Każdy rodzic chciałby aby jego dziecko było idealne, kryształowo czyste, grzeczne i szczere. Jednak dzieci są bacznymi obserwatorami i patrzą co dzieje się wokół nich. Zjawisko kłamstwa poznają tak jak inne rzeczy które obserwują.

Kiedy kłamstwo to kłamstwo?

Niektórzy uważają że dziecko które jest w wieku przedszkolnym jeszcze nie kłamie. Jest to dla nich czas nauki. Dlatego tak ważne jest, aby nie bagatelizować małych kłamstw naszych pociech. Należy wzmacniać mówienie prawdy, nagradzać i chwalić. Nie trzeba robić „hecy” z kłamstwa malucha, ale cierpliwie i z miłością tłumaczyć, opowiadać na przykład: bajki o prawdomównych krasnalach. Dzieci dzięki dorosłym poznają świat wartości. Jeśli jednak kłamstwa zdarzają się często i dziecko jest już starsze, należy się zastanowić jakie mogą być tego przyczyny.

Jedną z nich może być lęk przed odpowiedzialnością za swoje czyny. Dziecko boi się i kłamie. Aby takie zachowanie wyeliminować trzeba pokazać dziecku, że bardzo nam na nim zależy, że bez względu na to, co się dzieje jesteśmy z nim. Trzeba być konsekwentnym wobec swoich dzieci ale nie można być bezwzględnym. Rodzice powinni rozmawiać ze swoimi dziećmi.

Drugim powodem kłamstw dziecka może być wstyd. I tu postępowanie rodzica powinno być podobne jak w przypadku strachu przed karą. Otoczenie miłością dziecka pomoże mu się otworzyć.

Inne dzieci kłamią bo uciekają w świat fantazji. Gdy są w wieku przedszkolnym naturalne jest to, że świat rzeczywisty miesza im się z fikcją. Jednak z biegiem czasu dzieci rosną i oddzielają te dwa światy. Jeżeli kłamstwo związane jest z uciekaniem w świat fantazji warto udać się do psychologa dziecięcego.

Jeżeli dziecko w domu widzi szczerość, słyszy szczere rozmowy swoich rodziców, ma dobry wzorzec i mniejsze prawdopodobieństwo, że będzie notorycznie kłamać. Jednak nie tylko rodzina ma wpływ na dziecko. Szczególnie w okresie szkolnym wpływ rodziny się może zmniejszyć a wpływ środowiska rówieśniczego zwiększyć. Trzeba być czujnym i wsłuchiwać się w swoje dziecko.

Nie bez przyczyny znamy tak wiele żartów o teściowych, ale czy ktoś zastanawiał się, dlaczego praktycznie nie ma „kawałów o teściach”. Czyżby mężczyźni lepiej (niż ich żony) traktowali swoich zięciów i synowe? Jakie są główne przyczyny konfliktów z teściowymi? Pytań jest wiele, a odpowiedź… czy w ogóle istnieje?

W rozwiązywaniu każdego konfliktu pomocne jest poznanie jego przyczyn. W konflikcie zięć/synowa a teściowa najważniejszą jego przyczyną wydaje się być miłość, jaką rodzice darzą swoje dzieci. Rodzicom bardzo trudno pogodzić się z faktem, że oto poprzez małżeństwo ktoś inny zajmuje uprzywilejowane miejsce w sercu ich dziecka. Oto ich syn/córka zawiązuje wspólnotę z inną osobą.

Rodzice zauważają, że dla ich dziecka nowa – małżeńska relacja staje się o tyle ważniejsza, że o wiele więcej czasu ich dziecko spełnia ze swym wybrankiem, niż z rodzicami. Po wielu latach budowania rodziny, trudu wychowywania, wspólnych zabaw rodzice mają prawo czuć się niejako osieroceni przez własne dziecko, które – nie zrywając przecież relacji z nimi – buduje swoje szczęście z osobą „spoza rodziny”. Pojawia się zwykła zazdrość. Zazwyczaj też rodzice, podchodząc bardziej chłodno do relacji ich dziecka z inną osobą zauważają, że ktoś inny byłby „lepszy” dla ich dziecka: byłby bardziej opiekuńczy, zarabiałby więcej itp…

