Roślina osiąga wysokość od 3 do 6 m. Jej pędy są widlaste, grube i owłosione na brązowo. Sumak charakteryzuje się stosunkowo krótkim pniem. Posiada liście złożone, głęboko powcinane i delikatne. Liście przebarwiają się na jaskrawoczerwone lub pomarańczowe jesienią. Są pierzastozłożone z 11-27 listków. Na końcach pędów znajdują się bardzo ozdobne stożkowate, purpurowoczerwone kwiatostany, imitujące szyszki. Pojawiają się one u egzemplarzy męskich. Sumak charakteryzuje się szybkim tempem wzrostu, ale także krótkowiecznością. Kora jego jest lekko chropowata, pomarańczowa lub ciemnobrązowa. Zawiera sok mleczny.

Sumak octowiec dobrze rośnie na wszystkich glebach, zwłaszcza piaszczystych i jałowych. Przed posadzeniem rośliny glebę można przekopać oraz oczyścić. Do prawidłowego rozwoju wymaga stanowiska słonecznego, ewentualnie półcienistego. Jest to roślina niezwykle łatwa w uprawie, odporny na przymrozki. Nie wymaga zabezpieczania na zimę. Z łatwością znosi także zanieczyszczenia powietrza. Sumak jest także odporny na szkodniki i choroby. Należy do tzw. „żelaznych roślin”. Aby rósł zdrowo, wymaga jedynie regularnego podlewania, zwłaszcza w okresie letnim. Sumaki nie wymagają przycinania korony.

Jedną z popularniejszych odmian jest Sumak octowiec (Rhus typhina) „Dissecta”. Odmiana ta osiąga wysokość 3-4 m, jest za to bardzo szeroka. Przy sadzeniu należy uwzględnić jej szerokość, pozostawiając dużo miejsca z każdej strony. Roślina ta ma bardzo małe wymagania glebowe.

Sumak octowiec znajduje zastosowanie zarówno w ogrodach przydomowych, nasadzeniach miejskich. Cechuje się dużą odpornością na zanieczyszczenia powietrza. Idealnie prezentuje się jako soliter na tle zielonego trawnika. Szczególnie dekoracyjny staje się zimą. Polecany jest zarówno do małych, jak i do dużych ogrodów. Idealnie rośnie w miejscach trudno dostępnych. Jest także polecany do obsadzania dużych donic.

Jedyną wadą tej rośliny są bardzo często pojawiające się odrosty korzeniowe, trudne do zwalczenia. Skuteczne może się tu okazać jedynie regularne koszenie trawnika. Minusem może okazać się również płytki system korzeniowy sumaka. W czasie silnych wiatrów roślina może zostać wywrócona. Bardzo istotny jest fakt, że sumak jest rośliną trującą. Należy więc unikać sadzenia jej w ogrodach, gdzie są dzieci, również w pobliżu placów zabaw.

Roślina może osiągnąć nawet 4 m wysokości. Niezwykłym atutem są delikatne, pachnące kwiaty. Składają się one z czterech wydłużonych płatków, które są niemal frędzelkowate. Kolor kwiatów początkowo jest żółty, później staje się ciemniejszy. Oczar rozpoczyna kwitnienie zaraz po opadnięciu liści. Najczęściej trwa ono od grudnia do lutego. Jego liście są duże, ciemnozielone. Jesienią przebarwiają się na żółto, później pomarańczowoczerwono.

Oczary nie należą do roślin trudnych w uprawie. Do prawidłowego rozwoju wymagają gleb żyznych i przepuszczalnych. Przed posadzeniem rośliny dobrze jest spulchnić glebę. Można również udoskonalić ją obornikiem, kompostem lub nawozem zielonym. Podłoże powinno być umiarkowanie wilgotne, o odczynie lekko kwaśnym. Rośliny należy podlewać regularnie, zwłaszcza w okresie letnim – okresowe przesuszanie może doprowadzić do nekrozy brzegów liści. Są to rośliny dość mrozoodporne, jednak podczas mroźnych zim będą wymagały okrycia. Co kilka lat dobrze jest przeprowadzić cięcie odmładzające. Należy usuwać pędy uszkodzone, porażone lub suche. Rośliny te można rozmnożyć przez sadzonki, odkłady oraz nasiona.

