Roślina osiąga wysokość od 3 do 6 m. Jej pędy są widlaste, grube i owłosione na brązowo. Sumak charakteryzuje się stosunkowo krótkim pniem. Posiada liście złożone, głęboko powcinane i delikatne. Liście przebarwiają się na jaskrawoczerwone lub pomarańczowe jesienią. Są pierzastozłożone z 11-27 listków. Na końcach pędów znajdują się bardzo ozdobne stożkowate, purpurowoczerwone kwiatostany, imitujące szyszki. Pojawiają się one u egzemplarzy męskich. Sumak charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu, ale także krótkowiecznością. Kora jego jest lekko chropowata, pomarańczowa lub ciemnobrązowa. Zawiera sok mleczny.

Sumak octowiec dobrze rośnie na wszystkich glebach, zwłaszcza piaszczystych i jałowych. Przed posadzeniem rośliny glebę można przekopać oraz oczyścić. Do prawidłowego rozwoju wymaga stanowiska słonecznego, ewentualnie półcienistego. Jest to roślina niezwykle łatwa w uprawie, odporny na przymrozki. Nie wymaga zabezpieczania na zimę. Z łatwością znosi także zanieczyszczenia powietrza. Sumak jest także odporny na szkodniki i choroby. Należy do tzw. „żelaznych roślin”. Aby rósł zdrowo, wymaga jedynie regularnego podlewania, zwłaszcza w okresie letnim. Sumaki nie wymagają przycinania korony.

Jedną z popularniejszych odmian jest Sumak octowiec (Rhus typhina) „Dissecta”. Odmiana ta osiąga wysokość 3-4 m, jest za to bardzo szeroka. Przy sadzeniu należy uwzględnić jej szerokość, pozostawiając dużo miejsca z każdej strony. Roślina ta ma bardzo małe wymagania glebowe.

Sumak octowiec znajduje zastosowanie zarówno w ogrodach przydomowych, nasadzeniach miejskich. Cechuje się dużą odpornością na zanieczyszczenia powietrza. Idealnie prezentuje się jako soliter na tle zielonego trawnika. Szczególnie dekoracyjny staje się zimą. Polecany jest zarówno do małych, jak i do dużych ogrodów. Idealnie rośnie w miejscach trudno dostępnych. Jest także polecany do obsadzania dużych donic.

Jedyną wadą tej rośliny są bardzo często pojawiające się odrosty korzeniowe, trudne do zwalczenia. Skuteczne może się tu okazać jedynie regularne koszenie trawnika. Minusem może okazać się również płytki system korzeniowy sumaka. W czasie silnych wiatrów roślina może zostać wywrócona. Bardzo istotny jest fakt, że sumak jest rośliną trującą. Należy więc unikać sadzenia jej w ogrodach, gdzie są dzieci, również w pobliżu placów zabaw.

Roślina może osiągnąć nawet 4 m wysokości. Niezwykłym atutem są delikatne, pachnące kwiaty. Składają się one z czterech wydłużonych płatków, które są niemal frędzelkowate. Kolor kwiatów początkowo jest żółty, później staje się ciemniejszy. Oczar rozpoczyna kwitnienie zaraz po opadnięciu liści. Najczęściej trwa ono od grudnia do lutego. Jego liście są duże, ciemnozielone. Jesienią przebarwiają się na żółto, później pomarańczowoczerwono.

Oczary nie należą do roślin trudnych w uprawie. Do prawidłowego rozwoju wymagają gleb żyznych i przepuszczalnych. Przed posadzeniem rośliny dobrze jest spulchnić glebę. Można również udoskonalić ją obornikiem, kompostem lub nawozem zielonym. Podłoże powinno być umiarkowanie wilgotne, o odczynie lekko kwaśnym. Rośliny należy podlewać regularnie, zwłaszcza w okresie letnim – okresowe przesuszanie może doprowadzić do nekrozy brzegów liści. Są to rośliny dość mrozoodporne, jednak podczas mroźnych zim będą wymagały okrycia. Co kilka lat dobrze jest przeprowadzić cięcie odmładzające. Należy usuwać pędy uszkodzone, porażone lub suche. Rośliny te można rozmnożyć przez sadzonki, odkłady oraz nasiona.

Oczar znajduje zastosowanie jako krzew soliterowy. Polecany jest do ogrodów przydomowych i parków. Wspaniale wygląda pośród innych roślin, a także na tle zielonego trawnika. Ze względu na swój zapach, powinien być lokalizowany blisko miejsc wypoczynkowych oraz tarasów.

