Podczas pierwszej wizyty u lekarza, która zazwyczaj ma miejsce w ciągu pierwszych dwóch miesięcy ciąży, lekarz wykonuje badanie ginekologiczne, USG (być może dopochwowo w pierwszym trymestrze), rozmawia z pacjentką, pytając o jej ogólny stan zdrowia, ewentualne wcześniejsze poważne choroby, o datę ostatniego okresu. Na podstawie rozmowy i badań ustala termin porodu. Od tego czasu pacjentka jest pod stałą jego opieką.

Pacjentka regularnie będzie ważona, sprawdzany będzie jej mocz, ciśnienie krwi oraz krew, aby upewnić się, że ciąża przebiega prawidłowo i nie ma zagrożenia życia dla dziecka, ani dla niej samej. Lekarz wykona też kilka razy badanie USG, podczas którego matka będzie mogła zobaczyć, jak jej dziecko urosło od ostatniego badania, a lekarz będzie określał, czy płód prawidłowo się rozwija.
W około 16 tygodniu ciąży możemy już rozpoznać płeć dziecka. Zależy to też od jego ułożenia, nie zawsze więc uda się za pierwszym podejściem, ale czwarty miesiąc jest już etapem, na którym badania USG mogą nam dać konkretne informacje na temat płci malucha.

Między 24 a 28 tygodniem ciąży ginekolog wykonuje szereg ważnych badań mających na celu wykluczenie ewentualnych nieprawidłowości w rozwoju płodu.

Pamiętaj, aby odpowiadać na wszystkie pytania lekarza szczerze i aby przepływ informacji między wami był dobry. Jeśli masz jakiekolwiek nurtujące cię pytania lub obawy, powinnaś je wyznać lekarzowi, który na pewno uspokoi cię i zaradzi obawom. W stanie błogosławionym powinnaś unikać stresu, szczera rozmowa z twoim lekarzem może w tym pomóc.

Do lekarza należy zgłosić się natychmiast w przypadku wystąpienia krwawienia, bólu brzucha, skurczy, obrzęków jakiejkolwiek części ciała czy swędzenia.

Wybór lekarza stanowi ważną decyzję. Po zajściu w ciążę możesz pozostać pod opieka lekarza, którego odwiedzałaś dotychczas, możesz zmienić lekarza na prywatnego. Dla wielu kobiet istotna jest płeć ginekologa, często czujemy się bezpieczniej i swobodniej w przypadku, kiedy lekarzem jest kobieta. Możesz zasięgnąć opinii przyjaciółek, które urodziły już swojego malucha i były zadowolone z opieki ginekologa. Najważniejsze, żebyś ufała swojemu lekarzowi.

Badania na stan glukozy we krwi robi się już na samym początku ciąży. W czasie jej trwania w organizmie kobiety dochodzi do zmian hormonalnych, które mogą prowadzić do tego, iż komórki nie będą wrażliwe na insulinę. Taki ewentualny stan jest wykrywalny już na początku ciąży.

Kobieta chorująca na cukrzycę podczas ciąży musi pozostawać pod czujnym okiem nie tylko ginekologa, ale też diabetologa. Rozpoczyna on kurację od zmiany diety pacjentki, która od tego momentu musi przywiązywać baczną uwagę do tego, co staje się jej pożywieniem.

Kilka tygodni po porodzie należy powtórzyć odpowiednie badania, które wykażą, czy kobieta jest chora na cukrzycę typu II, czy też przechodziła jedynie cukrzycę będąc w stanie błogosławionym. Na którykolwiek typ choroby cierpi kobieta, poród przebiega normalnie, tak jak w przypadku zdrowych kobiet. Natomiast nawet jeśli miała ona do czynienia z cukrzycą ciążową, należy kontrolować stan swojego zdrowia z większą bacznością, osoba jest bowiem narażona na większe ryzyko wystąpienia cukrzycy w przyszłości.

