Na odwodnienie organizmu u niemowląt wskazuje przede wszystkim zapadnięte ciemiączko – miękki (bo jeszcze nieskostniały) obszar pomiędzy kośćmi czaszki. Szczególnie wyraźnie zapadnięcie widać na większym ciemiączku przednim, które znajduje się na górze głowy dziecka. Jeśli po dotknięciu ciemiączko jest wklęsłe i mało sprężyste, oznacza to, że dziecko jest odwodnione.

Inne objawy, które świadczą o odwodnieniu u dzieci to:
– suche, spieczone usta i język
– płacz z małą ilością łez lub bez łez
– zmniejszone wydzielanie moczu – pieluszka pozostaje sucha przez kilka godzin; jeśli dziecko sika do nocnika – mocz jest oddawany rzadko, ma barwę zdecydowanie ciemniejszą niż normalnie i jest go niewiele;
– zapadnięte oczy i brzuch
– nieelastyczna skóra.

Objawami odwodnienia u dorosłych są:
– uczucie silnego pragnienia – to pierwszy symptom informujący o tym, że organizmowi brakuje wody;
– spierzchnięte usta i język;
– suchość w ustach spowodowana zmniejszonym wydzielaniem śliny;
– rzadsze oddawanie moczu; oddawany jest on w mniejszej ilości i jest silnie skoncentrowany – o czym świadczy jego ciemniejsza barwa;
– skóra sucha i nieelastyczna – pomiędzy dwa palce należy wziąć kawałek skóry i podciągnąć w górę; jeśli skóra opornie wraca do swojej pierwotnej pozycji, marszczy się – świadczy to niedoborze wody w ustroju;
– zapadnięte oczy; możliwe jest też odczuwanie pieczenia, swędzenia oczu, co wynika z niedostatecznego nawilżenia błon pokrywających gałkę oczną;
– zmniejszona ilość wydzielanego potu;
– przyspieszenie rytmu serca i oddechu;
– uczucie silnego zmęczenia oraz wycieńczenia.

W silnym odwodnieniu dochodzi do:
– utrudnienia mowy
– zaburzeń świadomości, widzenia i czucia
– omdleń
– drgawek
– silnej senności.

Skrajne odwodnienie prowadzi do śmierci – zgon może nastąpić na skutek utraty kilkunastu procent wody w organizmie, maksymalnie po ok. tygodniu niedostarczania płynów.

Jeśli biegunki trwają długo lub występują często, należy podejrzewać istnienie choroby jelit lub alergię. Do zasadniczego postępowania, czyli nawadniania, diety oraz uzupełniania elektrolitów trzeba jeszcze dodać jedno zadanie: wykonanie badań diagnostycznych.

Biegunkę leczymy zaraz po tym, jak się pojawiła. W przypadku, kiedy jej przyczyną jest infekcja lub zatrucie pokarmowe, nie należy hamować częstego wypróżniania się – razem z oddawanym kalem z jelit usuwane są przyczyny biegunki, najczęściej toksyny wytwarzane przez drobnoustroje.

Do najbardziej charakterystycznych objawów towarzyszących anginie należą:
– białe naloty na migdałkach i bolesne gardło
– wysoka temperatura
– bóle stawowo-mięśniowe
– wymioty (najczęściej u kilkuletnich dzieci)
– poczucie kompletnego rozbicia oraz zmęczenie.

Lekarz przy anginie zaleca stosowanie antybiotyków – trzeba je skrupulatnie stosować, by uniknąć poważnych i niebezpiecznych powikłań po chorobie. Nieleczona lub niedoleczona angina może wywołać komplikacje w postaci rozwoju chorób autoimmunologicznych, czyli takich, w których układ odpornościowy kieruje swoje działanie przeciw własnym tkankom.

