Naszym pragnieniem jako rodziców jest to, by mieć z naszym dzieckiem jak najlepszy kontakt. Staramy się ze wszystkich sił, by nasze dziecko miało w nas oparcie i czuło, że jest ważnym członkiem całej rodziny. Kiedy od niego czegoś wymagamy, chcemy, by wykonywało nasze polecenia. Denerwuje nas jednocześnie fakt, że nas nie słucha i próbuje wykonanie zadania odwlec jak najdłużej w czasie. Jesteśmy zdenerwowani również na to, że kiedy naszemu dziecku na czymś zależy, jest w stanie zrobić wiele. Gdy jednak my czegoś wymagamy, jest mu zdecydowanie trudniej wykonać polecenie. Niestety, tak to już z naszymi dziećmi bywa. Konieczne jest zachowanie jak największego spokoju w sytuacjach, kiedy zależy nam, by nasze dziecko nas wysłuchało. Krzyk zadziała na dziecko wręcz odwrotnie. Czasami bywa i tak, że dziecko się nas boi i z lęku wykonuje polecenia. Nie chcemy, by się nas bało, ale by czuło szacunek i respekt. A to jest zupełnie coś odwrotnego niż lęk przed rodzicem.

Wybierając krzyk jako metodę wychowawczą nie budujemy z dzieckiem żadnych relacji. Doprowadzamy do sytuacji, kiedy dziecko będzie wolało zamknąć się w sobie lub wprost przeciwnie zachowywać się jeszcze gorzej. Krzycząc na nasze dziecko tworzymy barierę w kontaktach międzyludzkich. Dziecko może stać się zalęknione, nerwowe czy wykazywać strach przed ludźmi i otoczeniem. Niestety, są to bardzo poważne konsekwencje. Wiadomo, że my – dorośli bardzo często jesteśmy w codziennym życiu świadkami i współuczestniczymy w przeróżnych sytuacjach stresowych. Nie radzimy sobie z rozładowywaniem własnych emocji i przenosimy je na dziecko. Jest to najbardziej nieodpowiednia forma. Mówimy czasami, że dziecko jest najlepszym psychologiem. Jest w tym sporo prawdy. Dziecko jak nikt inny, nawet kiedy jest bardzo małe, wyczuwa nasze emocje. Często jest tak, że np. próbujemy usypiać pociechę, nabuzowani emocjami z całego dnia. Niestety, wtedy dziecko ani nie zaśnie spokojnie, sen będzie niezdrowy i mogą je męczyć nawet koszmary. Bardzo szybko wyczuje ono, że jesteśmy zdenerwowani, wyczuje ostrzejszy ton głosu, nasze nerwowe ruchy. Kiedy dojdzie do tego krzyk fundujemy dziecku bardzo niezdrową atmosferę.

Jeśli nie radzimy sobie z własnymi emocjami musimy koniecznie poszukać sposobu na ich rozładowanie. Konsekwencją nagromadzonych przeżyć jest to, że krzyczymy. Szybko tracimy cierpliwość i każemy dziecko za swoje stresy. Możemy również uczestniczyć w sytuacji, gdy krzyczymy na dziecko, a ono ucieka, nie słuchając co mamy do powiedzenia. Z góry przewiduje, że będziemy z pewnością krzyczeć i wyraźnie daje nam do zrozumienia, że taka forma dialogu nie jest dla niego żadnym kontaktem. Koniecznie wtedy musimy porozmawiać z dzieckiem i starać się odbudować ten kontakt.

Mają milion pomysłów. Czasami także bywa tak w domu. Niejednokrotnie z nudów dziecko potrafi wymyślić coś groźnego. Dzieci najpierw robią potem myślą, więc konsekwencje ich zachowań są czasami zaskakujące. Bywa i tak, że może przydarzyć się wypadek, który nie tylko będzie groźny dla dziecka, ale spowoduje sytuację kiedy ze strachu nie będziemy wiedzieli co robić. Aby uniknąć takich sytuacji już dziś zapoznajmy się z zasadami pierwszej pomocy u dzieci. Zasady udzielania pierwszej pomocy u dzieci są podobne jak u dorosłych.