U kobiet chorujących na cukrzycę ciążową istnieje większe ryzyko wystąpienia nieprawidłowości w rozwoju płodu. Może się ono wiązać z wystąpieniem wodogłowia u dziecka lub nawet z jego niedorozwojem. Dziecko może też mieć zwiększoną masę ciała lub odwrotnie, przybierać na wadze z opóźnieniem. Przyszła mama zaś jest bardziej narażona na ewentualne choroby serca czy nerek. Dlatego odpowiednia dieta i leczenie podczas ciąży są tak istotne.

Dieta dla kobiet w ciąży chorujących na cukrzycę powinna być bogata w produkty, które będą obniżać wchłanianie glukozy do krwi. Taka dieta opiera się na dużej ilości warzyw, owoców i ziaren. Przestrzeganie odpowiedniej diety dopasowanej do indywidualnego stanu pacjentki kontroluje rozwój choroby i należy jej ściśle przestrzegać.

Na ryzyko cukrzycy wystawione są szczególnie kobiety, które ukończyły 30 rok życia, kobiety otyłe oraz obciążone cukrzycą genetycznie. Takie panie szczególnie muszą zadawać sobie sprawę z zagrożeń.

Cukrzyca jest chorobą, z którą można żyć, jeśli pozostaje się pod opieką lekarza. Jak w przypadku wszystkich chorób najlepiej wykryć ją we wczesnym stadium, aby móc od razu reagować i rozpocząć leczenie. Im wcześniej wykryta, tym lepiej dla nas, więc jeśli masz jakiekolwiek podejrzenia, zgłoś się do lekarza.

W podeszłym wieku osoby są szczególnie wrażliwe na cukrzyce. Organy osób starszych zmniejszają się, podobnie jak i komórki wytwarzające insulinę (nawet o połowę). Ale nie tylko starsi mogą mieć cukrzycę. Z jej pojawieniem się może być też związana nadwaga, brak aktywności fizycznej i nieodpowiednia dieta, stres czy obciążenie genetyczne. Jakie są pierwsze objawy cukrzycy?

Mamy do czynienia z dwoma typami cukrzycy. Cukrzyca insulinozależna występuje zazwyczaj u młodych pacjentów i charakteryzuje się brakiem zdolności komórek do tworzenia insuliny. W tym przypadku objawy pojawiają się szybko i łatwo chorobę zdiagnozować.

Cukrzyca typu II to choroba polegająca na tym, że organizm produkuje jeszcze insulinę, ale w zbyt małych ilościach. Nie wszyscy zatem muszą odczuwać opisane wyżej objawy. W przypadku osób chorych na cukrzycę typu II może się ona rozwijać bezobjawowo. Wówczas najsilniejszym objawem choroby może być ogólny spadek energii, brak chęci do działania i ciągłe zmęczenie.

Typowymi objawami cukrzycy może być wzmożony apetyt, ciągłe uczucie głodu, ale większe ilości spożywanego pokarmu nie wpływają na zmianę wagi. Osoba chorująca na cukrzycę może też odczuwać zwiększone pragnienie oraz odczuwać potrzebę oddawania moczu dużo częściej, niż normalnie. Do tego mogą pojawić się problemy ze wzrokiem czy różnego rodzaju podrażnienia skóry.

Inne objawy cukrzycy to towarzyszące jej poczucie zmęczenia i zniechęcenia, migreny czy długie gojenie się ran. Najostrzejszym objawem cukrzycy jest śpiączka prowadząca nawet do śmierci.
Leczenie cukrzycy zakłada zażywanie leków, które obniżają poziom glukozy we krwi. Pacjent musi także przestrzegać odpowiedniej diety oraz powinien zażywać jak najwięcej ruchu i aktywności fizycznej.

Pasożyty na obecność których wystawiony jest człowiek żyją w jego wnętrzu, szkodząc mu tym samym poprzez wydalanie różnego rodzaju szkodliwych substancji, także tych będących resztkami w procesach metabolicznych pasożytów.

Rodzajów pasożytów jest wiele i różne są ich podziały. Wszystkie jednak szkodzą organizmowi żywiciela.