Oczar znajduje zastosowanie jako krzew soliterowy. Polecany jest do ogrodów przydomowych i parków. Wspaniale wygląda pośród innych roślin, a także na tle zielonego trawnika. Ze względu na swój zapach, powinien być lokalizowany blisko miejsc wypoczynkowych oraz tarasów.

Jedną z popularniejszych odmian jest Oczar pośredni (Hamamelis x intermedia) „Diane”. Kwiaty tej odmiany są karminowoczerwone, skupione po kilka. Rozwijają się w lutym i marcu. Krzew ten wymaga osłoniętych i ciepłych stanowisk. Jasnożółte i intensywnie pachnące kwiaty posiada odmiana „Pallida”.

Jednym z najcenniejszych gatunków jest Oczar omszony. Posiada on najbardziej okazałe, dwubarwne kwiaty. Żółte kwiaty z purpurowoczerwonym kielichem posiada Oczar japoński. Jest to najpóźniej kwitnący gatunek oczaru. Kwiaty pojawiają się od stycznia do marca.

Oczar znajduje zastosowanie również jako środek przeciwzapalny i przeciwbakteryjny. Przyspiesza gojenie ran, zmniejsza opuchliznę. Stosowany jest w bólach mięśni oraz zmianach skórnych.

W zależności od odmiany, osiąga wysokość ok. 3 m. Liście są długie, ciemnozielone, u niektórych odmian omszone od dołu. Kwiaty pojawiają się na jednorocznych pędach. Zebrane – są w efektowne, długie do 30 cm wiechy. Najczęściej przybierają barwę fioletową i różową.

Budleja jest dość wymagającą w uprawie rośliną. Podczas mroźnych i śnieżnych zim roślina może przemarzać. Dlatego należy okrywać ją specjalną włókniną lub stawiać stroisz. Dobrym pomysłem są kopczyki z kory, trocin lub ziemi chroniące korzenie. Gdy niestety zdarzy się, że pędy przymarzną, konieczne będzie niskie przycięcie rośliny. Oprócz tego wymaga ona regularnego cięcia formującego jak i odmładzającego. Należy przede wszystkim usuwać pędy zniszczone, suche i porażone. Na ilość i jakość kwiatów wpłynie cięcie wczesną wiosną.

Do prawidłowego i zdrowego wzrostu roślina wymaga zasilania nawozami azotowymi i potasowymi. System korzeniowy składający się z długich, mięsistych korzeni uniemożliwia przesadzanie starszych egzemplarzy roślin. Korzenie w czasie tego zabiegu mogą zostać uszkodzone.

Budleja wymaga żyznych i przepuszczalnych gleb. Ich odczyn powinien być zasadowy. Najlepiej jest lokalizować roślinę w miejscach osłoniętych od silnych wiatrów. Zabiegiem poprawiającym jej kondycję jest spulchnianie gleby wokół.

Budleja znajduje zastosowanie na rabatach w ogrodach przydomowych oraz na kwietnikach przy nasadzeniach miejskich. Stanowi bardzo ładny kolorystyczny akcent pośród innych roślin. Oryginalnie wygląda sadzona pojedynczo, jednak dobrze jest posadzić pod nią np. byliny wieloletnie lub niskie odmiany roślin, gdyż nie ona wygląda efektownie u dołu.

Najpopularniejszą odmianą jest Budleja Dawida (Budleja davidii) „Black Knight”. Jest to bujny krzew o lejkowatym kształcie. W ciągu roku może osiągnąć kilka metrów wysokości. Posiada kwiaty ciemnofioletowe z pomarańczowym oczkiem. Pojawiają się na przełomie czerwca i października. Coroczne, mocne cięcie sprawia, że krzewy stają bujniejsze i lepiej kwitną. Odmiana ta wymaga ciepłego stanowiska i żyznej gleby.

Równie popularną odmianą jest Budleja Dawida „Ile de France” o fioletowych kwiatach z żółtym oczkiem oraz „Pink Delight” o rzadko spotykanych srebrzysto-różowych kwiatach. Białe kwiaty występują u odmiany „White Profusion”.

Najprostszym i najtańszym zarazem materiałem są wszelkiego typu posypki. Do posypki możemy użyć grysu, który dostępny jest w różnych kolorach. Najczęściej stosuje się grys czarny, szary lub biały. Jednak utrzymanie tego ostatniego wymaga dużo pracy. Chodniki można wysypać także grubym piaskiem lub drobnymi kamieniami. Dobrym pomysłem jest ułożenie pod taką ścieżką np. włókniny. Będzie ona ograniczać przerastanie trawy czy chwastów.