Oto podstawowe zasady, które nas obowiązują w zależności od sytuacji w których dziecko się znajduje :

1.Po pierwsze zobacz co się stało, oceń sytuację jakiego mniej więcej urazu doznało dziecko, czy jest to coś poważnego czy też nie, spróbuj na chłodno ocenić sytuację.

2.Staraj się w miarę możliwości zabezpieczyć miejsce zdarzenia, jest to bardzo ważne, by nie ucierpieli inni i by zobaczyć w jakich okolicznościach odbył się wypadek np. jakie leki połknęło dziecko.

3.Podczas oceny sytuacji zwróć uwagę na podstawowe parametry życiowe dziecka: puls, świadomość, oddech.

4.Jeśli widzimy, że życie dziecka jest zagrożone natychmiast rozpocznij czynności reanimacyjne.

5.Wezwij pogotowie.

6.Odpowiednio zaopiekuj się dzieckiem, nie pozwól np. by wychłodził się organizm.

7.W pierwszej kolejności podejmij czynności zaopatrywanie urazów dziecka np. ran.

DO MOMENTU PRZYJAZDU POGOTOWIA NIE PODAWAJMY DZIECKU ŻADNYCH LEKÓW CHYBA, ŻE JEST ONO DZIECKIEM NA STAŁE PRZYJMUJĄCYM LEKI I JESTEŚMY PEWNI ICH STOSOWANIA W MOMENCIE NP. ATAKU CHOROBOWEGO!

W momencie kiedy dziecko traci przytomność musimy natychmiast zareagować. Stan omdlenia jest niewątpliwie dla dziecka bardzo groźny, dlatego spróbuj zachować zimną krew i rozpocząć natychmiast czynności pomocne dziecku. By sprawdzić stan w jakim znajduje się dziecko delikatnie uderz je w stopy. Gdy widzimy brak kontaktu z dzieckiem sprawdzamy drożność dróg oddechowych. Gdy stwierdzimy brak oddechu natychmiast podejmijmy czynności reanimacyjne i wezwijmy pogotowie. By przywrócić drożność dróg oddechowych delikatnie odchylmy głowę dziecka do tyłu i unieśmy brodę dziecka.

W przypadku oparzenia przez dziecko natychmiast musimy ochłodzić miejsce oparzenia. W tym celu miejsce gdzie wystąpiło oparzenie polewajmy zimną wodą przez około 10 minut. Można zastosować przyłożenie lodowego okładu. Pod żadnym pozorem nie smarujmy oparzenia maściami.

Kiedy oparzenia są rozleglejsze wezwiemy pogotowie.

Zdarzają się sytuacje gdy dziecko np. zakrztusi się kawałkiem jedzenia lub piciem, cukierkiem. Jest to spowodowane blokadą dróg oddechowych gdzie najprawdopodobniej coś utknęło. Jeśli dziecko nie może złapać oddechu, traci głos natychmiast wezwijmy karetkę i pomóżmy dziecku. Taka sytuacja grozi dziecku uduszeniem. Pospolitą metodą jest trzymanie dziecka za nóżki, by wytrzepać niejako z niego przedmiot. Koniecznie zachowaj zasadę, by dziecko ułożyć na kolanach, twarzą poniżej tułowia i pięciokrotnie uderzaj w plecki i pięciokrotnie uciśnij klatkę piersiową, aby zapewnić dziecku dopływ powietrza.

Kobieta, która spodziewa się dziecka kategorycznie powinna od momentu przygotowania się do ciąży rzucić palenie nikotyny. Nie ma żadnego wytłumaczenia dla kobiet, które świadomie zatruwają swoje dzieci. Gdy natomiast dowiaduje się o ciąży, a jeszcze pali powinna natychmiast zrezygnować z nałogu.

Wielkie są konsekwencje palenia nikotyny dla maluszka, który jest w brzuszku mamy. Powszechnie wiadomo, że może spowodować bardzo duże szkody w życiu i zdrowiu dziecka. Podstawowymi konsekwencjami, które niesie ze sobą palenie są:

– dziecko jest niejako przymuszone przyjąć wiele substancji chemicznych, które tworzą komórki rakotwórcze,

– nikotyna przyczynia się do ryzyka urodzenia martwego dziecka lub w późniejszym jego życiu do tzw. śmierci łóżeczkowej,

– w życiu płodowym mogą wystąpić dodatkowe komplikacje jak np. wczesne poronienia, krwawienia z dróg rodnych, odklejenia łożyska,

– ograniczamy dziecku dopływ tlenu,

– dzieci zakażone nikotyną są znacznie mniejsze od zdrowych dzieci, rodzą się zwykle z niską masą urodzeniową,

– zwiększa się u dzieci ryzyko chorób układu oddechowego i sercowo- krążeniowego np. astma, zapalenia mięśnia sercowego,

– mogą wystąpić inne wady wrodzone.