Leczenie podstawowe można wspomagać następującymi domowymi sposobami:
– Płukanie jamy ustnej i gardła roztworami o działaniu odkażającym: ziołowymi gotowymi płukankami lub herbatkami z szałwii, rumianku, tymianku. Na chore gardło dobrze wpływa też płukanie nalewką propolisową lub roztworem wody i miodu. Sprawdzona przez wiele pokoleń jest płukanka sporządzona z łyżeczki soli kuchennej i szklanki przegotowanej wody. Odkażającą płukankę można przygotować też z kilku kropli olejku z drzewka herbacianego – ale uwaga: roztworu nie wolno połykać, więc zaleca się, by nie stosowały go dzieci.
– Stosowanie okładów z cebuli – cebulę drobno się szatkuje, owija w płócienną szmatkę i przykłada na bolące gardło.
– Używanie leków homeopatycznych dopasowanych do objawów towarzyszących anginie.
– Wzmacnianie sił obronnych organizmu przez stosowanie zdrowej, lekkostrawnej i obfitującej w witaminy diety, zażywanie syntetycznych preparatów witaminowo-mineralnych oraz odstawienie używek (w tym kawy i czarnej herbaty), niezdrowych przekąsek i białego pieczywa. Wskazane jest przyjmowanie witaminy C oraz witamin A, E oraz z grupy B. Idealnie na wzmocnienie organizmu działa jedzenie dużych ilości czosnku – najlepiej na surowo lub lekko obgotowanego.
– Popijanie zdrowych, lekko ciepłych napojów sporządzonych z rozcieńczonych soków owocowych, wzbogaconych syntetyczną witaminą C lub sporą ilością soku z cytryny. Można dodać do napojów imbir i miód. Można tez przygotować napój z przegotowanej wody, wzbogacony o czosnek.
– Jedzenie lodów – to terapia szczególnie lubiana przez dzieci, ale skuteczna tylko w niektórych przypadkach i przy założeniu, że zastosowało się ją w początkowym stadium choroby.

Do scharakteryzowania kuchni koszernej bardzo dobrze pasuje powiedzenie, że człowiek jest tym, co zjada. Koszerność dotyczy nie tylko samego przygotowywania żywności, ale obejmuje także proces uboju zwierząt oraz przechowywanie produktów spożywczych, sposób urządzenia kuchni i wykorzystania naczyń i sztućców.

Zasady koszerności (czystości żywności) oznaczają, że:
– mięso pochodzi od gatunków zwierząt, które mają racice (gatunki parzystokopytne) i przeżuwają. Oznacza to, że można zjadać mięso pochodzące od np. krów, owiec, saren, ale nie od świni, zająca czy homara.
– ptaki, które można zjadać, to tradycyjny drób: kaczki, gęsi, kury. Zakazane jest żywienie się mięsem ptaków drapieżnych, np. orła, sowy.
– ze zwierząt wodnych wolno zjadać tylko te, które mają płetwy i łuski.
– niedozwolone jest spożywanie padliny, zwierząt ze skazą (poszukiwanie anomalii odbywa się także po uboju) lub padłych na skutek zarazy czy wypadku.
– spożywanie krwi jest zakazane, a zwierzę musi być ubite przez specjalnie przygotowanego do tego rzeźnika, który zadając śmierć, czyni to tak, by zwierzę jak najkrócej i jak najmniej cierpiało.
– przygotowanie mięsa polega na dokładnym usunięciu z niego krwi. Proces obejmuje moczenie w wodzie, solenie, płukanie z soli i osączanie na ażurowej tacce.
– żywność może być mięsna, mleczna lub neutralna. Nie wolno łączyć żywności opartej na mleku z potrawami mięsnymi. Pomiędzy posiłkami mięsnymi a mlecznymi musi istnieć określona prawem koszernym przerwa czasowa. Żywność neutralną można spożywać z mięsem pod warunkiem, że nie była ona przygotowywana na mleku. Z zasadą niełączenia mleka i mięsa wiąże się konieczność przygotowywania potraw w oddzielnych naczyniach oraz stosowanie sztućców przeznaczonych albo tylko do potraw mlecznych, albo do mięsnych. Oddzielnie należy też myć i przechowywać naczynia kuchenne przeznaczone do potraw mlecznych i do mięsnych, a po umyciu przybory kuchenne należy spłukiwać zimną wodą.
– jarzyny i owoce muszą być przed spożyciem dokładnie sprawdzone, czy nie drążył ich robak, a te drugie mogą pochodzić jedynie z drzew, które mają co najmniej 3 lata.

sxc.hu

Kuchnia koszerna, choć wymagająca zachowania określonego zasadami reżimu, jest bardzo popularna na świecie. Poszczególne rodzaje kuchni regionalnych mogą się między sobą różnić – w każdym jednak przypadku zachowane są zasady koszerności.