W relacji zięć – teściowa najwięcej do zrobienia ma żona/córka. To ona powinna zapewnić i przede wszystkim pokazać swoim rodzicom, że choć kocha swego męża, to jej miłość do rodziców wcale nie osłabła. Zięć natomiast najlepiej zrobi, gdy swoich teściów potraktuje bardzo partnersko: bez zbytniej uległości ale i bez stawiania spraw na ostrzu noża.
Każdy konflikt jest inny, ale główną przyczyną nieakceptowania zięcia/synowej jest miłość do własnego dziecka. Zrozumienie tego faktu pozwoli nam na inne spojrzenie na konflikt z teściową – ona też chce dobrze dla naszej ukochanej, tylko inaczej rozumie jej szczęście… Cel jednak mamy wspólny – szczęście tej, którą kochamy oboje. Może czasem uda się połączyć siły dla sprawienia radości żonie/córce?

Ojcowie również są zazdrośni o swoje dzieci – zwłaszcza ich więź z córkami jest wręcz symboliczna, lecz męskie – bardziej racjonalne – podejście do życia pozwala im się szybciej „pogodzić się z losem” i zaakceptować współmałżonka swojego dziecka. Dlatego gazety nie drukują a w pracy nie opowiada się „kawałów o teściach”.

Mama męża opiekowała się nim przez wiele lat. Pojawienie się innej kobiety to dla matki rewolucja. Chociaż normalne jest to, iż dzieci opuszczają „gniazdo”, jest to bardzo trudny czas dla matek. Zawsze jest to za wcześnie i zawsze za szybko.

Aby ta relacja układała się korzystnie, nie wystarczy wysiłek tylko jednej ze stron! Musi istnieć chęć porozumienia zarówno ze strony teściowej, jak i synowej!

Teściowa, jako matka ma naturalne przyzwyczajenie i chęć kierowania życiem syna. Nie jest jej łatwo dzielić się odpowiedzialnością z kimś innym. Aby mieć dobre stosunki z synową, powinna usunąć się na bok, pozwolić żonie syna opiekować się i troszczyć o niego. Nie oznacza to straty kontaktu, oznacza to jego zmianę. Próbując zatrzymać syna przy sobie, teściowa czasami może zajmować młodemu małżeństwu cały wolny czas. Niby nic złego się nie dzieje, a jednak nowożeńcy mają czas tylko na przebywanie z teściową. Trzeba takie zachowanie wyeliminować. Żona również posiada rodzinę i potrzebuje spędzać z nią trochę czasu.

Teściowa powinna traktować swoją synową jako dobrą znajomą. Czasami mówi się, że powinna mieć stosunek jak do córki. Jednak to jest trudne, w wielu przypadkach nierealne. Lepiej stworzyć dobry przyjacielski układ. Teściowa nie powinna stale szukać w synowej wad i – co najważniejsze – nie może mówić o niej źle w obecności swego syna.

Synowa zaś powinna szanować swoją teściową, ale nie wchodzić od razu w pozycję małej dziewczynki, która nie do końca wie, jak się zachować. Relacja między małżonkami powinna być klarowna, to znaczy, że sprawa udziału teściowej w domu nowożeńców powinna być wcześniej omówiona. Zarówno mąż jak i żona powinni w obecności teściowej stać zawsze po jednej, wspólnej stronie.

W relacji synowa – teściowa potrzeba wiele zrozumienia i wczucia się w sytuację tych dwóch kobiet, kochających jednego mężczyznę. Czasami w szukaniu rozwiązań w porozumieniu można zrobić mały odpoczynek, trochę ograniczyć kontakty aby z nowym zapałem zacząć budować dobrą relację.

Dobrym przykładem będzie przytoczona poniżej historia. Spotykają się dwie kobiety, których dzieci niedawno wzięły ślub. Jedna mówi: – Moja Ania to dobrze trafiła, Jędrek rano przynosi jej śniadanie do łóżka, potem prowadzi dzieci do przedszkola, po pracy zanim Ania wróci do domu, to on już obiad ugotuje – tak ją kocha. Cudowne małżeństwo. Druga na to:- Mój Jędrek to się nieszczęśliwie zakochał, rano jego Anka wyleguje się długo, aż on jej śniadania zrobi, że niby taka słabowita jest, potem nawet własnych dzieci do przedszkola nie chce się jej zaprowadzić… ehhh. A ciepły obiad to Jędruś zje tylko wtedy, kiedy sam go zrobi. Piekło na ziemi!

