest bardzo trudno. Wszystko zależy od tego, w jakim wieku jest dziecko. Od początku na pewno należy je uczyć, że przez Internet można natknąć się na nieodpowiednie treści i nie należy ich oglądać. Działanie na dziecko kategorycznymi zakazami może nie ustrzec od problemu. To tylko wzbudzi ciekawość. Dlatego wtedy dobrym rozwiązaniem okazuje się filtr rodzinny.

Na dziecko lepiej działać łagodną perswazją oraz rozmową. Trudne rozmowy są niezbędne do tego, aby dziecko rozumiało, dlaczego nie powinno oglądać wszystkiego, co jest dostępne w Internecie. Tłumacz i objaśniaj dziecku świat. To bardziej przekona do omijania niebezpiecznych treści niż zakaz i awantury.

Spraw, abyś to ty, jako rodzic, stanowił źródło poznania świata. Rozmawiaj z dzieckiem na wszelkie tematy, bądź dla niego źródłem wiedzy oraz autorytetem. Dziecko straci ochotę do surfowania po niebezpiecznych stronach internetowych ze względu na twoje słowa i postawę. Jeśli będzie wiedziało, że coś jest dla niego szkodliwe i rozumiało dlaczego, pokusa wczytywania się w niebezpieczne treści będzie mniejsza.

Jeżeli zauważysz, że twoje dziecko zachowuje się dziwnie, jest pobudzone, agresywne w stosunku do kolegów i koleżanek, posługuje się nietypowym dla siebie słownictwem, porozmawiaj z nim i dowiedz się, czy nie jest to wynikiem pozostawania pod wpływem szkodliwych treści Internetu. Reaguj szybko i ogranicz możliwości dostępu do nich.

Najlepiej, jeśli od początku będziesz przyzwyczajać dziecko do tego, że Internet nie jest jedynym źródłem wiedzy. Wizyta w sieci może być również waszą wspólną zabawą, a wtedy dziecko nie będzie miało ochoty na samodzielne jej odwiedzanie.