Artykuł Ziarno (szumy) na zdjęciach – co to jest, jak je wykorzystać? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Podobnie jest w fotografii mody, aczkolwiek zdarzają się tutaj odstępstwa. Wystarczy spojrzeć na zdjęcie Morning Beauty Karoliny Kurkovej w wykonaniu Patrick’a Demarcheliera. Ziarno na tym zdjęciu jest ogromne, a mimo to ma swój urok. I z całą pewnością nie jest to wynik błędnej ekspozycji, a następnie próby wyciągnięcia szczegółów z niedoświetlonych części zdjęcia zarejestrowanego pierwotnie w formacie .jpeg ani niedopatrzeniem w kwestii obniżenia ISO. Jestem pewny, że Patrick Demarchelier doskonale wiedział, co robi.
Ziarno może więc być artystycznym środkiem wyrazu, o ile odpowiednio dobierzemy temat do zdjęcia. Świetnie sprawdzają się akty, surowe krajobrazy i portrety starszych ludzi. Nie jest to jednak regułą. Zdrowy rozsądek powinien podpowiadać, że małe dzieci na ziarnistym zdjęciu nie będą wyglądać dobrze, że fotografując je należy dążyć do czystości w kadrze, naturalności i unikać wszelkich „szpanerskich” zagrywek. A jednak widziałem ziarniste portrety malutkich dzieci, które były świetne. Tak więc nie ma sztywnych reguł w kwestii ziarna na zdjęciach. Zresztą, jak w całej fotografii. Osobiście mogę jednak powiedzieć, że pomijając temat zdjęcia, ziarno najlepiej prezentuje się w odcieniach szarości. Kolorowe zdjęcia z szumem są do przyjęcia, jednak moim zdaniem, czarno-białe lub tonowane kadry są zdecydowanie bardziej wymowne.
Dawniej, żeby uzyskać ziarno, trzeba było korzystać z negatywów o wysokich czułościach albo wykonywać powiększenia z bardzo małych fragmentów klatki. Trochę później modna stała się obróbka forsowna, czyli wywoływanie negatywu o czułości 800 ISO, w warunkach odpowiednich dla czułości 1600 ISO. Negatyw, po prostu, wywoływano dłużej niż potrzeba, co powodowało zwiększenie ziarnistości emulsji srebrowej. Dzisiaj proces ten jest jeszcze prostszy. Wystarczy otworzyć program typu Photoshop, wejść w zakładkę „Filtr” w pasku menu i z rozwijanej listy wybrać „Szum” a następnie „Dodaj szum”. Za pomocą suwaków możemy regulować wielkość i intensywność szumu, a nawet wybrać jego rodzaj.
Uwaga!
Warto z tym poeksperymentować, bo może się okazać, że nasze zdjęcia zyskają zupełnie inną jakość, jeśli dodamy do nich nieco szumu.
Robicie zdjęcia? Co myślicie o fotografiach z ziarnem (dodanym lub naturalnym) – podobają się Wam? Podzielcie się opiniami.
Artykuł Ziarno (szumy) na zdjęciach – co to jest, jak je wykorzystać? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Jak robić dobre portrety – jak dobrze fotografować ludzi? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Jeśli fotografujemy przedwcześnie łysiejącego mężczyznę, starajmy się zrobić zdjęcie nieco z dołu i zrezygnować z jakiegokolwiek światła doświetlającego włosy.
Fotografując osobę starszą, jeśli oczywiście nie chcemy pokazać na zdjęciu jej wieku, oświetlmy ją głównie przednim światłem (chociaż niekoniecznie z lampy pierścieniowej). Światło boczne tylko pogłębi cienie i tym samym, zaakcentuje zmarszczki.
Modela z odstającymi lub nieproporcjonalnie dużymi uszami powinniśmy ustawić w taki sposób, aby jego uszy znalazły się cieniu, a byłoby jeszcze lepiej, gdyby tylko jedno ucho znalazło się w kadrze.