Idealnie byłoby, aby teściowe szanowały układ jaki tworzą sobie ich dzieci – przecież są dorosłe…

Pojawienie się w rodzinie dziecka staje się czasem możliwością do wtrącania się teściowej w życie swojego syna. Bo przecież ona wychowała już dziecko, ma doświadczenie i wie lepiej co jest dla dziecka dobre. To prawda. Twoja teściowa wychowała wspaniałego człowieka, którego pokochałaś, który cię zachwycił. Wychowała – ponieważ mama jej męża dała jej szansę, nie zabrała jej możliwości zajmowania się swoim dzieckiem.

Poważne problemy komunikacyjne pojawiają się wtedy, gdy babcia zaczyna zajmować się wnuczkiem. Rodzice z chęcią przyjmują pomoc w pilnowaniu. Jednak zazwyczaj nie umieją porozmawiać o swoich oczekiwaniach. Czują się zobowiązani do milczenia, ponieważ otrzymują pomoc. To nie jest dobra droga. Jeśli macie konkretne wymagania, które bardzo chcielibyście aby były respektowane przez teściową w czasie kiedy zajmuję się waszą pociechą – powiedzcie jej o tym. Taka rozmowa może zaoszczędzić wam wiele niepotrzebnych nieporozumień. Dobrze aby taka rozmowa miała formę stanowczej prośby a nie żądania, aby nie urazić babci.

Jeśli relacja będzie zbyt trudna, i problemy między teściową a synową będą narastały, warto rozważyć możliwość zatrudnienia opiekunki. Takie rozwiązanie może uratować rodzinne stosunki.

Warto zastanowić się nad tym, czy nie powinno być tak, że gdy pojawia się jakiś problem, na przykład: teściowa w obecności dziecka źle mówi o jego mamie, rozmowę o problemie powinien podjąć mąż. Teściowa powinna wiedzieć że syn ją kocha, ale ma rodzinę, w której obronie będzie stawał.

Gdzie tkwi problem?
I nie było by w tym nic złego gdyby nie to, iż teściowa od pierwszego wejrzenia Cię nie pokochała…

Problem z teściową nie zawsze jest inicjowany tylko przez nią. Czasami stereotypy zmuszają nas do pewnego rodzaju zachowań. Pierwsze spotkanie z swoją przyszłą (jeszcze) teściową powinno być poprzedzone rozmową ze swoim przyszłym współmałżonkiem. Warto zapytać co jego mama lubi, jaka jest, jak zazwyczaj reaguje na ludzi, czego nie lubi a za czym przepada. Po prostu trzeba wypytać o tak ważną osobę jaką jest matka naszego przyszłego współmałżonka. Teściowa również będzie przeżywać to spotkanie. Też nie zna wybranki czy wybranka swojego dziecka.

Wspólnym mianownikiem dla ciebie i dla niej jest twoja ukochana osoba, a jej dziecko. I nie ma w tym nic dziwnego, iż ten „wspólny mianownik” od początku jest rozrywany, zmuszany do potwierdzania, przytakiwania i tłumaczenia.

Między nami
Najważniejsza jest relacja między parą zakochanych. Oni są w centrum. Przed ślubem należy podjąć temat teściów, a właściwie teściowych. Dlaczego? Po to, aby poznać stosunek twojego ukochanego do sprawy mieszkania z rodzicami, do sprawy wychowania hipotetycznych dzieci czy wtrącania się osób postronnych w wasze przyszłe życie.

Te rozmowy nie zabezpieczą nas przed kłopotami w przyszłości, ale dadzą światło na sposób postrzegania pewnych rzeczy. Jeżeli bowiem przyszła żona uważa, że jej mama ma zawsze rację, a jej zdanie jest dla niej najważniejsze – to należy jeszcze dużo rozmawiać o tym, jak wygląda życie rodzinne i jakie są priorytety. Jeśli zaś twój ukochany nie wyobraża sobie niedzieli bez obiadku mamusi – dobrze będzie powiedzieć o swoich potrzebach i uczuciach z tym związanych.