Palenie kobiet w ciąży jest szczególnie groźne dla dzieci w ostatnich 2 miesiącach życia płodowego.

Nikotyna zagraża bezpośrednio matce i dziecku. Dla dziecka, które jest cały czas podtruwane przez palącą matkę nie ma zdrowego środowiska, w którym mogłoby się normalnie rozwijać. Cały czas jest narażone na ciężkie komplikacje i wady, które mogą wystąpić bezpośrednio po urodzeniu. Jeśli dziecko urodzi się np. z niższą masą urodzeniowa będzie słabsze niż inne dzieci. Dodatkowo przez cały okres życia płodowego nie było dostatecznie dotleniane więc często bywa tak, że ma kłopoty z normalnym oddychaniem. Kiedy matka podejmuje decyzję o rzuceniu palenia podejmuje najlepszą decyzję na całe życie dziecka. Ponieważ daje mu szansę na normalny rozwój.

Rzucenie palenia powoduje:

– jeśli matka zdecyduje o rzuceniu palenia na początku ciąży pomimo wcześniejszego nałogu dziecko ma taką samą szansę na normalny rozwój jak dzieci matek niepalących,

– zmniejsza się ryzyko wcześniejszego urodzenia dziecka, krwawień czy poronienia,

– dzieci rzadziej zapadają na choroby układu oddechowego, zwiększa się dopływ tlenu do organizmu dziecka.

Jeśli matka wraca po porodzie do palenia i karmi naturalnie znów zagraża dziecku. Przekazuje przez mleko substancje podtruwające maluszka tj. substancje z dymu nikotynowego. Dziecko jest narażone na choroby układu oddechowego astmę, zapalenia ucha środkowego co w efekcie może spowodować głuchotę. Wiele dzieci cierpi na różnego rodzaju nieżyty żołądka czy też stany zapalne układu pokarmowego.

Oklepywanie dziecka jest zabiegiem dość powszechnie stosowanym przez rodziców. Warto pamiętać o zaletach oklepywanie i zbawiennych wprost skutkach kiedy dziecko nie potrafi poradzić sobie z dużą ilością wydzieliny i nieefektywnie kaszle. Niewątpliwie głównymi zaletami tej metody są :

– usuwanie tej wydzieliny, łatwiejsze jej odkrztuszanie,

– poprawienie ukrwienia w płucach, a co za tym idzie lepsze i skuteczniejsze przenikanie podawanych leków,

– swobodniejsze oddychanie,

– uspokaja dziecko.

Oklepywanie koniecznie trzeba stosować umiejętnie. Mianowicie warto przestrzegać kilku podstawowych zasad, by było ono skutecznie przeprowadzane:

1.Oklepywać dziecko należy po około 15 minutach od podania leków.

2.Przestrzegać techniki oklepywanie czyli: ułożyć dziecko na kolanach poniżej tułowia, swoją dłoń ułożyć w łódeczkę a następnie oklepywać dziecko po pleckach na wysokości łopatek schodząc nieco niżej. Oklepywanie nie ma być silnymi uderzeniami ale rytmicznym wystukiwaniem. Należy oklepywać dziecko tak długo aż samo zaczyna kaszleć. Ten sam zabieg można powtórzyć kładąc dziecko na pleckach i układając dłoń w łódkę oklepujesz klatkę piersiową. Pomocne jest też układanie dziecka na bokach i oklepywanie pod pachami boczne części klatki piersiowej.

3.Dziecko nie należy oklepywać bezpośrednio po karmieniu.

4.Oklepywanie można powtarzać kilka razy dziennie. Wszystkie metody stosowane u dziecka jak również oklepywanie należy ściśle skonsultować z lekarzem.