Modeli z dużymi nosami fotografujemy podobnie jak łysiejących, nieznacznie z dołu. Ponadto, możemy ich poprosić aby spojrzeli prosto w obiektyw i podnieśli brodę do góry i jednocześnie wysunęli szyję do przodu. Dzięki takiemu ustawieniu, nos powinien na naszym kadrze ulec radykalnemu zmniejszeniu. Jeśli model ma podwójny podbródek i prosi o zatuszowanie go, my prosimy go, by podniósł głowę do góry.
Aparat też możemy ustawić tak, aby fotografować nieco z góry. Światło ustawiamy podobnie. Dzięki temu, pod brodą powstanie cień zakrywający drugi podbródek.
Starajmy się nie fotografować ludzi ustawionych frontalnie, z ramionami na wprost obiektywu, chyba że zależy nam na podkreśleniu tężyzny danego osobnika. To już zależy od nas, ale masywnego kulturysty raczej nie powinniśmy fotografować w taki sam sposób jak wychudzonej modelki. Krótko mówiąc, osoby ustawione ramionami na wprost obiektywu będą wyglądały masywniej niż w rzeczywistości. Jeśli nie zależy nam na takim pokazaniu danej osoby, ustawmy ją w taki sposób, aby ramiona znajdowały się pod kątem do osi obiektywu.
Dzięki temu zmniejszymy optycznie ramiona, a fotografowana osoba będzie wyglądać swobodniej, dynamiczniej i, z pewnością, bardziej naturalnie.
Lubicie fotografować ludzi czy stawiacie raczej na zdjęcia obiektów nieożywionych? 
Dlaczego? Dajcie znać.
Artykuł Jak robić dobre portrety – jak dobrze fotografować ludzi? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Cross processing – co to jest, jak zrobić? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>W dobie fotografii cyfrowej, możemy w bardziej przewidywalny sposób wpływać na nasze zdjęcia. Potrzebujemy do tego jedynie pełnej wersji Photoshopa lub innego programu umożliwiającego regulowanie kanałów barwnych przy pomocy krzywych lub poziomów oraz korzystania z warstw dopasowania.
Zatem do dzieła.
-
Krok pierwszy
Otwieramy zdjęcie (zakładam, że korzystamy z Photoshopa) i wybieramy warstwę dopasowania „Krzywe”. Klikamy na „Warstwa”, następnie „Nowa warstwa dopasowania” i „Krzywe”. W okienku „Krzywych” wybieramy z rozwijanej u góry listy, na której domyślnie widnieje „RGB”, kanał czerwony i za pomocą punktów, które pojawią się po kliknięciu na linii, wykrzywiamy prostą w kształt litery „S”, powodując tym samym zaróżowienie zdjęcia.
-
Krok drugi
Teraz wybieramy kanał zielony i nadajemy krzywej, mniej więcej, ten sam kształt, co na kanale czerwonym. Większość danych w cyfrowych zdjęciach, zazwyczaj zawarta jest w kanale zielonym, toteż najprawdopodobniej po wygięciu linii na tym kanale, zwiększymy kontrast całego zdjęcia, najbardziej w jasnych partiach obrazu.
-
Krok trzeci
Teraz musimy jeszcze tylko popracować nad kanałem niebieskim. Najlepszy efekt zazwyczaj można uzyskać, wyginając linię na tym kanale w kształt odwróconej litery „S”. Zdjęcie wówczas powinno zabarwić się na żółto, a cienie powinny przybrać ładny, nasycony niebieski kolor.