Jedną z popularniejszych odmian jest Oczar pośredni (Hamamelis x intermedia) „Diane”. Kwiaty tej odmiany są karminowoczerwone, skupione po kilka. Rozwijają się w lutym i marcu. Krzew ten wymaga osłoniętych i ciepłych stanowisk. Jasnożółte i intensywnie pachnące kwiaty posiada odmiana „Pallida”.

Jednym z najcenniejszych gatunków jest Oczar omszony. Posiada on najbardziej okazałe, dwubarwne kwiaty. Żółte kwiaty z purpurowoczerwonym kielichem posiada Oczar japoński. Jest to najpóźniej kwitnący gatunek oczaru. Kwiaty pojawiają się od stycznia do marca.

Oczar znajduje zastosowanie również jako środek przeciwzapalny i przeciwbakteryjny. Przyspiesza gojenie ran, zmniejsza opuchliznę. Stosowany jest w bólach mięśni oraz zmianach skórnych.

W zależności od odmiany, osiąga wysokość ok. 3 m. Liście są długie, ciemnozielone, u niektórych odmian omszone od dołu. Kwiaty pojawiają się na jednorocznych pędach. Zebrane – są w efektowne, długie do 30 cm wiechy. Najczęściej przybierają barwę fioletową i różową.

Budleja jest dość wymagającą w uprawie rośliną. Podczas mroźnych i śnieżnych zim roślina może przemarzać. Dlatego należy okrywać ją specjalną włókniną lub stawiać stroisz. Dobrym pomysłem są kopczyki z kory, trocin lub ziemi chroniące korzenie. Gdy niestety zdarzy się, że pędy przymarzną, konieczne będzie niskie przycięcie rośliny. Oprócz tego wymaga ona regularnego cięcia formującego jak i odmładzającego. Należy przede wszystkim usuwać pędy zniszczone, suche i porażone. Na ilość i jakość kwiatów wpłynie cięcie wczesną wiosną.

Do prawidłowego i zdrowego wzrostu roślina wymaga zasilania nawozami azotowymi i potasowymi. System korzeniowy składający się z długich, mięsistych korzeni uniemożliwia przesadzanie starszych egzemplarzy roślin. Korzenie w czasie tego zabiegu mogą zostać uszkodzone.

Budleja wymaga żyznych i przepuszczalnych gleb. Ich odczyn powinien być zasadowy. Najlepiej jest lokalizować roślinę w miejscach osłoniętych od silnych wiatrów. Zabiegiem poprawiającym jej kondycję jest spulchnianie gleby wokół.

Budleja znajduje zastosowanie na rabatach w ogrodach przydomowych oraz na kwietnikach przy nasadzeniach miejskich. Stanowi bardzo ładny kolorystyczny akcent pośród innych roślin. Oryginalnie wygląda sadzona pojedynczo, jednak dobrze jest posadzić pod nią np. byliny wieloletnie lub niskie odmiany roślin, gdyż nie ona wygląda efektownie u dołu.

Najpopularniejszą odmianą jest Budleja Dawida (Budleja davidii) „Black Knight”. Jest to bujny krzew o lejkowatym kształcie. W ciągu roku może osiągnąć kilka metrów wysokości. Posiada kwiaty ciemnofioletowe z pomarańczowym oczkiem. Pojawiają się na przełomie czerwca i października. Coroczne, mocne cięcie sprawia, że krzewy stają bujniejsze i lepiej kwitną. Odmiana ta wymaga ciepłego stanowiska i żyznej gleby.

Równie popularną odmianą jest Budleja Dawida „Ile de France” o fioletowych kwiatach z żółtym oczkiem oraz „Pink Delight” o rzadko spotykanych srebrzysto-różowych kwiatach. Białe kwiaty występują u odmiany „White Profusion”.

Drzewo oliwkowe możemy uprawiać w naszych domach, mieszkaniach, a latem wystawiać je na słońce. Do prawidłowego wzrostu roślina potrzebuje dobrze oświetlonego stanowiska. Jeśli będziemy uprawiać ją w pojemniku, zastosujmy ziemię uniwersalną. Idealna będzie dla rośliny temperatura pokojowa. Drzewko oliwkowe wymaga regularnego podlewania, jedynie zimą je ograniczamy. Od czasu do czasu można zastosować nawozy w płynie, według dawek i terminów podanych na opakowaniu. Roślinę tę można z powodzeniem przycinać niemal przez cały rok. Idealne nadaje się ona do formowania.

Drzewko należy chronić przed mrozem jak i nagłymi zmianami temperatury. Istotne podczas uprawy jest zachowanie w miarę stałej temperatury oraz zapewnienie odpowiedniego naświetlenia. Dzięki temu roślina będzie zdrowo rosła a jej liście będą soczyście zielone.