W internecie jest wiele filmików instruktażowych, które pokażą jak najlepiej oklepywać dziecko. Jednak przy wizytach u lekarza warto poprosić lekarza, by to on sam zademonstrował jak prawidłowo to robić. Nie zawsze taka metoda przyniesie ulgę naszemu dziecku. Dlatego bardzo ważna jest porada lekarza.

Są to dylematy wielu kobiet. Zadają sobie najróżniejsze pytania. Martwią się też o bardzo istotną sprawę, mianowicie o zdrowie swoje i dziecka. Jest to najważniejsza kwestia. Kobiety, które spodziewają się dziecka po 40 roku życia zdają sobie sprawę z tego, że ich organizm niejako już przeszedł etap odpowiedni na przyjęcie dziecka. Dopiero późne macierzyństwo daje im poczucie spełnienia. Wybierają niejako celowo ten moment. Jednak dzisiejszy poziom medycyny pozwala na to, aby cieszyć się zdrowym macierzyństwem nawet w tym wieku. Będąc pod opieką fachowych lekarzy i dbając o siebie w czasie ciąży nie ma żadnych zagrożeń dla siebie i dziecka.

Pojawia się zatem pytanie, jak się uczyć z dzieckiem niedosłyszącym?

Jeśli dziecko jest niedosłyszące na jedno uszko powinno maksymalnie być odwracane uchem zdrowym w kierunku rodzica czy nauczyciela prowadzącego lekcję. Musi mieć szansę siedzenia jak najbliżej osoby, która przekazuje treści. Jeśli uczymy się z dzieckiem w domu zadbajmy , by jak najlepiej czuło się ono w otoczeniu w którym pracuje. Maksymalnie zmniejszona odległości nas wykorzystanie zdrowego ucha – są to najważniejsze wyznaczniki efektywnej nauki.

Niestety dzieci z niedosłuchem mają kłopoty z czytaniem, rozróżnianiem wyrazów, prawidłową ich wymową. Naszym zadaniem jest gdy jest to nauka czytania powoli i z wielką starannością czytać i przekazywać słowa dziecku. Musimy wykazać się maksymalną cierpliwością i zrozumieniem dla naszego dziecka. Codzienna nauka jest dla niego wielkim wysiłkiem, ponieważ dziecko dodatkowo wytęża słuch, by usłyszeć co potrzeba.

W nauce z dzieckiem niedosłyszącym konieczne jest kierowanie się zasadą wydawania dziecku nieskomplikowanych i krótkich poleceń. Dziecko musi mieć jasno wydany komunikat czego się od niego wymaga. Jeżeli zależy nam np. aby dziecko podzieliło wyraz na sylaby staramy się maksymalnie ułatwić dziecku samodzielne wykonanie zadania. Należy cierpliwie podchodzić do możliwości dziecka.

Stosując polecenia w stosunku do dziecka starajmy się by ono zawsze miało możliwość użycia do zapamiętania określonej rzeczy z wykorzystaniem dźwięków. Jest to dla niego dużym ułatwieniem. Jeśli np. dzieli ten wyraz na sylaby, niech go wyklaszcze.

Terapia z dzieckiem niedosłyszącym może być przeprowadzana w bardzo różnorodny sposób. Najważniejszą zasadą jest jej jak najwcześniejsze rozpoczęcie. Do tego rehabilitacja musi być systematyczna i atrakcyjna dla dziecka. Dziecko, jeśli tego wymaga rodzaj niedosłuchu, może być zaparatowane i wtedy pracujemy nad jak najlepszymi efektami, by wzmocnić to słyszenie. Czasami jest również tak, że dziecko jest w trakcie leczenia przyczyn niedosłuchu. Nie zwalnia to rodziców z obowiązku szukania odpowiednich metod terapii i wdrożenia jej w życie swojego dziecka. Dzieci z niedosłuchem mają bowiem bardzo różne kłopoty z rozróżnianiem głosek, dźwięków, często nie potrafią zrozumieć cichej rozmowy, uboższe staje się ich słownictwo. Widząc te wszystkie kłopoty dziecko wymaga niewątpliwie odpowiedniej terapii logopedycznej, ćwiczeń kształtujących prawidłowe słyszenie i rozróżnianie dźwięków, terapii na poziomie nauki prawidłowej wymowy głosek.

