Sama procedura nie jest trudna do wykonania. Robiły to nasze babcie i prababcie, sztukę tę opanowali zwolennicy medycyny ludowej i chińskiej, potrafią stawiać bańki również pielęgniarki, które są do tego upoważnione.

Na początek trzeba zaznaczyć, iż aktualnie stosuje się tzw. bańki suche. Wśród nich wyróżnia się bańki gorące i zimne. Obecnie częściej korzysta się z baniek suchych. Chora osoba powinna na początek położyć się na brzuchu. Niektórzy podkładają tak ułożonemu człowiekowi poduszkę pod głowę. Bańka zimna działa na zasadzie podciśnienia. Mają one specjalny zawór, przez który odciąga się powietrze. Są też takie typy baniek, gdzie podciśnienie wytwarzane jest po naciśnięciu odpowiedniego przycisku znajdującego się na nich.

Liczba baniek, które stawia się choremu na plecach, waha się między 20 a 30. Nie umieszcza się baniek tuż nad kręgosłupem i łopatkami. Można umiejscowić bańki na plecach po bokach tułowia. Odstępy pomiędzy nimi nie powinny być duże, średnio 1-2 centymetry. Przed samym nałożeniem baniek niektórzy wkładają je na chwilę do ciepłej wody. Zatem, gdy pacjent już leży, układamy bańki na skórze jego pleców i po bokach tułowia. Następnie albo przy użyciu zaworu, albo poprzez naciśnięcie przycisku wywołujemy nadciśnienie. Kolejny krok to przykrycie pacjenta kocem. Bańki na skórze powinny znajdować się przez około 10 minut. Po tym czasie ostrożnie ściągamy bańki, nie wolno nimi szarpać, z wyczuciem i delikatnością zdejmujemy je – należy drugą ręką przytrzymać skórę, na której się znajdowały. W miejscach, gdzie znajdowały się bańki, powstają „podbiegnięcia krwawe”, czyli znak wyciągniętej choroby.

Nieco inaczej przebiega proces stawiania baniek gorących. Chory kładzie się również na plecach. To, co różni bańki zimne od gorących, to właśnie sposób ich stawiania. Na początek brzeg bańki powinniśmy zwilżyć wodą. Przygotować powinniśmy wcześniej patyk, na którym zawiniemy wacik. Z kolei ten zwilża się w spirytusie, denaturacie, po czym podpala się. Wsuwa się patyczek na bardzo krótką chwilę do bańki. Później, po upewnieniu się, że bańka nie parzy, kładzie się ją na skórę, chwilkę odczekuje się, aż dojdzie do zassania. W przypadku stawiania baniek suchych gorących może dojść do poparzeń skóry. Dlatego ważne jest przy stawianiu baniek doświadczenie wykonującej ten zabieg osoby i jej umiejętność oceny temperatury bańki.

Kiedyś stosowano także bańki cięte, których obecnie raczej nie zaleca się. Za kolebkę baniek leczniczych uważa się Chiny. W chińskiej medycynie bańki nie tylko się stawia, ale możliwe są również masaże wykonywane przy użyciu baniek.

Nie istnieją dowody naukowe, które wskazywałyby na korzyści płynące ze stosowania baniek i które tłumaczyłyby mechanizm ich działania na organizm. W związku z tym jest to metoda kontrowersyjna. Tak jak to w życiu bywa, opinie i przeczucia ludzi są różne. Jedni uważają, że bańki są idealną metodą leczniczą, inni sugerują, że mamy bardzo duże możliwości oddziaływania na nasz organizm, a wiara potrafi czynić cuda. Lekarze mają obowiązek pomagać chorym poprzez stosowanie posiadanej przez siebie wiedzy i środków. Korzystają oni zatem z leków, metod leczniczych, schematów terapii, które mają udowodnioną naukowo skuteczność.