Często w ogrodach wykorzystywane są kostki brukowe. Nawierzchnia z tego materiału spełnia wszystkie najważniejsze wymagania: jest łatwa w pielęgnacji, utrzymaniu czystości, jest też trwała. Wiąże się to niestety także z jej wyższą ceną. Musimy pamiętać również o dodatkowych materiałach jak np. piasek.

Bardzo popularne w ostatnich latach są kostki granitowe. Najczęściej stosuje się kostki o wymiarach 8×11 cm lub 4×6 cm. Wydajność mniejszej kostki wynosi ok. 9m2, większej ok. 5m2 – jest ona jednak łatwiejsza w układaniu.

Równie często w naszych ogrodach pojawiają się płyty kamienne. Wyglądają one bardzo efektownie, zwłaszcza na trawniku. Są bardzo proste do ułożenia. Niekiedy wystarczy jedynie odciąć kawałki darni, a miejsca pod płyty wysypać piaskiem. Dla lepszej trwałości można położyć płyty na zaprawę betonową. Popularne są płyty z łupków, piaskowców, granitu czy serpentynitu. Możemy wybierać spośród różnych kolorów i wielkości. Ważne jest jedynie to, by choć jedna powierzchnia była w miarę płaska. Dużo tańsze mogą okazać się kawałki łupanego kamienia polnego.

Bardzo naturalnie na terenach zielonych wygląda drewno. Cechuje je lekkość, łatwość montażu, modyfikowania kształtu i cena. Jednak jest to materiał posiadający niską odporność na warunki atmosferyczne. Będzie wymagał regularnej impregnacji, najlepiej metodą ciśnieniową. Dużo trwalsze jest drewno egzotyczne, jednak wykorzystywane jest ono głownie na tarasy.

Wjazdy do garażu, powierzchnia pod wiatą na samochody może zostać wylana cementem. Jest to bardzo trwały materiał, choć nieestetyczny

Przy wyborze odpowiedniego materiału powinniśmy kierować się charakterem naszego ogrodu, uwzględniając przy tym – oczywiście – budżet.

Projektowanie ścieżek dobrze rozpocząć najpierw na kartce papieru. Dzięki temu będziemy mogli m.in. obliczyć zapotrzebowanie na dany materiał. Ścieżki prowadzące do głównych elementów ogrodu nie powinny być zbyt zawiłe i fantazyjne, ponieważ skończyć się to może chodzeniem na skróty, po trawniku. Zatem chodnik do altany, miejsca wypoczynkowego, miejsca do grillowania itd. powinien być zarazem funkcjonalny, jak i wpisany w charakter ogrodu.

Postarajmy się nie prowadzić ścieżek blisko dużych drzew. Ich korzenie mogą po pewnym czasie naruszyć całą konstrukcję. Aby ścieżka była wygodna dla dwóch osób, jej szerokość musi wynosić od 120-150 cm. Dla jednej osoby zdecydowanie wystarczy szerokość 60-80 cm.

Kształt naszej dróżki musi nawiązywać do stylu i charakteru naszego ogrodu. W przypadku ogrodów nowoczesnych oraz geometrycznych – niech ścieżki biegną po linii prostej. W ogrodach naturalistycznych, wiejskich, leśnych, także w większości ogrodów przydomowych ścieżki niech biegną swobodnie. W obu przypadkach należy zadbać o to, by nie miały one gwałtownych zmian kierunku.

Dużą trwałością cechują się ścieżki z kostki granitowej, bruku, kamieni itp. Również łatwiej dbać o ich czystość. Ścieżki wysypane żwirkiem, drobnym kamieniem lub grysikiem są niestety trudniejsze w utrzymaniu. Często przerastają ziemią i ich granica jest zacierana. Najprościej wykonać ścieżkę z płyt kamieni, np. piaskowców. Warto wybierać płyty z jedną powierzchnią płaską – wtedy komfort chodzenia jest wyższy. Odległości pomiędzy poszczególnymi kawałkami kamieni czy drewna najlepiej dostosować do długości swojego kroku. Nie powinna ona być większa niż 50-60 cm. Takie płyty, aby dłużej zachowały dobry stan, należy układać na tzw. suchy beton. Czasem wystarczy jedynie wybranie darni i ułożenie warstwy piasku.