Jednym z pasożytów, jaki może szkodzić człowiekowi jest motylica wątrobowa. Jej larwy mogą trafić do naszego układu pokarmowego poprzez zjedzenie roślin, na których larwy się znajdują. Motylica wątrobowa jest powodem choroby fascjolozy i prowadzi do schorzeń wątroby. Objawia się ona uczuciem nudności i wymiotami, rozwolnieniem, brakiem apetytu i może prowadzić nawet do marskości wątroby.

Jednym z najpowszechniej występujących pasożytów w Polsce jest tasiemiec nieuzbrojony, który może rozwijać się i rosnąć w ludzkich jelitach nawet przez kilkanaście lat i osiągnąć kilkanaście metrów długości. W rezultacie w organizmie człowieka znajduje się wiele toksyn, ciało traci na wadze, dokuczliwe stają się mocne bóle brzucha. Obecność tasiemca leczy się farmakologicznie.

Inną odmianą, rzadziej występującą, jest tasiemiec uzbrojony. Wegetuje on w jelicie cienkim, gdzie osiąga kilka metrów długości. Objawy są podobne jak w przypadku tasiemca nieuzbrojonego i zwalcza się jego obecność też poprzez odpowiednie leki.

Owsiki z kolei często dokuczają dzieciom, znajdując się w ich jelicie grubym i wywołując u nich ból brzucha, nudności, stan nadpobudliwości. Dzieci najczęściej zarażają się poprzez źle umyte warzywa lub owoce, natomiast dorośli poprzez kontakt z miejscem, którego higiena może być na niskim poziomie, typu basen. Leczy się je za pomocą leków.

Glista ludzka jest innym powszechnie występującym ludzkim pasożytem w Polsce. Do zarażenia się do chodzi w sposób podobny jak w przypadku większości pasożytów, czyli poprzez nieumyte warzywa, owoce czy brudną wodę, ewentualnie basen. Połknięte larwy przedostają się do krwi oraz do płuc, skąd wędrują wyżej i znów połykane do żołądka i jelita. Zwalcza się je również farmakologicznie.

Większość pasożytów trafia do naszego organizmu poprzez brudną wodę, niedomyte warzywa i owce, brak odpowiedniej higieny. Aby uniknąć zarażenia należy myć dokładnie produkty, które będziemy zjadać, ręce, dbać o czystość wody, jaka pijemy oraz generalnie pamiętać o zasadach higieny.

Wirusem HIV można zakazić się poprzez kontakt płciowy lub z krwią osoby zarażonej. Zazwyczaj badaniom poddaje się więc osoby, które miały styczność z czynnikami mogącymi wywołać obecność HIV. Ryzyko zarażenia HIV występuje głównie w przypadkach: kontaktu seksualnego z osobami zarażonymi lub przygodnie poznanymi i styczności z krwią innych, nieznanych osób. Zakażenie może nastąpić w przypadku użycia niesterylnych igieł, czy to podczas wstrzykiwania narkotyku, czy w salonie tatuażu.

HIV odpowiednio wcześniej rozpoznane może być skuteczniej leczone, choć oczywiście lekarstwa, dzięki któremu można by zupełnie wyleczyć osobę zakażoną, nie ma. Liczy się tu jednak stałe pozostawanie pod opieką lekarza.

Istotne jest to, aby powtórzyć badanie na obecność wirusa HIV. Badania bowiem nie zawsze są adekwatne do stanu rzeczywistego pacjenta, zdarza się tak, że pozytywny wynik jest fałszywy. Zawsze więc lepiej powtórzyć badania, aby wyeliminować błędny wynik i sprawdzić rzeczywisty stan naszego organizmu.

Obecność wirusa HIV nie zawsze prowadzi do AIDS. Dzisiaj są dostępne specjalne leki antyretrowirusowe. Żeby jednak zapobiec rozwojowi choroby, należy wykryć obecność wirusa jak najszybciej, dlatego dobrze jest zrobić badania, jeśli tylko znaleźliśmy się w sytuacji, która mogła sprzyjać zakażeniu.