Warto wiedzieć, że nad przestrzeganiem zasad koszerności czuwa rabinat. Rabinat też wydaje certyfikaty dla żywności koszernej.

Indeks glikemiczny (IG) to swoista klasyfikacja produktów żywnościowych, dzięki której można oszacować, jak spożycie każdego z nich wpłynie na poziom glukozy we krwi.
Dla diabetyków najkorzystniej jest, jeśli wybierają produkty o niskim indeksie glikemicznym (poniżej 50) – są one wolno trawione i wchłaniane, a spowodowany przez nie wzrost poziomu glukozy jest łagodny i stopniowy.

Komponując jadłospis w diecie cukrzycowej należy pamiętać o następujących zaleceniach specjalistów:
-bBiorąc pod uwagę wartość energetyczną poszczególnych składników w jadłospisie, trzeba uwzględnić, że białka powinny stanowić 15-20%, tłuszcze ok. 30%, a węglowodany do 50%.
– białka roślinnego powinno się jeść więcej niż zwierzęcego. Można jeść chude mięsa, chude ryby i chude mleko oraz jego przetwory. Najlepiej, by spożywane tłuszcze były pochodzenia roślinnego. Wybierać należy węglowodany złożone – zawierają je produkty zbożowe z pełnego przemiału oraz nieoczyszczone i nierozdrobnione ziarna.
– do diety należy wprowadzić dużo błonnika pokarmowego – zawierają go warzywa, owoce i produkty zbożowe z pełnego przemiału.
– obróbka kulinarna, a głównie jej czas, ma wpływ na wysokość IG produktów spożywczych. Wyższy IG mają potrawy przygotowywane dłużej – po obróbce cieplnej węglowodany stają się łatwiej przyswajalne.
– na wysokość IG ma wpływ stopień dojrzałości owoców – im są one bardziej dojrzałe, tym zawierają więcej łatwo przyswajalnych cukrów, a zatem ich IG jest wyższy.
– wartość IG obniża się, jeśli w menu znajdują się produkty zawierające sporo błonnika lub nasiona roślin strączkowych.

Przykładowe produkty o niskim IG, które mogą znaleźć się w codziennym menu diabetyka to:
– surowe i gotowane warzywa
– surowe owoce; owoce puszkowane mają stosunkowo niski IG pod warunkiem, że nie były słodzone
– pumpernikiel z pełnego ziarna i inne rodzaje pieczywa z mąki razowej
– makarony z mąki pełnoziarnistej
– chude mleko i jego przetwory
– soki owocowe i warzywne niesłodzone
– chude ryby.

Na razie nie wiemy, co tak naprawdę wywołuje zespół jelita nadwrażliwego. Najczęściej występowanie tego zaburzenia kojarzone jest z nieracjonalnym trybem życia, stresem i nietolerancją określonych pokarmów. Z powodu tego, że czynniki wywołujące chorobę mogą być tak diametralnie różne, w ustaleniu sposobu skutecznego leczenia ogromny wpływ ma właściwe rozpoznanie prawdopodobnej przyczyny schorzenia. Lekarz przeprowadzając wywiad z pacjentem dąży do ustalenia, czy przyczyny należy szukać w diecie, czy też raczej skłonić się ku teorii, że chorobę wywołuje stres bądź niewłaściwy styl życia.