Podczas układania jakiejkolwiek nawierzchni w ogrodzie należy zastosować poprzeczne i podłużne spadki. Umożliwi to odpływ wody. Kostki czy płyty dociskamy do podłoża specjalnym młotkiem, a do sprawdzenia poziomu używamy poziomicy. Odstępy pomiędzy poszczególnymi płytkami możemy wysypać piaskiem.

Drzewa należy przesadzać z bryłą korzeniową. Bryła korzeniowa o średnicy 100 cm może ważyć nawet tonę! Dlatego sami możemy jedynie przesadzić drzewo o obwodzie pnia do 20 cm. Przy dużych drzewach warto zatrudnić firmę, która zajmuje się przesadzaniem dużych drzew. Firmy takie mogą przesadzać i transportować je na większe odległości.

Jeśli zdecydujemy się na przesadzenie dorosłego drzewa, nie możemy tego wykonać od razu. Rok przed planowanym przesadzeniem należy rozpocząć przygotowania. W odległości ok. 50 cm od pnia kopiemy dość głęboki rów. Następnie ostrym narzędziem przycinamy korzenie. Przycinanie korzeni dobrze jest wykonywać etapami. Po tym zabiegu drzewo zacznie wytwarzać dużą ilość korzeni bocznych, co przyczyni się do powstania zwartej bryły korzeniowej. Należy również podciąć dolne korzenie, lecz ten zabieg wykonujemy dopiero po roku, tuż przed przesadzeniem.

Aby bryła nie rozpadła się podczas przenoszenia czy transportu, dobrym pomysłem jest zawinięcie jej w folię lub jutowy materiał. Wystarczy ją jedynie związać grubym sznurem. Zabezpieczy to także bryłę przed wyschnięciem. W przypadku małych drzew lub krzewów przycinanie możemy wykonywać kilka miesięcy przed planowanym przesadzeniem.

Po przetransportowaniu drzewa w nowe miejsce sadzimy je w uprzednio przygotowanym dole i obficie podlewamy. Nowe miejsce dla rośliny wymaga przygotowania. Musimy je oczyścić z nieczystości, kamieni. Dobrze jest także spulchnić glebę w dołku, aby korzenie poradziły sobie w nowym miejscu. Drzewo należy jeszcze zabezpieczyć palikami. Uchroni je to przed niebezpieczeństwem przechylenia w czasie silnych, porywistych wiatrów.

Do przesadzania starajmy się wybierać przede wszystkim jak najmłodsze drzewa. Starsze gorzej je znoszą. Istnieje pewna grupa drzew dobrze znoszących zabieg przesadzania. Należą do niej: wierzby, topole, lipy, dąb czerwony oraz platany. Z drzew iglastych będą to świerki i jodły. Bardzo źle przesadzanie znoszą gatunki takie jak: brzoza brodawkowata, sosna pospolita, jarząb pospolity oraz jesiony.

Zabieg przesadzania najlepiej wykonywać jesienią lub wczesną wiosną. Dotyczy to głównie drzew liściastych zrzucających liście na zimę. Rośliny iglaste najlepiej przesadzać w okresie od sierpnia do połowy września.

Drzewo oliwkowe możemy uprawiać w naszych domach, mieszkaniach, a latem wystawiać je na słońce. Do prawidłowego wzrostu roślina potrzebuje dobrze oświetlonego stanowiska. Jeśli będziemy uprawiać ją w pojemniku, zastosujmy ziemię uniwersalną. Idealna będzie dla rośliny temperatura pokojowa. Drzewko oliwkowe wymaga regularnego podlewania, jedynie zimą je ograniczamy. Od czasu do czasu można zastosować nawozy w płynie, według dawek i terminów podanych na opakowaniu. Roślinę tę można z powodzeniem przycinać niemal przez cały rok. Idealne nadaje się ona do formowania.

Drzewko należy chronić przed mrozem jak i nagłymi zmianami temperatury. Istotne podczas uprawy jest zachowanie w miarę stałej temperatury oraz zapewnienie odpowiedniego naświetlenia. Dzięki temu roślina będzie zdrowo rosła a jej liście będą soczyście zielone.

W ciepłe, słoneczne dni podczas wystawiania rośliny na słońce pamiętajmy, by robić to stopniowo. Najlepiej zacząć od otwierania drzwi i okien, następnie można roślinę wystawiać na krótki czas na taras lub balkon. W czasie bardzo upalnych dni roślinę lepiej stawiać w cieniu. Drzewko oliwkowe nie może być narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Może to doprowadzić do poparzenia liści. W miejscu osłoniętym przed nadmiernym działaniem słońca drzewko może pozostać całe lato.