Test na obecność HIV polega na badaniu krwi i obecnych w niej antyciał typowych dla tego wirusa. Składa się z dwóch części: testu przesiewowego oraz testu potwierdzającego. Test przesiewowy jest bardzo wrażliwy na obecność przeciwciał wirusa, dlatego wyklucza się możliwość ukazania wyniku negatywnego, jeżeli osoba jest zarażona, natomiast zdarza się, że test uznaje za antyciała inne elementy i ukazuje wynik pozytywny, mimo że osoba jest zdrowa. Dlatego należy powtórzyć badania.

Testy powinny być zrobione przez matki chcące się upewnić przed zajściem w ciążę, że nie posiadają wirusa, osoby zmieniające partnerów seksualnych i nie używające zabezpieczenia, chorzy na choroby weneryczne, osoby używające niesterylnych igieł. Jeśli wydaje ci się, że mogłeś znaleźć się w takiej lub podobnej sytuacji, najlepiej zrobić test, aby mieć pewność co do stanu organizmu.

Stwardnienie rozsiane jest chorobą, na którą niestety nie ma na nią jeszcze lekarstwa. W Polsce, jak i w innych częściach Europy, notuje się dużo wypadków zachorowań. Czym jest stwardnienie rozsiane?
Stwardnienie rozsiane jest chorobą układu nerwowego, który pod wpływem pewnych czynników ulega uszkodzeniu. Polega ono na tym, iż komórki nerwowe przestają pracować.
Przyczyną stwardnienia rozsianego jest uszkodzenie komórek nerwowych i w zależności od tego, w którym miejscu układu przestają one działać poprawnie, ta część naszego ciała przestaje również poprawnie pracować, ponieważ komunikacja neuronów na tym odcinku nie przebiega właściwie.
W wyniku uszkodzenia komórki nerwowej, jej budowa i funkcjonowanie może ulec zmianie. W przypadku stwardnienia rozsianego mamy do czynienia z nieprawidłowym funkcjonowaniem komórki na poziomie aksonu. Akson to wypustka neuronu, za pomocą którego kontaktuje się on z innymi neuronami. W przypadku, kiedy osłonka komórki zostaje uszkodzona, aksony przestają się ze sobą poprawnie komunikować i dochodzi do choroby zwanej stwardnieniem rozsianym.
Zaburzenia w funkcjonowaniu komórek nerwowych mogą się przejawić w zasadzie na każdym odcinku układu nerwowego, dlatego chorobę nazywa się stwardnieniem rozsianym.
Zazwyczaj problemy pojawiają się na tym odcinku układu, który związany jest z uszkodzoną częścią mózgu lub rdzenia. Objawy choroby są różne. Często obserwuje się zaburzoną precyzję we władaniu kończynami. Dzieje się tak, ponieważ impulsy nie są odczytywane prawidłowo przez komórki nerwowe i czas ich odczytywania jest dłuższy.
Innymi objawami są zaburzenia wzroku. Chory traci jasność widzenia, zaczyna widzieć kolory w sposób nieostry, wizja jest generalnie zamglona. Innymi objawami są bóle, mogące być związane z różnymi częściami ciała, uczucie kłucia czy pieczenia odczuwane na skórze. Zdarzają się też zawroty głowy i problemy z równowagą.
Choroba może mieć charakter przewlekły lub objawiać się czasowo i różnorodnie. Brak tu schematu i nie sposób określić konkretnie przebiegu choroby. Najczęściej jednak jest ona związana, początkowo, z niedowładem kończyn.
Zdarza się, że postęp choroby się zatrzymuje i cofa, czasem rozwija się ona nawet kilkanaście lat, a nieraz w przeciągu krótkiego czasu osoba ze sprawnej może stać się upośledzoną. Stwardnienie rozsiane przebiega bardzo różnorodnie.
Stwardnienie rozsiane nie prowadzi bezpośrednio do śmierci, ale ogranicza możliwości chorego. Osoby takie powinny otrzymać należną opiekę i wsparcie.