Dzieci z niedosłuchem mogą mieć bardzo dużo ciekawych form terapii, by coraz lepiej radzić sobie ze swoją wadą. Terapia dziecka ukierunkowana głównie na wzmocnienie słuchu daje bardzo dobre efekty szczególnie u małych dzieci. Dzieci uczą się poprzez naśladowanie dźwięków z otoczenia, odgłosów zwierząt, słuchanie zróżnicowanej muzyki prawidłowo rozpoznawać to co słyszą. Niedosłuch powoduje również zaburzenia w odbiorze dźwięków dlatego tak ważne są dla dziecka nieustanne ćwiczenia. Oprócz słuchania dźwięków terapeuta pracuje z dzieckiem nad jego prawidłową wymową. W tym celu stosuje się np. masaż logopedyczny, różnego rodzaju wierszyki, które pomagają prawidłowo nauczyć się wymowy. Logopeda wprowadza w terapii dziecka wszystkie elementy kształtujące prawidłową naukę mowy. W tym celu można z dzieckiem ćwiczyć np. dmuchanie piórka, baniek, kłębków waty. Stosuje się u dziecka liczne powtórzenia sylab, wyklaskiwanie w rytm wyrazów, ćwiczenia związane z prawidłową lokalizacją dźwięków. Często u dzieci z niedosłuchem ta sfera jest zaburzona. Dzieci uczą się rozpoznawania skąd dobiega dźwięk np. gramy na bębenku w różnych miejscach w pokoju lub mieszkaniu. U dzieci pojawia się też kłopot rozumienia mowy w hałasie lub nierozumienia mowy cichej szeptu. Uczymy dziecko różnicować dźwięki w otoczeniu. Stosuje się w tym przypadku różne formy ćwiczeń kształtujących tę umiejętność.

W terapii dziecka niedosłyszącego kładziemy gównie nacisk na prawidłową naukę rozróżniania dźwięków, jak i prawidłową naukę słyszenia i wypowiadania mowy. Mając na uwadze te rzeczy w taki sposób dobieramy zabawy, by poprzez codzienne czynności wprowadzać dziecku elementy terapeutyczne.

Na co dzień naturalną aktywnością każdego dziecka jest zabawa. W taki sposób dziecko poznaje świat. Poprzez zabawę kształtuje swoją wyobraźnię. Zabawa dziecka niedosłyszącego jest taka sama. My możemy wykorzystać tą formę aktywności na wprowadzenie do zabawy elementów terapii. Mamy do wyboru naprawdę dużo ciekawych rzeczy. Niekonieczny jest duży nakład finansowy, by zabawa stała się atrakcyjna. W tym celu w zależności od pory roku można wykorzystywać dużo przedmiotów z otoczenia. Ciekawą propozycją jest wypełnianie pojemników lub kolorowych puszek różnymi materiałami. Mogą to być drobne kamyczki, żołędzie, muszelki. Chodzi nam przede wszystkim o stworzenie dużej gamy dźwięków. Różnicowanie dźwięków jest dla dziecka z niedosłuchem dużym kłopotem, więc taka forma zabawy może być ciekawa. Można wypełnić pojemniki czy puszki ryżem, makaronem lub innymi ziarenkami. Gotowe pojemniki posłużą nam do zabawy. Można z dzieckiem włączyć muzykę i wspólnie pograć.

Inną propozycją zabaw jest zabawa z powtarzaniem odgłosów z otoczenia, zwierząt czy pojazdów. Dzieci poprzez odsłuchanie dźwięków uczą się poprawnie je nazywać i powtarzać. Taka forma zabawy kształtuje nie tylko słuch, ale też naukę wymowy.

Ciekawym pomysłem jest utworzenie z dzieckiem własnego toru przeszkód. W pokoju można poustawiać wymyślone przez siebie przeszkody np. obręcze do których dziecko ma wskoczyć, cienką linię po której należy przejść. Wszystko to może odbywać się w towarzystwie instrumentów. Gdy zagramy określony dźwięk dziecko wskakuje do koła. Gdy używamy innego dziecko biegnie po linii. Jest to zabawa kształtująca u dziecka wiele zmysłów.