To właściwie tyle w kwestii crossowania, ale dla lepszego efektu możemy jeszcze zmienić tryb mieszania, na przykład na „Kolor”. W tym celu powielamy warstwę tła i wybieramy „tryb mieszania” a następnie z rozwijanej listy wybieramy „Kolor”. Zdjęcie straci nieco nasycenia i kontrastu, ale za chwilę to poprawimy. Kolejnym krokiem będzie dodanie niebieskiego w cieniach i półtonach. W tym celu, wybieramy „Warstwa”, następnie „Nowa warstwa wypełnienia” i „Kolor kryjący”. Teraz musimy wybrać kolor i ustawić jego krycie na 10%. Po zatwierdzeniu przyciskiem „OK”, pojawi się próbnik kolorów, z którego możemy wybrać kolor, najbardziej nam odpowiadający. Końcowym krokiem może być zmiana trybu krycia warstwy na „Kolor”. I crossowanie zakończone.
Ta technika sprawdza się zwłaszcza w portretach, kreatywnej fotografii mody, w której nie ma nacisku na wierne odwzorowanie kolorów,czasami w krajobrazie i martwej naturze. Warto eksperymentować, ponieważ nie ma ściśle określonych tematów do obróbki crossowej ani odgórnie wyznaczonych parametrów do regulacji kanałów.
Próbowaliście kiedyś cross processingu? Na jakich zdjęciach? Jak efekty? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
Artykuł Cross processing – co to jest, jak zrobić? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Jak wymienić obiektyw w aparacie? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Nie ma w tym wielkiej filozofii, wystarczy wcisnąć guzik znajdujący się na korpusie, zazwyczaj w pobliżu obiektywu, a następnie wykręcić obiektyw i wkręcić następny, dopasowując kropeczkę na obiektywie do kropeczki na korpusie aparatu. I wszystko.
Nie musimy nawet wyłączać aparatu, żeby wymienić obiektyw, aczkolwiek warto pamiętać o paru rzeczach.
Po pierwsze, nieosłonięty obiektywem korpus jest narażony na zanieczyszczenia, dlatego, jeśli starajmy się nie wymieniać obiektywów w warunkach, które mogą narazić nasz aparat na zanieczyszczenie, a jeśli już nie mamy wyjścia i musimy to zrobić, staramy się zmienić obiektyw możliwie szybko, uważając przy tym, żeby nie upuścić jednego lub drugiego obiektywu.
Poza tym warto korpus obrócić przodem do ziemi, tak, żeby dziura po obiektywie była na wprost ziemi. Takie ułożenie przy każdej wymianie obiektywu znacznie zmniejsza ryzyko zabrudzenia wnętrza aparatu.
Iloma obiektywami dysponujecie? Jakimi? Który jest Waszym ulubionym? Podzielcie się opiniami.
Artykuł Jak wymienić obiektyw w aparacie? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Prawo a fotografowanie ludzi – wykorzystanie wizerunku bez zgody osoby pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Kluczowe znaczenie ma przeznaczenie zdjęcia. To właśnie od końcowego przeznaczenia naszego zdjęcia, zależą obostrzenia prawne. Jeśli fotografujemy na swój własny użytek i nie planujemy robić ze zdjęciem nic ponad to, że wkleimy je do albumu lub powiesimy sobie na ścianie, nie mamy się czego obawiać. Jednak, wbrew pozorom, kwestia nie dotyczy tylko zawodowych fotografów. Jeśli dane zdjęcie zgłosimy do konkursu lub opublikujemy w internecie, nie mając odpowiedniej zgody osoby, która widnieje na zdjęciu, narażamy się na nieprzyjemności. Każda osoba w Polsce ma prawo do ochrony swojego wizerunku (zgodnie z Konstytucją RP oraz kodeksem cywilnym – art. 23 k.c.), także jeśli sfotografowana przez nas osoba nie wyrazi zgody na publikację danego zdjęcia z jej wizerunkiem, możemy zostać pociągnięci do odpowiedzialności.
Istnieją jednak wyjątki. Możemy fotografować osobę publiczną w trakcie wykonywania przez nią obowiązków służbowych i nie musimy prosić jej o zgodę na publikację zdjęć z jej wizerunkiem. Znaczy to, że możemy, dajmy na to, fotografować gwiazdy rocka na koncercie, ale jeśli już ta gwiazda jest poza sceną i, na przykład, wybiera się na zakupy, a my czekamy w krzakach, żeby zrobić jej zdjęcie, to nie możemy opublikować tego zdjęcia bez jej pisemnej zgody, ponieważ zakupy nie są związane z jej obowiązkami służbowymi. Podobnie ma się sprawa z politykami, gwiazdami telewizji i innymi osobami, które prawie wszyscy znają.