Tylko kobieta
Twoja teściowa jest kobietą, jest normalnym człowiekiem. Potrzebuje tego, aby podejść do niej z odrobiną uczucia i cierpliwości. Jeżeli pierwsze spotkanie z teściową nie wypadło dobrze, nic straconego. Czasami potrzeba czasu aby się polubić.

Jedno jest pewne – rodzicom trzeba o tym powiedzieć. Nastolatka nie powinna zostać z tą sytuacją sama. Młoda dziewczyna, która dowiaduje się że będzie matką powinna podzielić się tym ze swoją mamą lub tatą. Nie jest to łatwe. Często nastolatkom trudno jest uwierzyć, że mogli stać się rodzicami. Dlatego ważne, aby nie zostali ze swoimi wątpliwościami, lękami czy strachem sami. Rodzice to osoby, którym warto zaufać. Nawet jeśli wydaje się, że wcale tak nie jest, że rodzice zawodzą, gdy myślisz że cię nie zrozumieją trzeba im powiedzieć. Czas dorastania to często czas buntu, myślenia o rodzicach jak o wrogach. Jednak to rodzic jest najbliższą osobą dla swojego dziecka. Rodzice kochają swoje dzieci i chcą dla nich jak najlepiej.

Jeżeli dziewczyna, która zaszła w ciążę ma lepszy kontakt z mamą, to ona powinna być osobą do której powinna się udać. Ramię matki to najlepsze ramię do wypłakania się. Przy niej trzeba powiedzieć o swoich uczuciach, obawach i lękach. Jest matką ale również kobietą, dlatego łatwiej będzie jej rozmawiać i zrozumieć drugą kobietę (bardzo młodą). Jeśli natomiast dziewczyna jest oczkiem w głowie taty, łatwiej się im rozmawia, jest bardziej wyrozumiały i spokojny, to można zacząć od niego. Stanie się buforem napiętej sytuacji.

Czasami zdarza się tak, iż relacje między dzieckiem a rodzicem nie układają się dobrze. Wtedy w przypadku trudności, ciężko jest rozmawiać, dzielić się kłopotami i prosić o radę. Młodzi, którzy staną się rodzicami w takim przypadku powinni pomyśleć komu ufają i z kim chcieliby o tym porozmawiać. Dobrym wyborem może stać się wychowawca, ulubiony nauczyciel, wujek lub ciocia. Ktoś, kto pomoże w późniejszej rozmowie z rodzicami, będzie wsparciem i dobrym doradcą.

Pojawienie się dziecka nawet w młodym wieku nie jest najstraszniejszą rzeczą pod słońcem. Nastolatki muszą czuć wsparcie rodziców. Nastolatki rodzą dzieci. Potrzebują wtedy pomocy, dodawania otuchy, nie mogą zostać same. Po prostu to jest kolejny etap w ich życiu, który trzeba przejść.

Program podstawowy
Warto zainteresować się tym, jaki jest podstawowy asortyment zajęć przedszkolnych. Najczęściej jest to:
– język angielski – prowadzony od najmłodszych grup, dzieci uczą się piosenek, oraz słówek prze zabawę. Mają możliwość oswojenia się z językiem angielskim
– plastyka – zajęcia te wykorzystywane są nie tylko w procesie dydaktycznym; dzięki nim dzieci rozwijają swoją wyobraźnię i poznają różne rodzaje sztuki;
– gimnastyka z elementami korektywy – wzmacnia poszczególne partie mięśni dzieci i ma na celu niwelowanie wad postawy u maluszków;
rytmika – uwielbiane przez dzieci zajęcia przy muzyce, uwrażliwiają na dźwięki, uczą otwartości i kształtowania wyobraźni muzycznej.

Zajęcia dodatkowe odbywają się zazwyczaj po obiedzie. Planując więc dodatkowe zajęcia dla dzieci warto pamiętać sprawdzeniu czy będą miały na to czas. Wybór zajęć dodatkowych jest zazwyczaj bardzo duży. Rodzic musi jednak dobrać te, które zaciekawią jego dziecko.

Zajęcia dodatkowe
Logopedia – zajęcia usprawniające narządy artykulacyjne, poprawianie mowy dziecka. Pomoc w poprawnej wymowie głosek jest bardzo potrzebna na tym etapie życia dzieci.