Dzieci uwielbiają różnego rodzaju zabawy ruchowe z połączeniem muzyki. Można zabrać dziecko na łąkę i tam wspólnie potańczyć. Dodatkowo dziecko z niedosłuchem powinno mieć prowadzone zajęcia prawidłowej wymowy. W tym celu niezbędne są ćwiczenia oddechowe. Na łąkę można zabrać zestaw baniek i w scenerii przyrody bawiąc się i uczyć jednocześnie.

Wielu specjalistów w sprawie wychowywania dzieci mówi, że dziecko najlepiej funkcjonuje w świecie ustalonych zasad. Kiedy zaczyna się przy czymś twardo upierać, zawsze możemy mu przypomnieć o zasadach, jakie z nim ustaliliśmy. Przeważnie za nieprzestrzeganie takich zasad spotyka dziecko wcześniej ustalona kara. Jeśli będziemy mieć ustalone co i jak robimy z pewnością dziecko będzie się upierało znacznie mniej. Do osiągnięcia przez dziecko przestrzegania wspólnych reguł potrzeba dziecku określonego czasu. Na pewno nie będzie to tak, że z dnia na dzień dojdzie do diametralnej zmiany. Jeszcze jakiś czas dziecko będzie niejako nas próbowało. Jednak konsekwentne przestrzeganie zasad przyniesie skutki. Ustalmy z dzieckiem np. jeśli wchodzimy do sklepu robimy dziś tylko zakupy. Możesz wybrać jedną rzecz np. gumę i bez zbędnych tłumaczeń realizujemy plan. Oczywiście nie jesteśmy w stanie od razu osiągnąć zamierzonego celu ale nasza konsekwencja będzie nagrodzona. Upór dziecka stopniowo będzie się zmniejszał, ponieważ będzie ono wiedziało, że poprzez takie zachowanie nie jest w stanie wyegzekwować od nas czegoś o co uparcie prosi.

Często metodą na upór dziecka jest dawanie dwóch rzeczy do wyboru. Nie można dawać dziecku zbyt wiele do wyboru ponieważ generalnie dzieci szybko tracą chęć do wykonywanie czynności lub zwyczajnie gubią się w wyborach. Na uparte dziecko, które stosuje wobec swoich rodziców czasami bardzo drastyczne metody wymuszenia jakiejś rzeczy, taka metoda jest idealna. Dziecko ma do wyboru dwie konkretne opcje. Dajemy dziecku do wyboru np. wyjście do kina lub na spacer. Dziecko ma prawo zadecydować co chce robić, więc dajemy mu poczucie, że jego zdanie jest dla nas ważne. Jeśli dziecko nadal uparcie nie chce dokonać wyboru zostawiamy je na przemyślenie decyzji. Nie narzucamy swojego zdania, dajemy odpowiedni czas na dokonanie wyboru.

Upór dziecka nie należy pokonywać narzucaniem swojego zdania, nie słuchaniem argumentów wytaczanych przez dziecko, przynosi to zazwyczaj zupełnie odwrotny skutek. Kiedy dziecko uparcie chce podjąć jakąś próbę wymuszenia jakiejś rzeczy najczęściej towarzyszy temu krzyk, płacz. Dziecko jest w takim momencie zablokowane, najczęściej nie jest w stanie wysłuchać naszych tłumaczeń. Musimy wtedy przeczekać taką sytuację. Wytłumaczenie zachowania trzeba wtedy odłożyć kiedy dziecko będzie już w stanie się uspokoić. Tylko taka metoda jest w stanie zadziałać na nasze dziecko.

Niestety wiele dzieci jest konsekwentne w swoim uporze. Nie pomagają tłumaczenia czy dawanie wyborów. Czasami konieczne jest danie dziecku możliwości zrobienia jakiejś rzeczy przy której się upiera. Zobaczenie przez dziecko konsekwencji zachowanie może czasami pomóc. Jeśli np. nie jest to rzecz która zagraża dziecku np. wyleje ze szklanki sok czy stłucze kubek pomoże mu zapamiętać, że jeśli będzie się upierało poniesie skutek swojego uporu.