Częstym problemem układu krążenia jest nadciśnienie. Może ono wiązać się z występowaniem objawów, takich jak migreny, zawroty głowy czy zaburzenia wzroku, ale może też występować zupełnie bezobjawowo. Nadciśnienie może prowadzić do poważniejszych chorób układu krążenia, jak choroba wieńcowa i w ten sposób stać się przyczyną nawet zawału i śmierci. Nadciśnienie więc, nawet bezobjawowe, należy więc traktować poważnie i kontrolować jego stan. Najlepiej indywidualnie w domu dokonywać pomiaru ciśnienia krwi oraz znajdować się pod opieką lekarza i odwiedzać gabinet w celu badań kontrolnych. Czasem lekarz przepisuje odpowiednie leki na nadciśnienie.

Jedną z najpowszechniej występujących chorób układu krążenia jest choroba wieńcowa. Charakteryzuje się ona tym, że do serca nie jest dostarczana odpowiednia ilość krwi, jaką mięsień potrzebuje, aby wykonywać odpowiednio swą pracę. Związane jest to zazwyczaj z tym ,że jedna z tętnic wieńcowych zmniejsza swój przekrój. Na tym etapie jeszcze choroba może przebiegać bez objawów, natomiast kiedy tętnica ulega jeszcze większemu zawężeniu, wówczas pojawiają się dokuczliwe bóle w okolicy klatki piersiowej, często związane z wysiłkiem, stresem lub pojawiające się nawet bez tychże czynników. Z biegiem czasu bóle się mogą nasilać, pojawiać duszności i omdlenia. Kontakt z lekarzem jest konieczny, przepisze on leki na rozszerzenie naczyń wieńcowych. Pozostawanie pod opieką lekarza jest konieczne, nie leczona choroba wieńcowa może prowadzić do zawału i śmierci.

Miażdżyca to kolejna choroba układu krążenia. Związana jest ona ze schorzeniem dużych i małych tętnic, które są odpowiedzialne za doprowadzanie krwi i tlenu do serca mięśniowego. Ulegają one zatykaniu się, co wpływa na pogorszenie się pracy serca. Chorobę tę szczególnie odnotowuje się u mężczyzn w wieku średnim oraz kobiet po przejściu menopauzy. Objawy stają się coraz bardziej uciążliwe. W przypadku miażdżycy również należy pozostawać pod opieką lekarza oraz zmienić dietę. Przyczyną zatorów tętnic jest też bowiem cholesterol. Należy dbać o dietę, aby zwierała jak najmniej pokarmów, które wpływają na wzrost cholesterolu w naszej krwi.

Choroby układu krążenia stanowią choroby cywilizacyjne, związane z naszym trybem życia, dietą, zanieczyszczeniem. W celu przeciw działania im należy przede wszystkim zadbać o swoją kondycję, codzienne aktywności oraz pokarm. Należy zmienić dietę, ograniczyć spożycie czerwonego mięsa, alkoholu, kawy. Dobrze jest włączyć w dietę więcej warzyw i owoców oraz ziaren oraz jeść regularnie. Sen jest istotny. Należy spać regularnie, kłaść się o tych samych godzinach spać i wstawać. Ważny jest też ruch. Aktywność fizyczna poprawia krążenie i naszą odporność.

Choroby cywilizacyjne związane są, jak wskazuje nazwa, z rozwojem cywilizacyjnym, czyli postępem technologii, przemysłu i innych sfer naszego życia, które wpływają na nasze zdrowie i naszą kondycję. Coraz większe stężenie zanieczyszczenia jest jednym ze źródeł chorób. Jest nim też wszędobylski stres, brak kontaktu z naturą oraz brak ruchu. Wszystkie te czynniki powodują, że jesteśmy ciągle narażeni na coraz to inne choroby, a nasza odporność ulega pogorszeniu.