Nasze babcie mawiały, że „bańki wyciągną z nas chorobę”. Jak rozumieć takie zdanie? W bańce, którą kładzie się na ciało, wytwarza się podciśnienie. Powoduje ono, że drobne naczynia krwionośne pękają, a w efekcie krew wypływa z nich. Na skórze widoczne są podbiegnięcia krwawe podobne do tych, które powstaną, kiedy mocno się o coś uderzymy. Jedna z teorii bazuje na przekonaniu, iż krew, która się wydostała z naczyń, jest niejako bodźcem do mobilizacji produkcji przeciwciał, które mają za zadanie walczyć z wszelkimi wrogami organizmu – bakteriami, wirusami. W ten sposób bańki niby przyczyniają się do wzmożenia pracy naszego układu odpornościowego.

Czy bańki są dobre na wszystko?

Wiadome jest, że stosowanie baniek nie ma podłoża i uzasadnienia naukowego. Zwolennicy baniek stawiają je najczęściej w przypadku niewielkich infekcji. Uważają, że są one skuteczne w zwalczaniu kataru, przeziębienia, grypy. Również wierzą, że pomagają one w terapii chorób układu oddechowego: zapalenia gardła, zapalenia oskrzeli, a nawet zapalenia płuc. Entuzjaści polecają je także w leczeniu innych schorzeń układu oddechowego, np. astmy. Okazuje się również, że stawianie baniek niejako przyczynia się do niszczenia receptorów w skórze. Takie działanie może być wykorzystane podczas zwalczania bólów o charakterze nerwobólów.

Na pewno należy zachować zdrowy rozsądek przy stosowaniu baniek. Zapomnieć powinny o nich osoby, które cierpią z powodu zaburzeń krzepnięcia krwi, takie, które mają zakażenia na skórze, gdzie potencjalnie miałyby się znaleźć bańki. Pacjentki, które spodziewają się dziecka, nie powinny używać baniek. Nawet do tematu przeziębienia należy podchodzić z rozsądkiem. Jeśli ktoś zdecydował się na stawianie baniek, zaś nie został zbadany przez lekarza, a jego stan pogarsza się zamiast polepszać, jest to już ewidentny sygnał, aby zaufać jednak tradycyjnej medycynie.

Surowcem, z którego otrzymujemy wspomniany olejek, są świeże lub wysuszone liście. Liście mięty pieprzowej wykazują działanie żółciotwórcze, wiatropędne, natomiast olejek dodatkowo posiada właściwości przeciwbakteryjne, chłodzące, rozkurczowe. Ze względu na takie działanie roślina ta zalecana jest w chorobach przewodu pokarmowego: leczeniu zaburzeń trawienia, w zespole jelita drażliwego (IBS), chorobach woreczka żółciowego, dróg żółciowych oraz w schorzeniach dróg oddechowych.

Olejek natomiast stosowany może być miejscowo jako środek o działaniu przeciwbólowym, przeciwmigrenowym. Dodatkowo może być stosowany w stanach zapalnych błon śluzowych jamy ustnej.

Krem miętowy można wykonać samemu, jednak należy pamiętać, by nie stosować go w okolicy twarzy ani nosa, szczególnie u małych dzieci. Istnieje ryzyko skurczu i zatrzymania oddechu ze względu na duszący, bardzo intensywny zapach.

Wykonanie tego kremu niewiele różni się od wykonywania innych rodzajów kremów. Podobnie jak one, składa się on z fazy wodnej i olejowej. W fazie wodnej zawarte są substancje rozpuszczalne w wodzie, a w fazie olejowej – rozpuszczalne w olejach.

Leki antydepresyjne dzieli się na 4 kategorie:

1) Inhibitory wychwytu zwrotnego monoamin, czyli serotoniny, dopaminy i noradrenaliny;

2) Inhibitory monoaminooksydazy, czyli IMAO;

3) Leki o receptorowych mechanizmach działania;

4) Leki o odmiennych mechanizmach działania, np. Deanom, agomelatyna.

W ciężkiej formie depresji tego typu leki mogą okazać się bardzo pomocne, a czasem ratują nawet życie. Badania wykazują, że około połowa osób cierpiących na depresję, leczonych antydepresantami, wróciła do zdrowia. U drugiej połowy – po zaprzestaniu przyjmowaniu leków – powróciły symptomy depresji.