Podczas zimowych miesięcy postarajmy się zapewnić naszym roślinom dostateczną ilość światła, utrzymujmy przy tym stała temperaturę. Drastyczne zmiany temperatury mogą zaszkodzić roślinie, zacznie ona gubić liście.

Jeśli chcemy zająć się rozmnażaniem naszego drzewka oliwkowego, używajmy w tym celu sadzonek. Gałązki łatwo się ukorzeniają. Warto oczywiście zanurzyć je w ukorzeniaczu, aby proces przyspieszyć. Pozyskiwanie roślin z pestek jest procesem bardzo pracochłonnym i długotrwałym.

Warto uprawiać drzewka oliwkowe nie tylko ze względów estetycznych. Ich liście mają właściwości obniżające ciśnienie krwi. Posiadają działanie moczopędne, obniżają poziom cukru we krwi. Dodatkowo oliwa z oliwek poprawia trawienie oraz opóźnia proces starzenia.

Bardzo duży wybór oferują dają nam drzewa liściaste. Popularna jest odmiana Klonu jesionolistnego „Flamingo”, charakteryzująca się początkowo różowymi, a później biało-zielonymi liśćmi. Intensywnie złocisto-żółte listki posiada odmiana „Odessanum”. Największy efekt kolorystyczny obu roślin przypada na maj. Klony nie mają szczególnych wymagań siedliskowych. Intensywnie czerwone lub pomarańczowe liście posiada Klon czerwony „Red Sunset”. Jest to jedna z najładniejszych odmian ze względu na długotrwałe i intensywne jesienne przebarwienia.

O ciekawy akcent kolorystyczny w ogrodzie z pewnością zadba Buk pospolity „Purpurea Tricolor”. Jego liście na wiosnę są purpurowe, błyszczące, z różowym obrzeżeniem. Później stają się zielone, a brzegi jaśnieją. Szybko rosnące drzewo o ozdobnych liściach to Jesion pensylwański „Aucubifolia”. Młode liście są jasnozielone, z dużą ilością żółtych plam. Jest to dodatkowo odmiana odporna, o małych wymaganiach.

Z krzewów liściastych na uznanie zasługują odmiany klonu palmowego. Odmiana „Dissectum Nigrum” ma brązowoczerwone liście, klapowane i mocno powcinane. Odmiana „Atropurpureum” posiada liście wachlarzowate, powcinane i intensywnie ciemnoczerwone.

Ozdobne liście mają również wszystkie odmiany berberysów. Ich liście są błyszczące, gładkie. W zależności od odmiany, mogą przybierać zabarwienie zielone, czerwone, purpurowe lub żółte. Odmiana „Golden Ring” charakteryzuje się liśćmi purpurowoczerwonymi z żółtym brzegiem, odmiana „Harlequin” – czerwonymi liśćmi z białymi plamami. Niezwykłe są także liście Derenia białego „Spaethii”. Początkowo są one brązowoczerwone, później zielone z żółtym marginesem.

Efektowne ulistnienie posiadają także: odmiany trzmieliny Fortune’a, odmiany krzewuszki cudownej, Ostrokrzew karbowanolistny, Ligustr okrągłolistny, wierzba całolistna „Hakuro-nishiki”. Podobnie w grupie bylin znajdziemy dużą liczbę charakteryzujących się ozdobnymi liśćmi. Będą to: odmiany funkii, dąbrówki rozłogowej, żurawki drobnokwiatowej, gęsiówki kaukaskiej oraz jasnoty plamistej.

Bardzo mile widziane w ogrodach ekologicznych są łąki kwietne, tworzone głównie z bylin wieloletnich. Najczęściej zakłada się je zamiast trawnika, aby ograniczyć częstotliwość koszenia. Łąka kwietna to także siedlisko dla wielu motyli, koników polnych oraz ptaków śpiewających.

W ogrodach tego typu bardzo ważną rolę odgrywają również zadrzewienia, skupiska krzewów, zarośla, a także drzewa pojedyncze. Urozmaicają one teren, czyniąc ogród jeszcze ciekawszym. Istotna jest także część ogrodu przyjazna dla ptaków z wieloma budkami lęgowymi. Można posadzić też drzewa i krzewy, których owoce stanowią pokarm dla ptaków. Polecane są: głogi, irgi, berberysy oraz jarzębin. W zbitych grupach roślin, roślinach gęstych ptaki mogą zakładać swoje gniazda. Najlepiej do tego celu nadadzą się odmiany żywotników.