Kolejna sprawa dotyczy publikowania zdjęć, na których znajduje się większa grupa osób, które jednak nie stanowią głównego tematu zdjęcia. Innymi słowy, gdyby nie było ich na zdjęciu, nie zburzyłoby to struktury całej fotografii. Przykładem mogą być zabytki, które stanowią główny temat zdjęcia, a wokół nich kręcą się turyści. W tym przypadku także nie potrzebujemy pisemnego zezwolenia każdej z tych osób na legalną publikację zdjęcia. Jednakże czasami, niezwykle trudno jest udowodnić przed sądem, czy dana osoba jest istotna dla wymowy fotografii, czy nie, także jeśli od razu zabieramy się za fotografowanie z myślą o publikacji, to albo poczekajmy, aż ewentualni bohaterowie naszego zdjęcia usuną się z kadru, albo podsuńmy im pod nos do podpisania pisemną zgodę na wykorzystanie wizerunku. Warto nosić przy sobie taki formularz.
Jest jeszcze jeden przypadek, kiedy nie musimy danej osoby prosić o pozwolenie na publikację. Dotyczy to osób, którym zapłacono za pozowanie. Jeśli wynajęliśmy modelkę do sesji zdjęciowej i zapłaciliśmy jej słono za cały dzień zdjęciowy i oczywiście jest to udokumentowane na piśmie, to nie musimy jej pytać o zgodę na publikację zdjęcia za każdym razem, gdy będziemy chcieli wrzucić je na stronę internetową lub swojego bloga.
Często fotografujecie nieznajomych? Spotkaliście się kiedyś z ich niechęcią? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
Artykuł Prawo a fotografowanie ludzi – wykorzystanie wizerunku bez zgody osoby pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Podrzucanie aparatu – efekty na zdjęciach pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Wszystko, co musimy tutaj zrobić, to podrzucić aparat, który będąc w powietrzu zrobi zdjęcie. Sporo jest nieprzewidywalności w osiąganych efektach, jednak w pewnym, choćby małym stopniu, możemy kontrolować wynik naszych eksperymentów, a otrzymane efekty świetlne będą jedyne w swoim rodzaju.
Ta technika, a właściwie uzyskany efekt, uzależniony jest od czasu naświetlania i prędkości wyrzutu. Te dwie rzeczy decydują o rozmyciu uzyskanego obrazu. Czas naświetlania powinien być dość długi, aby odpowiednio rozmyć światła na naszym zdjęciu. Najlepiej skorzystać z trybu preselekcji czasu naświetlania, aby aparat dobrał za nas odpowiednią wartość przysłony.
Zdjęcia dobrze robić, korzystając z samowyzwalacza, ponieważ najlepsze efekty można uzyskać wtedy, kiedy aparat zacznie i skończy naświetlanie będąc w powietrzu. Jeśli nasz aparat ma duże opóźnienia od naciśnięcia spustu migawki do rozpoczęcia naświetlania, może się to udać bez samowyzwalacza.
A teraz o podrzucaniu. Aparat powinien łagodnie szybować w powietrzu, najlepiej jakby jeszcze zrobił „fikołka” lub zakręcił się w jakiś inny sposób. Przed wyrzuceniem aparatu w powietrze włączmy samowyzwalacz. Ostatnim krokiem tego eksperymentu jest złapanie aparatu. Jeśli nam się to nie uda, nie tylko właśnie robione zdjęcie się nie uda, ale te, które planujemy robić w przyszłości, także mogą się nie udać. Dla bezpieczeństwa możemy rozłożyć coś miękkiego na podłodze, aby zamortyzować ewentualny upadek aparatu lub podrzucać go, na przykład, nad łóżkiem. Musimy jednak wtedy uważać, żeby aparat nie odbił się od miękkiego, sprężynującego łóżka i, w efekcie, nie wylądował na twardej podłodze. Możemy także wykorzystać pasek od aparatu, miejmy jednak na uwadze to, że nie zawsze jest on odpowiednio mocno przymocowany, a dodatkowo będzie utrudniał akrobacje aparatu w powietrzu.