Nie stwierdzono, by leki antydepresyjne uzależniały. Niemniej jednak po ich odstawieniu mogą wystąpić czasowe, negatywne skutki takie jak:

– zawroty głowy i utrata koordynacji ciała;

– niepokój, nadmierne pobudzenie;

– bóle brzucha;

– bezsenność i koszmary nocne;

– objawy przypominające grypę.

Najlepsze rezultaty przynosi połączenie przyjmowania leków antydepresyjnych z podjęciem regularnej psychoterapii.

Nie zawsze jednak dostarczamy prawidłowej ilości magnezu do organizmu. Suplementacja magnezu jest szczególnie zalecana w stanach stresowych, zmęczenia. Jego niedobór może mieć bardzo negatywny wpływ na organizm człowieka.

Obecnie dostępnych jest bardzo wiele suplementów diety, zawierających magnez. Często występują one obok witamin np. B6. Różnią się także postacią- występują tabletki, kapsułki, tabletki musujące, przeznaczone do rozpuszczenia w odpowiedniej ilości wody. Jest ich taka ilość i są tak różne, że często zadajemy sobie pytanie, który z nich jest najlepszy.

Jeśi chodzi o postać, w jakiej najlepiej jest stosować preparaty magnezu, to są to tabletki lub kapsułki do stosowania doustnego. Raczej nie zaleca się stosowania tabletek musujących. Powodem tego jest występowanie osadu na dnie szklanki, po rozpuszczeniu tabletki w odpowiedniej ilości wody. Nikomu nie przychodzi do głowy, że jest to najważniejsza “część” sporządzonego roztworu. Osad ten zawiera najbardziej wartościowe skłądniki. Preparaty te można stosować w postaci tabletek musującycyh, ale należy wtedy pamiętać o przyjęciu także tego osadu, a nie tylko roztworu znad osadu.

Z tegowzględu zalecane są tabletki lub kapsułki, gdzie substancja lecznicza pokryta jest otoczką najczęściej żelatynową, a tabletki są sprasowane i także stanowią całość. Przy stosowaniu tej postaci leku nie ma możliwości, by do organizmu nie dostała się najważniejsza frakcja leku.

Zalecane jest także przyjęcie preparatu magnezu, w którym obok tego głównego składnika mineralnego, który chcemy przyjać występuje witamina B6, czy witamina D. Przyczyniają się one do zwiększenia wchłaniani magnezu w organizmie człowieka. Podobnie działa witamina D.

Przy wyborze preparatu magnezu warto zapytać o radę farmaceutę.

Pędy te należy dokładnie przebrać, obrać z brązowych łusek, ale nie płukać.

Przygotowujemy słoiki. Należy je sparzyć i wysuszyć.

Od tego momentu możemy postępować w dwojaki sposób:

Do przygotowanego wcześniej słoika należy włożyć trochę przebranych i oczyszczonych pędów sosny, tak aby stanowiły one około 1/3 wysokości słoika. Należy je ciasno ułożyć w słoiku. Następnie zasypujemy je cukrem. Całość wstrząsamy i znowu dodajemy młode pędy sosny i cukier. Tak wypełniony słoik, szczelnie zakręcamy i umieszczamy w miejscu dobrze nasłonecznionym, np. na parapecie okna. Co jakiś czas należy obrócić słoik z syropem. Czas, po którym cukier rozpuści się zależy od temperatury i natężenia promieni słonecznych w miejscu, w którym umieściliśmy słoik zawierający młode pędy sosny i cukier. Może to trwać od 1,5 nawet do 3 miesięcy. Gdy cukier już całkiem się rozpuścici, syrop należy przecedzić przez gazę do szklanej butelki czy słoiczka ze szczelnym zamknięciem. Po ich napełnieniu, umieszczamy je w ciemnym i chłodnym miejscu, gdzie mogą być przechowywane nawet przez okres 3 lat. Przy czym najlepiej co roku sporządzić świeży syrop.