Ceramika – zajęcia kształtujące wyobraźnię i wyrabiające rączki dzieci. Dzieci uczestniczą w cały procesie powstawania gotowego dzieła sztuki, poprzez wyrabianie gliny, lepienie, malowanie i wypalanie.

Język angielski – dla dzieci, których rodzice chcą poszerzenia materiału.

Zajęcia z psychologiem – zajęcia mające na celu indywidualną pracę z dzieckiem w celu niwelowania problemów zauważonych przez rodziców bądź zdiagnozowanych przez psychologa. Mogą to być zajęcia wyciszające, ośmielające bądź eliminujące konkretne problemy dziecka.

Kurs tańca – uwrażliwia na muzykę, kształtuje poczucie rytmu, pozwala dzieciom na naukę przeróżnych układów.

Balet – czyni ruchy dziecka płynnymi, umuzykalnia i uczy niesamowitej gracji.

Małe kroczki
Dziecko zanim zostanie zostawione z nianią powinno być powoli przygotowywane do rozstania z mamą. Na początku można zostawiać dziecko z tatą i pokazywać, że ten czas jest bardzo ciekawy. Następnie możemy zaangażować kogoś z rodziny i powtarzać wychodzenie z domu. Ten czas rodzice mogą wykorzystać na przyjemną kawę we dwoje w kawiarence blisko domu. Następnym krokiem jest wybór opiekunki. Sposób, w jaki znajdujemy opiekunkę może być różny: może to być osoba polecona, z agencji lub znaleziona przez ogłoszenie. Opiekunka powinna być osobą lubiącą dzieci, otwartą, ciepłą i cierpliwą. Gdy niania dla małego skarbu jest wybrana pozostaje już tylko zaprzyjaźnić go z opiekunką. Wprowadzanie niani w życie rodzinne staje się etapami. Zapraszamy opiekunkę na herbatę, potem na trochę dłużej a następnie pozwalamy aby bawiła się dzieckiem kiedy my krzątamy się po kuchni. W momencie gdy zauważymy że nasze dziecko dobrze się czuje w jej obecności wychodzimy wynieść śmieci, następnie sukcesywnie wydłużamy czas rozstania.

Ból rozstania
Czasami czas rozstania staje się czasem histerii lub dziecko od początku trzyma się nogi swojej mamy. Jeśli dziecko płacze przy rozstaniu, to nie ma w tym nic dziwnego. Dzieci przyzwyczajone do obecności mamy, która była z nimi „zawsze” nie wyobraża sobie czasu bez niej. Dajmy dziecku czas na przyzwyczajenie się do nowej sytuacji, zaś niani czas na przekonanie dziecka do siebie.

Baczny obserwator
Rodzice powinni być ostrożni – dziecko patrzy jak oni odnoszą się do niani. Jeśli rodzic ma nieufne podejście do opiekunki maluch zaraz to wyczuje i jego strach będzie jeszcze większy. Korzystniej będzie przy dziecku nie mówić o swoich obawach dotyczących nowej osoby w domu. Obserwujmy też jak dziecko reaguje na opiekunkę. Jeśli rodzic widzi lęk w dziecku, niechęć do niani (mimo upływu czasu) warto zastanowić się nad powodami. Można ich szukać pytając dziecko, opiekunkę czy zakładając kamery w mieszkaniu. Każda rodzina posiada swoje sposoby na zdobywanie informacji.

Zanim dziecko pójdzie pierwszy raz do szkoły spędza dużo czasu z rodzicami. Jest to czas beztroski i radości. Nie ma wielu obowiązków (czasem nie ma ich wcale). Pójście do szkoły zmienia życie dziecka o 180 stopni. Idzie do nowego miejsca na kilka godzin dziennie, poznaje nowych znajomych, biega po korytarzach pełnych dzieci i ma obowiązek nauki oraz odrabiania lekcji. Trzeba je dobrze przygotować do tej zmiany.

W okresie przedszkolnym można mu opowiadać miłe historie, które przydarzyły się jego rodzicom w okresie szkolnym. Dziecko nabierze przekonania, iż jest to miejsce, w którym może dziać się dużo ciekawych rzeczy. Samo będzie pytało o to, kiedy ono pójdzie do szkoły.