W ciepłe, słoneczne dni podczas wystawiania rośliny na słońce pamiętajmy, by robić to stopniowo. Najlepiej zacząć od otwierania drzwi i okien, następnie można roślinę wystawiać na krótki czas na taras lub balkon. W czasie bardzo upalnych dni roślinę lepiej stawiać w cieniu. Drzewko oliwkowe nie może być narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Może to doprowadzić do poparzenia liści. W miejscu osłoniętym przed nadmiernym działaniem słońca drzewko może pozostać całe lato.

Podczas zimowych miesięcy postarajmy się zapewnić naszym roślinom dostateczną ilość światła, utrzymujmy przy tym stała temperaturę. Drastyczne zmiany temperatury mogą zaszkodzić roślinie, zacznie ona gubić liście.

Jeśli chcemy zająć się rozmnażaniem naszego drzewka oliwkowego, używajmy w tym celu sadzonek. Gałązki łatwo się ukorzeniają. Warto oczywiście zanurzyć je w ukorzeniaczu, aby proces przyspieszyć. Pozyskiwanie roślin z pestek jest procesem bardzo pracochłonnym i długotrwałym.

Warto uprawiać drzewka oliwkowe nie tylko ze względów estetycznych. Ich liście mają właściwości obniżające ciśnienie krwi. Posiadają działanie moczopędne, obniżają poziom cukru we krwi. Dodatkowo oliwa z oliwek poprawia trawienie oraz opóźnia proces starzenia.

Herbata należy do wieczniezielonych roślin z rodzaju kamelia. Wyróżniamy dwie główne jej odmiany: Herbata chińska (Camellia sinensis) oraz Herbata assamska (Camellia assamica). Herbata chińska to zimozielony niski krzew, osiąga wysokość ok. 3 m. Posiada kwiaty biało-żółte. Ich średnica wynosi od 2,5 do 10 cm. Liście długości nawet 15cm początkowo są jasnozielone i pokryte meszkiem, później stają się gładkie, a barwa ciemniejsza. Zwykle z tej odmiany pozyskuje się pączek i dwa liście. Zawiera ona teinę, garbniki, żelazo, fluor oraz witaminy. Herbata assamska jest odmianą o szerokich liściach. Posiada liście ciemnozielone oraz drobne, białe kwiatki.

Chińskie przysłowie brzmi: „Najlepsza herbata pochodzi z wysokich gór”. Jest w tym sporo prawdy, ponieważ wysokość oraz mgły zapewniają właściwe warunki rozwoju dla herbaty. Potrzebuje ona wilgoci i odpowiedniej temperatury. Duży wpływ na jakość herbaty ma także sam hodowca. Powinna ona zostać zebrana w odpowiednim momencie. Liście najwyższej jakości otrzymamy z pierwszych pędów wiosennych. W krajach o gorącym klimacie młode pędy mogą pojawić się nawet kilka razy w roku. Na czas zimowych miesięcy rośliny przechodzą w stan spoczynku.

Do prawidłowego wzrostu herbata wymaga temperatury w granicach od 10-30 stopni Celsjusza. Wymaga także opadów w ilości 1000-1250 mm rocznie i dobrze wilgotnych, kwaśnych gleb.

W naszych ogrodach uprawa herbaty może okazać się bardzo trudna. W miejscu przeznaczonym pod uprawę należy posadzić kilka większych drzew, które będą chroniły herbatę przed nadmiernym działaniem promieni słonecznych. W celu ochrony przed wiatrem, można użyć wiatrochronów. Rośliny należy sadzić w odstępach 1 m. Krzewy nie wymagają regularnego, corocznego cięcia. Potrzebują jedynie cięć odmładzających, wykonywanych co kilka lat. Usuwa się wtedy pędy suche, zniszczone. Pomoże to także utrzymać krzew na odpowiedniej wysokości, ułatwiającej zbiór.

Do prawidłowego rozwoju krzew herbaty będzie potrzebował regularnego podlewania. Krzewy herbaty mogą wydawać plony dobrej jakości nawet do 60-70 lat. Niezwykle pracochłonnym zajęciem jest zbiór herbaty. Aby uzyskać 1 jej kilogram należy zebrać około 2 tysięcy listków herbaty.