Drugi sposób jest dużo szybszy. Młode pędy sosny, podobnie jak w pierwszej metodzie zasypujemy na przemian z cukrem. Umieszczamy słój w garnku z gotującą sie wodą. Gotujemy przez 30 minut. Nie należy przekroczyć tego czasu gotowania, gdyż mogłoby to doprowadzić do wydzielenia się estrów, które popsułyby smak soku. Uzyskany w ten sposób syrop, analogicznie jak w pierwszym przypadku cedzimy przez gazę do szklanych butelek lub słoiczków.

Syrop ten jest doskonały w leczeniu nieżytów górnych dróg oddechowych, kaszlu, chrypki, w przeziębieniu. Posiada właściwości wykrztuśne i przeciwbakteryjne, za które odpowiadają składniki olejku sosnowego, m. in. pinen i borneol. Zawiera także witaminę C i sole mineralne, które warunkują działanie wzmacniające syropu na organizm.

Może być stosowany zarówno u dzieci jak i u dorosłych jako syrop lub sok, dodawany do herbaty.

Dawkowanie syropu z sosny:

dorośli: po 1 łyżce stołówej 3- 4 razy dziennie;

dzieci po 1 łyżeczce- 3 razy dziennie, w przypadku nasialającej się choroby- 4 razy dziennie.

Wykorzystywany jest także jako domowy sposób zwalczania bólów migrenowych. Stosowany jako lek napotny i moczopędny. Do wykonania tych syropów wykorzystuje się albo owoce albo kwiaty. W obu przypadkach sposób przygotowania jest taki sam. Sporządzanie syropów z kwiatów czy owoców bzu czarnego polega na gotowaniu odpowiednich surowców z wodą i z cukrem, uważając, aby nie doprowadzić do zbyt długiego wrzenia.

Wykonując syrop z owoców czarnego bzu, należy zebrać dojrzałe owoce z krzewów oddalonych od dróg. Na 1 kg owoców przypada 4 szklanki cukru i 4 szklanki wody. Na początku należy obrać z baldachów owoce, dokładnie umyć pod ciepłą bieżącą wodą. Owoce zalewamy przegotowaną zimną wodą i dodajemy cukier. Całość gotujemy na małym ogniu, aż powstanie gęsty sok.Trwa to około 2 godzin. Po tym czasie, odcedzamy sok od owoców i gotujemy przez kolejną godzinę. Tak otrzymany syrop, przelewamy do wcześniej wyparzonych i osuszonych słoików, które następnie szczelnie zamykamy, pasteryzujemy 15 minut. Syrop ten należy przechowywać w chłodnym, zaciemnionym miejscu.

Do przyrządzenia takiego syropu, należy wykorzystać:

Wykonanie syropu z cebuli jest bardzo proste. Znane są dwa sposoby wykonania tego “antybiotyku”. Potrzebujemy do tego cebulę, miód lub brązowy cukier i słoik, w którym wykonamy ten syrop. Wielkość słoika musimy dopasować do wielkości cebuli, gdyż jej plastry muszą się w nim zmieścić. Możemy wykorzystać każdy rodzaj cebuli- czerwona, która jest nieco łagodniejsza polecana jest dla dzieci. Na początek obieramy cebulę i kroimy ją w plastry. Następnie na spód słoika wsypujemy troszkę cukru lub miodu, w zależności od tego, czego będziemy używać w dalszych etapach przygotowywania syropu. Polecane jest jednak użycie cukru, a nie miodu, który może wywołać drapanie w gardle. Następnie wkładamy do słoika plaster cebuli, na który znów będziemy nakładać cukier lub miód. Przekładamy tak plaster cebuli, cukier lub miód, ugniatając łyżeczką, aby całość była ciasno upakowana w słoju. Postępujemy tak do momentu, aż plaster cebuli będzie wystawać ponad brzego słoja. Wtedy zakręcamy go i wstawiamy do garnka z ciepłą wodą na kilka godzin. Ważne jest aby nie doprowadzić do sytuacji, kiedy woda będzie się gotować. Dlatego należy pilnować i co jakiś czas zmieniać wodę na ciepłą. Na koniec należy odcedzić syrop od plastrów cebuli i cukru lub miodu. Przelać do szklanej butelki.