Uwaga!
Zanim przystąpi się do tej ekstremalnej techniki, warto najpierw poćwiczyć końcowy etap, czyli łapanie aparatu. Najlepsze efekty daje fotografowanie kontrastowych scen, czyli na przykład, robienie zdjęć w słabo oświetlonych pomieszczeniach z wyraźnym światłem w pobliżu.
Artykuł Podrzucanie aparatu – efekty na zdjęciach pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Efekt wielokrotnej ekspozycji – jak osiągnąć? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Była to fajna zabawa, która pozwalała uzyskiwać niezwykle interesujące efekty, ale efekt tych działań był bardzo nieprzewidywalny. W dobie fotografii cyfrowej mamy większą kontrolę nad wielokrotnym naświetlaniem. Efekt ten możemy symulować w programie graficznym, takim na przykład jak Photoshop lub składać ze sobą zdjęcia już na poziomie aparatu. Wystarczy w menu aparatu wybrać wielokrotne naświetlanie klatki i liczbę zdjęć, które mają być na siebie nałożone, następnie zaznaczyć te, które mają stworzyć naszą kompozycję. Jedynym ograniczeniem jest tutaj zawartość karty pamięci. W programie graficznym obsługującym warstwy, otwieramy wszystkie zdjęcia przeznaczone do wielokrotnego naświetlania jako osobne warstwy i nakładamy je na siebie bawiąc się przezroczystością każdej z nich.
Planując świadomie wykonanie wielokrotnej ekspozycji, musimy przygotować odpowiednie tło, najlepiej czarne. Jeśli wybierzemy jasne tło, zdjęcia mogą wyjść wyblakłe. Parametry naświetlania powinny być takie same dla każdego ujęcia. Wielokrotnie naświetlać zdjęcie można również za pomocą lampy błyskowej. W tym wypadku konieczny będzie aparat pozwalający fotografować w trybie „Bulb”, czyli takim, w którym migawka otwarta jest tak długo, jak długo trzymamy wciśnięty spust. Osoba stojąca na czarnym lub ciemnym tle musi tylko zmieniać swoje położenie.
Uwaga!
Wielokrotne naświetlanie jest bardzo ciekawą i twórczą techniką, z którą warto poeksperymentować nie tylko w przypadku portretów. Świetnie wyglądają np. sceny z nocnego życia miasta sfotografowane tą techniką.
Próbowaliście kiedyś multiekspozycji? Na jakich zdjęciach? Jak efekty? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
Artykuł Efekt wielokrotnej ekspozycji – jak osiągnąć? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Tonowanie zdjęć – jak to zrobić? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Aby analogowo tonować odbitkę będziemy potrzebować kuwety z roztworem tonującym, drugiej kuwety z utrwalaczem, bieżącej wody, szczypiec, gumowych rękawiczek oraz miejsca, w którym będziemy mogli suszyć odbitki. W tonowaniu ciemniowym cały problem polega na tym, aby nalać roztwór tonujący do kuwety, doprowadzić go do odpowiedniej temperatury i zanurzyć odbitkę w tym roztworze na określony czas. Na intensywność tonowania ma wpływ zarówno czas, jaki odbitka spędzi w roztworze tonującym, jak i temperatura roztworu oraz stopień jego rozcieńczenia. Na początek zapewne konieczne będzie przeprowadzenie niezbędnych eksperymentów, ale nabierając wprawy, będziemy mogli bardziej świadomie tonować nasze zdjęcia.