Najczęściej przy osiedlach mieszkaniowych wybieramy odmiany Tawuł japońskich (Spiraea japonica). Wszystkie tawuły charakteryzują się bardzo małymi wymaganiami siedliskowymi i glebowymi. Mają wysoką odporność na suszę, tolerują wszystkie gleby uprawne. Wśród nich wyróżniamy odmiany zarówno niskie, o wysokości do 30 cm, jak i wysokie osiągające prawie 2,5 m. Kwiaty w zależności od odmiany mogą mieć białe, różowe oraz purpurowe. Najczęściej zebrane są w baldachy i pojawiają się w miesiącach od maja do sierpnia.

Tawuły mogą tworzyć efektowne aranżacje razem z berberysami. Są to cierniste krzewy, zwykle o szerokim pokroju. Liście mają błyszczące, w kolorach purpurowych, zielonych, złocistożółtych lub nakrapianych. Większość odmian berberysów polecana jest na rabaty oraz obwódki, żywopłoty. Z innymi roślinami mogą tworzyć barwne zestawienia kolorystyczne. Nie mają specjalnych wymagań glebowych ani siedliskowych.

Tolerancyjne w stosunku do gleby oraz stanowiska są Derenie białe oraz Derenie rozłogowe. Dorastają one do 2,5-3 m wysokości. Niektóre odmiany są bardzo dekoracyjne, zwłaszcza zimą, kiedy zostają pędy żółte lub czerwone. Są one doskonałe do założeń miejskich.

Jako rośliny okrywowe polecane są irgi Dammera oraz irgi poziome. Posiadają one drobne, białe kwiaty oraz kuliste, karminowe owoce. Owoce te długo pozostają na krzewie, dzięki czemu roślina wygląda niezwykle dekoracyjnie zwłaszcza jesienią.

Do nasadzeń przy osiedlach mieszkaniowych nadają się także odmiany Pęcherznicy kalinolistnej o liściach purpurowoczerwonych lub złotożółtych. Są to niewymagające rośliny, rosnące na każdej glebie. Polecane są one na żywopłoty i do formowania. Pięknie prezentują się Pięciorniki krzewiaste o kwiatach białych, żółtych i czerwonych oraz Krzewuszki cudowne, Lilaki pospolite, forsycje, odmiany kalin oraz byliny i rośliny jednoroczne. Nie należy zapominać również o roślinach iglastych, które w większości poradzą sobie w takich warunkach.

Jedną z popularniejszych i często występujących chorób chrzanu jest chwościk chrzanu (Cercospora armoraciae). Objawy tej choroby to początkowo brudnozielone plamy. W późniejszym okresie nabierają one koloru brunatnego z jasnym nalotem. Plamy te są drobne, mają wielkość około kilku milimetrów. Chorobę można ograniczyć poprzez zbieranie i palenie porażonych części roślin. Można również stosować opryski chemiczne w odstępach kilkudniowych. Grzybnia tej choroby zimuje na obumarłych liściach, dlatego istotne jest ich palenie.

Na plantacjach chrzanu może wystąpić choroba grzybowa – biała rdza krzyżowych. Pierwsze objawy tej choroby widoczne są na liściach w postaci jasnozielonych, dużych plam. Z czasem plamy te stają się czerwonawe. Białe zarodniki grzyba kumulują się na spodniej stronie liścia. W przypadku bardzo silnego porażenie cała dolna strona liścia jest biała. Liście w konsekwencji zamierają i zasychają. Rozprzestrzenianiu choroby sprzyja wilgoć w powietrzu. Pomóc zwalczyć chorobę mogą opryski fungicydami zawierającymi chlorotalonil czy azoksystrobinę.

Chrzan może zostać atakowany również przez wiele szkodników. Również na nie należy zwracać szczególną uwagę, aby móc w przyszłości cieszyć się dobrej jakości plonami. Na liściach chrzanu mogą pojawić się tzw. pchełki chrzanowe. Mają one żółte zabarwienie skrzydeł, są wielkości ok. 3 mm. Podczas żerowania Pchełki pozostawiają na liściach mnóstwo otworów. Blaszka liściowa początkowo żółknie, później zamiera. Aby zwalczyć pchełki, można niszczyć przede wszystkim chwasty z rodziny kapustowatych. Są to m.in. gorczyca polna, tasznik pospolity. Można też stosować insektycydy.

Na uprawach chrzanu może pojawić się Śmietka kapuściana. Larwy długości 7 mm niszczą skórkę korzenia poprzez drążenie korytarzy. Korzenie maja obniżoną wartość, a podczas przechowywania dochodzi do ich gnicia. Aby zwalczyć występowanie śmietki, należy m.in. zaprawiać sadzonki przed sadzeniem. Plantacje chrzanu należy lokalizować w dużej odległości od miododajnych upraw lucerny, koniczyny czy rzepaku, ponieważ ich sąsiedztwo sprzyja nagromadzeniu samic śmietek.