Nasz tryb życia ulega zmianie na skutek rozwoju cywilizacyjnego. Samochody i inne środki transportu przenoszą nas do pożądanego miejsca, nie wymagając żadnego wysiłku z naszej strony. Żyjemy szybko, nie mamy czasu na zadbanie o odpowiednią dietę i jedzenie. Prowadzimy życie w ciągłym napięciu i pod presją. Oddalając się od natury i nie słuchając swoich organizmów oraz wysyłanych przez nie symptomów, zaczynamy chorować i umierać na całą gamę różnych chorób cywilizacyjnych.

Do najpowszechniejszych chorób cywilizacyjnych należą alergie i inne choroby związane z układem oddechowym, choroby układu krwionośnego: zawały, nadciśnienie, miażdżyca. Choroby autoimmunologiczne jak rak, jedna z najgorszych chorób naszej doby. Chorujemy na choroby związane z układem pokarmowym, coraz powszechniejszym schorzeniem staje się syndrom podrażnionego jelita grubego. W końcu zapadamy też na wiele różnych chorób układu nerwowego. Depresja, nerwica, lęki obsesje i patologie – wszystkie też są wynikiem postępu cywilizacyjnego.
Chorobami cywilizacyjnymi też można określić różne zjawiska patologiczne, mające coraz częściej miejsce w społeczeństwie. Alkoholizm jest jedną z takich chorób i nadmienić należy, że coraz więcej kobiet staje się dziś uzależnionych od alkoholu. Nie jest to juz więc domena mężczyzn. Narkotyki stanowią kolejną plagę współczesną oraz różnego rodzaje uzależnienia, na które narażone są dzieci w coraz to młodszym wieku.

Wydaje się, że z jednej strony postęp cywilizacyjny służy poprawie jakości dostępnych leków, odkryciom naukowym, z drugiej strony jednak chorób wciąż przybywa i momencie kiedy uczymy się radzić sobie z danym problemem, zaraz na jego miejscu pojawia się nowy. Na pewno warto zwolnić nieco tempo naszego życia, aby zadbać o odpowiednią dietę, relaks, zniwelowanie czynników stresujących i zadbać też o aktywność fizyczną. Często, te proste wskazówki, są w stanie zmienić nasze życie i zdrowie na korzyść.

Zarażenie się często następuje drogą pokarmową. W celu zminimalizowania ryzyka, należy zatem dbać dokładne o czystość zjadanego przez nas pokarmu. Wszelkie warzywa i owoce powinniśmy dokładnie myć, szczególnie warzywa liściaste, jak sałata. Odpowiednia dbałość o to, by na nasz stół trafiały dobrze umyte rośliny pozwoli nam uniknąć ryzyka.

Dobrze jest ograniczyć ilość spożywanego mięsa i przejść na dietę roślinną (przy wcześniejszym porządnym umyciu produktów roślinnych).

Zarazić się możemy też poprzez zjedzenie mięsa. W celu uniknięcia zarażeniem się powinniśmy więc mięso dokładnie i dobrze gotować, smażyć czy piec. Nie należy z kolei jeść mięsa surowego czy niedogotowanego. Grozi to nabyciem pasożytów, których gospodarzem był wcześniej organizm zwierzęcia.

Nie powinno się także użyźniać gleby ludzkimi fekaliami, jako że jaja lub larwy pasożytów mogą się w nich znaleźć i stanowić zagrożenie dla kolejnych potencjalnych gospodarzy pasożyta.
Należy dbać o czystość zwierząt przebywających w naszym otoczeniu, szczególnie jeśli hodujemy bydło. Higiena jest tu główną zasadą, dzięki przestrzeganiu której zmniejszymy ryzyko pojawienia się pasożytów w organizmie naszym lub naszych bliskich.

Powinniśmy też co jakiś czas udać się na badania w celu wykluczenia obecności pasożytów w naszym organizmie, szczególnie wtedy, kiedy jesteśmy bardziej niż inny narażenie na taką ewentualność. Osoby zarażone powinny jak najszybciej poddać się leczeniu, żeby nie stanowić zagrożenia dla innych.