Gdy już uczęszcza do szkoły
Zarówno dorosły jak i dziecko ma prawo do złego dnia. Jednak gdy zdarza nam się trudniejszy dzień nie rzucamy wszystkiego, nie robimy sobie wolnego. Mamy obowiązek. Dzieci mają obowiązek chodzenia do szkoły. Trzeba swoją pociechę wysłuchać i zapewnić o zrozumieniu, o tym, że wiecie jak może być jej trudno ale… do szkoły należy iść. Rodzic chciałby czasami ulżyć, pomóc swojemu dziecku i może mieć pokusę pozwolenia mu na zostanie w domu. Niestety takie posunięcie może pociągnąć za sobą chęć częstego opuszczania szkoły. Dlatego lepszym rozwiązaniem jest rozmowa i pokrzepienie.

Poważne problemy
Jeśli jednak niechęć dziecka nie jest związana w chwilową niedyspozycją, warto zastanowić się nad powodami, które skłaniają dziecko do uchylania się przed pójściem do szkoły.

Powody mogą być różne
Jeśli jest to pierwszy dzień w szkole, lęk może dotyczyć strachu przed nowym i nieznanym. Gdy dziecko zazwyczaj chodzi chętnie i nagle przestaje chcieć uczęszczać do szkoły, może to oznaczać kłopoty. Mogą one dotyczyć kolegów, nauczycieli czy po prostu nauki.

Zazwyczaj dzieci uczące się w jednej szkole mieszkają blisko siebie. Jeśli uda się poznać inne dzieci, które będą uczyły się z naszym pierwszakiem, warto aby spotkali się kilka razy. Wtedy minie strach przed tym, że nikogo się nie zna. Doda to dziecku pewności siebie.

Obowiązek
Niestety, każdy musi wypełniać swoje obowiązki: rodzice idą do pracy, a dzieci do przedszkola lub szkoły.

W codziennym pokonywaniu niechęci do wyjścia do przedszkola pomóc mogą dzieciom rytuały. Dobrze więc dziecko budzić o jeden godzinie jakim radosnym „zagajeniem”, np.: piosenką, wierszem czy okrzykiem. W ten sposób dziecko wchodzi od momentu otworzenia oczu w „grę”. Warto pomyśleć wcześniej jaka kolejność dla waszego dziecka będzie najlepsza. Toaleta, jedzenie i ubieranie to czynności, które należy uporządkować. Zazwyczaj dzieci po przebudzeniu chcą iść do łazienki – dlatego pierwsze miejsce jest już zajęte. Na drugim miejscu powinna być czynność, która zabiera waszemu dziecku mniej czasu – jedne dzieci będą szybko wyskakiwały z piżamki a inne pochłaniały jedzenie. Ostania czynność przed wyjściem raczej powinna być tą, która sprawi najwięcej kłopotu. Dlaczego? Gdybyśmy zaczęli od tej, która jest kłopotliwa dolinnych moglibyśmy już nie dojść. A tak – dwie ważne sprawy już za rodzicami i dzieckiem a trzecia w trakcie. Oczywiście, trzeba zaleźć sposób na guzdranie się naszego malucha przed wyjściem.

Czas biegnie
Niestety danie dziecku większej ilości czasu nie pomoże, a wręcz – może zaszkodzić. Dziecko zacznie wtedy wymyślać „100” innych powodów dla których nie powinien iść do przedszkola. Dlatego warto ten ostanie etap zamykać również jakim rytuałem. Piosenką: Hej ho, hej ho, do przedszkola by się szło!, czy zawodami mamy czy taty i dziecka w kto pierwszy będzie gotowy przy drzwiach. W przedszkolu rodzic zostawia dziecko uśmiechając się, dając dziecku sygnał i nadzieję na dobry czas.

Jeśli dziecko ma opory przed chodzeniem do przedszkola warto zapytać panie kogo najbardziej lubi z grupy i zaprosić kolegę czy koleżankę do domu, pozwolić się dzieciom zaprzyjaźnić. Dziecko mając w przedszkolu osobę którą bardzo lubi, czuje się przy niej dobrze – chętniej będzie do niego chodziło.
Dzieci lubią towarzystwo, po przekroczeniu progu przedszkola często zapominają o porannym ociąganiu.