W leczeniu zespołu jelita nadwrażliwego wykorzystuje się:
– Środki farmakologiczne – stosowane są leki o działaniu rozkurczowym i przeciwbólowym (jeśli schorzeniu towarzyszą silne bóle w okolicach brzusznych i skurcze jelit), przeciwbiegunkowym (w przypadku wystąpienia biegunki), środki przeczyszczające (zalecane przy zatwardzeniach), uspokajające, przeciwdepresyjne i przeciwlękowe (kiedy choroba wynika ze stresu i nadmiernego obciążenia psychicznego). Wskazane jest popijanie herbatek z melisy i rumianku – łagodzą przykre dolegliwości ze strony układu pokarmowego oraz uspokajają.
– Unormowanie trybu życia lub całkowita zmiana jego stylu – uregulowanie pór snu i czuwania oraz godzin spożywania posiłków powinno przynieść zdecydowaną poprawę jakości życia chorego. Jelita „lubią” pracować i wypoczywać o ustalonych porach, dostosowanych do cyklu dobowego. Unormowane pory spożywania posiłków oraz snu powoduje, że organizm działa wg cyklu przypisanego mu prawami natury.
– Właściwą dietę – w pierwszej kolejności należy wykluczyć produkty, które wywołują podrażnienie lub alergię. Jeśli chorobie towarzyszy biegunka, należy dietę zmodyfikować na taką, która pozwoli unormować oddawanie stolca. W przypadku zaparć polecane jest stosowanie produktów działających rozwalniająco, pobudzająco na motorykę jelit i ułatwiających formowanie kału o właściwej konsystencji. Dieta codzienna powinna być lekkostrawna, bez udziału używek (jeśli lekarz zezwoli, można popijać słabą kawę lub herbatę) i bez alkoholu.
– Psychoterapię – szczególnie polecana, kiedy samo stosowanie leków wpływających na psychikę pacjenta nie przynosi spodziewanych efektów, lub wtedy, kiedy choroba na skutek czynników oddziałujących na psychikę pacjenta daje wyjątkowo silne objawy ze strony jelit.
– Leczenie w uzdrowiskach – dla chorych na zespół jelita nadwrażliwego jest to bardzo korzystna forma terapii, ponieważ działa kompleksowo na ciało i na psychikę. Na chorego korzystnie wpływa także zmiana otoczenia i klimatu, co mobilizuje układ odpornościowy. Zazwyczaj leczenie sanatoryjne dotyczy przypadków, w których stosowanie terapii w warunkach domowych nie przyniosło spodziewanych efektów.

Prawdą jest, że:
– L-karnityna jest aminokwasem endogennym, czyli wytwarzanym w organizmie. Powstaje w procesie syntezy dwóch innych aminokwasów: lizyny oraz metioniny. Jeśli stosuje się dobrze zbilansowaną dietę i nie uprawia intensywnie sportu, ustrój wytwarza L-karnityny tyle, ile potrzebuje.
– Najbogatsze źródła karnityny naturalnej to mięso oraz produkty mleczne.
– Zdrowy człowiek prowadzący racjonalny, nieobciążający tryb życia nie potrzebuje suplementacji L-karnitytyny.
– Dodatkowe porcje L-karnityny zaleca się osobom, które narażone są na zwiększony wysiłek fizyczny (kulturyści, sportowcy, ciężko pracujący fizycznie). Przyjmować powinni ją także wegetarianie.
– L-karnityna wykorzystywana jest w celach leczniczych – przy chorobach układu krążenia, uszkodzeniach mięśni, w zaburzeniach gospodarki lipidowej, przy korzystaniu z dializ oraz w czasie zażywaniu leków onkologicznnych, które mogą negatywnie wpłynąć na działanie mięśnia sercowego. Dodatkowo związek ten może być włączony do leczenia osób chorych na AIDS, chorobę Alzheimera lub walczących z nadwagą i otyłością.
– L-karnityna, choć uznawana za substancję bezpieczną w stosowaniu, przyjmowana w wysokich dawkach może powodować niepożądane skutki uboczne – w postaci dolegliwości ze strony układu pokarmowego (biegunkę, ból brzucha).