Zarówno małe, jak i duże zwierzęta żyjące w naszym ogrodzie są bardzo cenne. Starajmy się zatem używać jak najmniej środków chemicznych. W walce ze szkodnikami wybierajmy środki pochodzenia naturalnego. Dobrze sprawdzają się wyciągi z pokrzyw oraz tytoniu. Do nawożenia podłoża używajmy gnojówki z pokrzyw, kompostu, obornika oraz zielonego nawozu. Bardzo ważne miejsce zajmuje w ogrodzie więc również kompostownik. Dzięki niemu możemy otrzymać nawóz niemal imitujący czarnoziem.

Nawierzchnię w ogrodzie powinna cechować naturalność. Unikajmy zatem kładzenia bruków na bardzo dużej powierzchni. Wybierajmy raczej płyty kamienne, np. z piaskowca. Wjazdy do garażu lub miejsca parkingowe można utwardzić za pomocą nawierzchni ażurowej. Ścieżki mogą zostać wysypane żwirkiem, piaskiem lub podkreślone podkładami kolejowymi.

Bardzo często zamiast solidnego betonowego ogrodzenia pojawiają się w ogrodach ekologicznych żywopłoty. Najczęściej rośliny nawiązują do sąsiadującego krajobrazu. Są również prowadzone naturalnie, bez formującego cięcia. Jedynym zabiegiem jest cięcie odmładzające, przeprowadzane co kilka lat.

Herbata należy do wieczniezielonych roślin z rodzaju kamelia. Wyróżniamy dwie główne jej odmiany: Herbata chińska (Camellia sinensis) oraz Herbata assamska (Camellia assamica). Herbata chińska to zimozielony niski krzew, osiąga wysokość ok. 3 m. Posiada kwiaty biało-żółte. Ich średnica wynosi od 2,5 do 10 cm. Liście długości nawet 15cm początkowo są jasnozielone i pokryte meszkiem, później stają się gładkie, a barwa ciemniejsza. Zwykle z tej odmiany pozyskuje się pączek i dwa liście. Zawiera ona teinę, garbniki, żelazo, fluor oraz witaminy. Herbata assamska jest odmianą o szerokich liściach. Posiada liście ciemnozielone oraz drobne, białe kwiatki.

Chińskie przysłowie brzmi: „Najlepsza herbata pochodzi z wysokich gór”. Jest w tym sporo prawdy, ponieważ wysokość oraz mgły zapewniają właściwe warunki rozwoju dla herbaty. Potrzebuje ona wilgoci i odpowiedniej temperatury. Duży wpływ na jakość herbaty ma także sam hodowca. Powinna ona zostać zebrana w odpowiednim momencie. Liście najwyższej jakości otrzymamy z pierwszych pędów wiosennych. W krajach o gorącym klimacie młode pędy mogą pojawić się nawet kilka razy w roku. Na czas zimowych miesięcy rośliny przechodzą w stan spoczynku.

Do prawidłowego wzrostu herbata wymaga temperatury w granicach od 10-30 stopni Celsjusza. Wymaga także opadów w ilości 1000-1250 mm rocznie i dobrze wilgotnych, kwaśnych gleb.

W naszych ogrodach uprawa herbaty może okazać się bardzo trudna. W miejscu przeznaczonym pod uprawę należy posadzić kilka większych drzew, które będą chroniły herbatę przed nadmiernym działaniem promieni słonecznych. W celu ochrony przed wiatrem, można użyć wiatrochronów. Rośliny należy sadzić w odstępach 1 m. Krzewy nie wymagają regularnego, corocznego cięcia. Potrzebują jedynie cięć odmładzających, wykonywanych co kilka lat. Usuwa się wtedy pędy suche, zniszczone. Pomoże to także utrzymać krzew na odpowiedniej wysokości, ułatwiającej zbiór.

Do prawidłowego rozwoju krzew herbaty będzie potrzebował regularnego podlewania. Krzewy herbaty mogą wydawać plony dobrej jakości nawet do 60-70 lat. Niezwykle pracochłonnym zajęciem jest zbiór herbaty. Aby uzyskać 1 jej kilogram należy zebrać około 2 tysięcy listków herbaty.