Powinno się też usunąć bydło, które zarażone jest chorobą pasożytniczą i kontrolować stan zdrowia pozoztałych zwietrząt.
W walce z pasożytami pomaga spożywanie pestek lub oleju z dyni oraz czosnku. Kiedy jesteśmy jednak zarażeni chorobą pasożytniczą, powinniśmy zastosować się do przepisanego nam przez lekarza leczenia. Zazwyczaj jest to leczenie farmakologiczne.

Dbanie o odpowiednią higienę naszego otoczenia: czystość produktów, odpowiednie przygotowanie mięsa, higienę zwierząt pozostających w naszym otoczeniu oraz reagowanie na sygnały, mogące wskazywać na obecność pasożyta w naszym otoczeniu, pozwolą nam uniknąć problemów związanych z pasożytami, które, nie leczone, prowadzą do poważnych komplikacji naszego zdrowia.

Do najczęściej występujących chorób wenerycznych należą rzeżączka, kiła oraz opryszczka. Medycyna zna jednak znacznie większą ilość różnego rodzaju chorób wenerycznych, występujących jednak rzadziej. Do zarażenia dochodzi podczas zbliżeń seksualnych, zazwyczaj przypadku osób często zmieniających partnerów, nie używających zabezpieczenia, nawiązujących kontakty seksualne z osobami nieznajomymi.

Choroby początkowo, w swoim stadium zalążkowym, przebiegają bezobjawowo. Po jakimś czasie pojawiają się objawy w postaci owrzodzeń narządów rodnych, pęcherzy. Ich okolice często są podrażnione, swędzące i zaczerwienione. Kobiety mogą także zauważyć wydzieliny wydobywające się z pochwy oraz odczuwać ból podczas oddawania moczu.

Kiła w swym początkowym stadium objawia się powiększeniem gruczołów w pachwinach, po pewnym czasie dochodzi do pojawienia się innych objawów, jak wypryski na całym ciele, zmiany skórne, a nawet łysienie. Nadal nie leczona, prowadzi do zmian w całym organizmie i śmierci.

W przypadku rzeżączki chory odczuwa ból i pieczenie towarzyszące oddawaniu moczu oraz może zaobserwować szybko po zakażeniu się pojawianie się upławów ropnych czy wydzieliny ropnej z pochwy.
Osoby podejrzewające zakażenie którąś z chorób wenerycznych powinny zareagować i zgłosić się do specjalisty. Choroby nie leczone mogą spowodować powikłanie w postaci bezpłodności lub przekazywać chorobę, nieświadomie, innym osobom.

Chorobom wenerycznym należy zapobiegać. Przede wszystkim należy racjonalnie dobierać sobie partnerów seksualnych. Każdy przygodnie poznany partner jest potencjalnym zagrożeniem zakażenia chorobą weneryczną. Lepiej unikać zatem zbliżenia z osobą, o której niewiele wiemy, która prawdopodobnie często zmienia partnerów lub partnerki. Unikniemy w ten sposób zakażenia.
Jeśli mimo to szukamy zbliżenia seksualnego z przygodnie poznanymi osobami należy się zabezpieczyć. Prezerwatywa stanowi skuteczną broń w walce nie tylko z niechcianą ciążą, ale też z chorobami wenerycznymi. Należy upewnić się, że prezerwatywa jest odpowiednio założona i zastosowana.

Osoby, które zauważą jakiekolwiek pierwsze objawy ewentualnej choroby wenerycznej powinny natychmiast zgłosić się do lekarza, aby ten mógł postawić odpowiednią diagnozę i rozpocząć leczenie. W dzisiejszych czasach choroby weneryczne są skutecznie leczone, jednak zaniedbane prowadzą do poważnych zaburzeń w naszym organizmie, nawet do śmierci. Dlatego nie należy bagatelizować objawów i jak tylko się pojawią udać się do specjalisty. Choroba weneryczna wcześnie wykryta, jest łatwiejsza do wyleczenia.