sxc.hu

Następujące twierdzenia należy uznać zaś za mity:
– Nieuzupełnianie niedoborów L-karnityny nie prowadzi do większych szkód w ustroju. Nieprawda – niedobór L-karnityny może prowadzić do osłabienia a nawet niewydolności mięśni; dotyczy to tak mięśni szkieletowych, jak i mięśnia sercowego.
– L-karnityna przyjmowana jako suplement diety szkodzi i może prowadzić do rozwoju groźnych schorzeń – jeśli suplementacja prowadzona jest zgodnie z zapotrzebowaniem organizmu i zalecanym dawkowaniem, jest to działanie bezpieczne. Nie wykazano, by L-karnityna wpływała na rozwój groźnych schorzeń. Wręcz przeciwnie: uważa się, że związek nie wykazuje działania kancerogennego czy teratogennego.
– L-karnityna to „spalacz” tłuszczu – nieprawda. Związek ten pełni głównie rolę transportową przy przenoszeniu kwasów tłuszczowych m.in. do mitochondrium, oraz katalizującą pewne przemiany, dzięki którym tłuszcze w czasie swojej wędrówki przez komórkę trafiają tam, gdzie powinny. Właściwy proces wytwarzania energii zachodzi w mitochondrium.
– L-karnityna jest zawsze skuteczna – nie. Jeśli do suplementacji karnityną nie włączy się zmian w diecie, nie uzyska się zamierzonego efektu.
– Suplementacja L-karnityny to zalecany przez specjalistów sposób na zwiększenie wydolności sportowej oraz na zapobieganie gromadzenia kwasu mlekowego w mięśniach po wysiłku fizycznym – nie udowodniono naukowo, by L-karnityna wpływała pozytywnie i na jedno, i na drugie. Wiadomo natomiast, że intensywny wysiłek fizyczny może prowadzić do niedoborów L-karnityny występującej naturalnie w ustroju – i to głównie z tego powodu zaleca się stosowanie suplementów tego związku.

L-karnityna może być podawana:
– doustnie – w postaci kapsułkowanych, tabletkowanych lub płynnych suplementów diety
– podskórnie – technika stosowana przy mezoterapii, czyli wstrzykiwaniu pod skórę lub śródskórnie substancji aktywnych w celu poprawy stanu skóry.

L-karnityna jako suplement diety powinna być używana zgodnie z zaleceniem producenta. Stosowanie wyższych dawek nie skutkuje zwiększeniem w efektywności działania związku; może za to wywołać nudności, ból brzucha i biegunkę.

L-karnitynę zazwyczaj stosuje się z uwzględnieniem następujących zasad:
– Suplement w postaci upostaciowanej, w zależności od gramatury tabletki lub kapsułki oraz zależnie od wskazań producenta zazwyczaj przyjmuje się w ilości 1-4 sztuk na dobę.
– Dobowe dawkowanie mieści się w przedziale 300-1200 mg i jest uzależnione od masy osoby przyjmującej suplement, od intensywności wysiłku fizycznego, czasu jego trwania oraz od stosowanej diety. Istnieje pogląd, że na początku (przez ok. 4 tyg.) powinno podawać się karnitynę w dawkach wysokich – w celu wysycenia organizmu; potem suplementacja powinna utrzymywać się na poziomie niższym – by podtrzymać osiągnięty efekt nasycenia.
– L-karnitynę zaleca się stosować na czczo; przed treningiem lub wysiłkiem fizycznym – w każdym przypadku przyjmując ją poza porami spożywania posiłków.
– Jeśli L-karnitynę stosuje się do wspomagania procesu odchudzania, zaleca się przyjmować ją z innymi suplementami diety, które wspomagają spalanie tłuszczów.

O tym, czy można L-karnitynę zastosować w mezoterapii, decyduje lekarz przeprowadzający zabieg. Lekarz też ustala dawkowanie karnityny używanej w celach leczniczych.

Warto podczas stosowania karnityny zmodyfikować dietę i styl życia – tylko wtedy suplementacja przyniesie wymierne korzyści.

Przyczyny powstawania aft nie zostały jeszcze ostatecznie wyjaśnione. Podejrzewa się, że bolesne nadżerki mogą powstawać na skutek:
– kontaktu z wirusami, bakteriami lub grzybami
– mechanicznych uszkodzeń śluzówki jamy ustnej (przygryzienie, otarcie, przebicie)
– niedoborów witaminowych (głównie wit. B12) oraz mineralnych (szczególnie żelaza)
– kontaktu z czynnikiem wywołującym alergię lub podrażnienie
– działania stresu
– gorączki
– spadku odporności lub chorób poważnie obciążających ustrój.

Zatem zapobieganie polegać będzie na unikaniu czynników zwiększających ryzyko pojawienia się aft.