Upór dziecka jest kłopotem w codziennym funkcjonowaniu dezorganizuje życie rodzinne tracimy czas i mnóstwo energii całej rodziny. Nie musi być tak. Jeśli podejmiemy decyzję, by zastosować u dziecka metody, by zmienić zachowanie spróbujmy zastosować powyższe metody. Nasza konsekwencja może przynieść zamierzone rezultaty. Zmiana zachowania u dziecka będzie wymagała od nas czasu ale efekty będą znaczące dla całej rodziny.

Nieco inaczej ta sytuacja ma się u dzieci. To w dużej mierze od nas rodziców zależy jakie doświadczenia odnośnie wizyty u dentysty dziecko nabędzie. Do takiej wizyty należy bezwzględnie dziecko przygotować. Najlepiej wybrać się na kontrolę uzębienia zaraz po pojawieniu się ząbków mlecznych. Niektórzy zalecają wizytę już u maluszków z pierwszymi ząbkami. Nie chodzi tutaj o to, że dzieciaczki mają problemy, ale by rodzice prawidłowo wyrobili u siebie a następnie u dzieci zdrowe nawyki związane z pielęgnacją jamy ustnej.

Małe dzieci mogą taką wizytę potraktować jako zabawę. W niektórych gabinetach dentystycznych szczególnie tych przystosowanych na wizyty dzieci znajdziemy wiele atrakcji dla maluszków. Krzesełka dla nich, kolorowe obrazki na ścianach, maskotki, lekarz dentysta w kolorowym fartuszku. Zwykle dzieciaki dostają jakieś gadżety – pastę do zębów, szczoteczkę, naklejkę lub inne upominki. Jest to pewnego rodzaju zachęta do odwiedzania takiego miejsca. Warto, by dziecko od pierwszych spotkań miało pozytywne wrażenia z wizyty. Gdy będzie dobrze przygotowane, nie odczuje z powodu pójścia do dentysty większej traumy.

Warto przygotować się wcześniej na spotkanie z dentystą. W sklepach z zabawkami spotkać można zabawki różnego rodzaju począwszy od zestawu ciastoliny do zabawy w dentystę, zabawkowe narzędzia jakich używa lekarz. Możemy zabawić się wspólnie z dzieckiem i jednocześnie odbyć rozmowę z nim co taki lekarz robi. Można wyleczyć pluszaki, wspólnie z ciastoliny ulepić ząbki wypełnić je ciemną masą, by pokazać dziecku ubytki w zębach.

W księgarniach są również dostępne zabawne historyjki w postaci książeczek o tym jak zwierzątko bolał ząbek czy inne opowiadania. Dziecko będzie miało okazję do zobaczenia jak taką sytuację przyjmują inni ludzie czy bajkowi bohaterowie.

Najważniejszą zasadą jest to, że nie możemy straszyć naszego dziecka bólem, cierpieniami związanym z leczeniem zębów. To co dla nas jest trudne nie musi być tak samo bolesne dla naszego dziecka. Jeśli zadbamy o to, aby dziecko miało odpowiednie przygotowanie do takiej wizyty inne będzie również jego podejście. Można wybrać się do lekarza z dzieckiem w celu ustalenia wizyty, odbyć z dentystą rozmowę która dziecko przygotuje do leczenia.

Warto też zwrócić uwagę na właściwy wybór lekarza dentysty. Konieczne jest zapoznanie się jakie metody stosuje dany lekarz. Można popytać w środowisku mam z dziećmi o doświadczonego w leczeniu dzieci stomatologa. Często można znaleźć w ten sposób odpowiedniego lekarza dla swojej pociechy. Lekarz musi zaprzyjaźnić się z dzieckiem, zrobić wszystko, by czuło się komfortowo. Na całym świecie leczy się ząbki różnymi metodami, by zaoszczędzić dzieciom niepotrzebnego bólu. Warto jest zapytać lekarza o bezpieczne środki dla dzieci w celu złagodzenia dolegliwości bólowych.

Konieczne jest zwrócenie uwagi na odpowiednie nagradzanie dzieci po wizycie u dentysty. Nich będą to nagrody typu akcesoria do odpowiedniej pielęgnacji zębów. Nowa pasta czy szczoteczka, minutnik do odmierzania czasu mycia zębów…. pomysłów może być wiele.

Dbajmy wspólnie z dzieckiem o to, by wizyty stały się naszym stałym punktem w życiu ponieważ zdrowe zęby to wyjątkowy skarb.