Według drugiej metody, która ma więcej zwolenników nie należy ogrzewać na łaźni wodnej słoja, ale należy pozostawić go w ciemnym chłodnym miejscu na całą noc. W tym przypadku należy pamiętać, aby na ostatni plaster cebuli, dać dużo cukru lub miodu. Na następny dzień, należy odcedzić syrop przez gazę od cukru i cebuli. Przelać do butelki szklanej.

Otrzymany syrop należy przechowywać w ciemnym, chłodnym miejscu przez maksimum 2 tygodnie.

Jest to doskonały lek na męczący kaszel. Stosowany może być zarówno u dzieci jak i u dorosłych. Przy jego stosowaniu należy jednak pamiętać, aby nie podawać go po godzinie 18, ponieważ pobudzi nasz ośrodek kaszlu i w nocy nie będziemy mogli spać. Można go zażywać nawet kilka razy dziennie, dzieciom należy dawkować po łyżeczce.

Jest to kolejny lek, który możemy przygotować w domu z naturalnych składników. Na pewno nam nie zaszkodzi, więc warto spróbować.

Leki dopochwowe zazwyczaj są zalecane przy zakażeniach pochwy. Istnieją też preparaty antykoncepcyjne w formie globulek, kremów i żeli stosowanych dopochwowo. Niektóre preparaty mają dołączony do opakowania specjalny aplikator, dzięki czemu można łatwo zastosować lek. W opakowaniach pewnych środków zamiast aplikatora znajdują się specjalne rękawiczki, których zadaniem jest ułatwienie zastosowania leku. W przypadku, kiedy nie chce się korzystać z aplikatora, przed zastosowaniem leku należy skrócić długie paznokcie – by nie zadrapać delikatnej skóry okolic intymnych ani ścianek pochwy. Panie ciężarne koniecznie powinny zapytać lekarza, czy mogą używać aplikatora.

Leki dopochwowe stosowane do leczenia zakażeń pochwy najczęściej zalecane są do stosowania na noc, przed snem – chodzi o to, by składniki czynne leku jak najdłużej miały kontakt z chorymi okolicami. Sprzyja temu zachowanie pozycji leżącej.

Środki antykoncepcyjne stosowane dopochwowo stosuje się ściśle według zaleceń lekarza lub wg sposobu podanego przez producenta.

Podstawowy schemat postępowania przy aplikowaniu leków dopochwowych jest następujący:
– uważnie przeczytać zalecenia lekarskie i ulotkę znajdującą się w opakowaniu leku;
– umyć dokładnie ręce (porządnie wyszorować okolice pod paznokciami), a jeśli trzeba – podmyć się. Osuszyć dłonie oraz okolice intymne ręcznikiem;
– do aplikowania leku wybrać dogodną dla siebie pozycję: można położyć się na plecach i lekko ugiąć nogi w kolanach, można kucnąć lub schylić się. Rozchylić nogi i delikatnie wprowadzić lek do pochwy. W przypadku używania aplikatora należy zastosować się do instrukcji użytkowania dołączonej do opakowania leku. Jeżeli do aplikowania leku używa się palca, należy umieść preparat na opuszce i wprowadź głęboko do pochwy (popularnie określa się to „na głębokość palca”). Jeżeli używa się leku pod postacią kremu lub żelu, a lekarz tak zalecił – należy wysmarować preparatem ścianki pochwy;
– umyć ręce;
– założyć bieliznę i położyć się. Dobrze jest użyć podpaski lub wkładki. Nie dopuszcza się wtedy do zabrudzenia bielizny i pościeli – bowiem lek w pochwie ulega rozpuszczeniu i pewna jego część może (ale nie musi) wypłynąć na zewnątrz.
– kolejną porcję leku stosuje się według wskazań lekarskich.