Z tego powodu należy:
– Dbać o prawidłową dietę, dzięki której dostarczy się organizmowi odpowiednią ilość witamin i minerałów. Żelaza należy szukać w mięsie, witamin z grupy B w drożdżach, wątrobie, żółtkach jaj, całym ziarnie.
– Dbać o prawidłową, systematyczną higienę jamy ustnej – usuwanie nalotu, który zbiera się na uzębieniu i śluzówce, jest równoznaczne z likwidowaniem ogromnej ilości mikroorganizmów, które mogą przyczynić się do powstania bolesnych owrzodzeń.
– Wyprostować zgryz – szczególnie wtedy, gdy na skutek nieprawidłowego ustawienia zębów lub szczęk często dochodzi do przypadkowych zranień śluzówki jamy ustnej.
– Walczyć ze stresem i nawykami typu zgrzytanie zębami – stres powoduje, że odruchowo zaciskamy szczęki; możemy też trzeć zębami o siebie. Powstające uszkodzenia szkliwa mogą doprowadzić do ubytków w zębach. Ostre, ukruszone krawędzie zębów mogą ranić śluzówkę jamy ustnej, a w niezaplombowanych zagłębieniach zbierają się drobnoustroje chorobotwórcze.
– Wykonać badania, by wykluczyć istnienie choroby, która wpływałaby na osłabienie pracy układu odpornościowego.

Walkę z aftami warto podjąć już w chwili, kiedy w jamie ustnej pojawi się pierwsza nadżerka (istnieje duże prawdopodobieństwo, że za nią pojawią się następne). Afty leczy się w zdecydowanej większości przypadków domowymi sposobami. Tylko nieliczne osoby potrzebują w tym czasie opieki lekarskiej.

W leczeniu aft zastosowanie znajdują:
– Dieta – redukuje się spożywanie potraw zawierających cukier i spore ilości łatwo przyswajalnych węglowodanów oraz tzw. pustą żywność, czyli taką, która poza kaloriami nie dostarcza organizmowi potrzebnej ilości składników odżywczych. Wprowadza się warzywa i owoce – dostarczają witamin i składników mineralnych. Ze względu na bolesność gojących się nadżerek dobrze jest na czas kuracji wyeliminować z jadłospisu wszelkie intensywne w smaku potrawy i ostre przyprawy. Spożywane potrawy powinny być nie za gorące i nie za zimne. Przez podrażnioną śluzówkę dobrze tolerowane są wszelkie budynie, galaretki i potrawy o żelowej konsystencji.
– Środki witaminizujące – które wprawdzie same nie leczą aft, ale pobudzają system odpornościowy do walki z drobnoustrojami wywołującymi te przykre nadżerki.
– Środki odkażające jamę ustną oraz działające przeciwzapalne – najczęściej są to płukanki ziołowe (gotowe lub kupne), które zawierają w swoim składzie przeciwzapalny rumianek, działającą odkażająco i ściągająco szałwię oraz korę dębu o właściwościach ściągających. Polecane są też preparaty do pędzlowania jamy ustnej: Aphtin, wodny roztwór gencjany, rozcieńczona woda utleniona.
– Preparaty o działaniu kojącym i regenerującym – stosuje się żel lub sok z aloesu, płukanki z malwy, odwar z siemienia lnianego, wodę różaną z gotowanych na wolnym ogniu płatków róż.
– Środki przeciwbólowe – można spróbować posmarować bolące miejsce znieczulającym żelem stomatologicznym (są dostępne w aptekach bez recepty np. na bolesne ząbkowanie).
– Woda – czysta i przegotowana. Stosuje się ją do płukania jamy ustnej – po to, by jak najczęściej oczyszczać wnętrze buzi ze zbierającego się tam nalotu.

Lekarz może przepisać również środek o działaniu komplementarnym: odkażającym, kojącym, regenerującym, połączonym z antybiotykiem. W leczeniu ciężkich aftoz mogą znaleźć zastosowanie również sterydy. Uwaga: jeśli leczenie aft domowymi sposobami nie pomaga, wizyta u stomatologa lub lekarza rodzinnego jest niezbędna.