Po wyjęciu odbitki z roztworu tonującego możemy doznać szoku, ponieważ obraz widziany zostanie wybielony. Aby go odzyskać, konieczne będzie włożenie odbitki do drugiego roztworu, w którym obraz pojawi się już w innym tonie. Na koniec odbitkę należy dokładnie wypłukać pod bieżącą wodą i zostawić do wysuszenia.
Tonowanie cyfrowe daje nam znacznie większe pole do popisu, przy okazji dając możliwość wycofania się za pomocą kliknięcia przycisku „Wstecz” w razie, gdyby uzyskane rezultaty nie przypadły nam do gustu. W fotografii analogowej konieczne byłoby zużycie kolejnej kartki papieru. Tonować obrazy cyfrowo można korzystając z programu umożliwiającego używanie krzywych, poziomów lub wielokanałowego mieszania kolorów. Załóżmy, że korzystamy z „Krzywych”. Po kliknięciu na tę opcję w programie graficznym, pojawi nam się ramka z prostą ukośną linią. U samej góry, zaraz pod napisem „Krzywe” jest opcja podpisana jako „Kanały”. Domyślnie wybrany jest RGB. Jeśli klikniemy w strzałki po prawej stronie rozwinie nam się lista, z której możemy wybrać dowolny kanał spośród trzech składowych i dowolnie zmodyfikować wygląd krzywej na tym kanale.
Następnie możemy zmienić wygląd krzywej na kolejnym kanale i obserwować uzyskiwane w ten sposób rezultaty. W ten w właśnie prosty sposób możemy cyfrowo tonować nasze zdjęcia. Za pomocą „Poziomów” możemy zrobić dokładnie to samo, tylko tutaj zamiast zmieniania wyglądu ukośnej linii będziemy zmieniać suwaki w poziomie. Podobne rezultaty możemy osiągnąć, korzystając z funkcji „Mieszania kanałów”.
Uwaga!
Ciekawym rozwiązaniem jest skorzystanie z Duotonu, czyli zamiana zwykłego zdjęcia na dwu-, trzy- lub czterotonowe, z tym że jednym z tonów zawsze musi być czerń. Pozostałe możemy wybrać dowolnie. Opcja ta nie jest niestety dostępna we wszystkich zaawansowanym programach do edycji zdjęć, ale podobny efekt możemy uzyskać korzystając z suwaków w opcji „Barwa/Nasycenie”.
Próbowaliście kiedyś tonować zdjęcia? W jaki sposób? Jak efekty? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
Artykuł Tonowanie zdjęć – jak to zrobić? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Jak lampę studyjną wybrać? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Lampy błyskowe można podzielić na dwa rodzaje. Do pierwszej grupy zaliczyłbym monolighty, czyli kompaktowe lampy, na których obudowie znajduje się palnik, zasilanie oraz regulacja mocy. Parametry każdej z takich lamp ustawiamy indywidualnie. Do drugiej grupy możemy zaliczyć lampy, w których palnik i generator są od siebie oddzielone. Z takich lamp najczęściej korzystają zawodowcy. Sporym udogodnieniem jest tutaj możliwość sterowania lampą lub zestawem lamp z generatora znajdującego się na podłodze. Wszelkie zmiany ustawień, nie będą w związku z tym wymagały każdorazowego wspinania się na drabinę lub obniżania statywu. Ponadto, generatory często szybciej ładują lampę, toteż czas oczekiwania na gotowość lampy do pracy jest krótszy.
Jeden, jak i drugi rodzaj lamp pozwala na pracę z akumulatorem, który jest nieoceniony w plenerze, gdzie nie ma gniazdka elektrycznego.
Wybór lamp błyskowych w dużym stopniu uzależniony jest od ilości pieniędzy, które chcemy przeznaczyć na ten cel. Najtańszą lampę błyskową możemy kupić już za około 300 zł. Dosyć dobry stosunek jakości do ceny oferują tacy producenci lamp błyskowych jak: Quantuum, Fomei, Bowens czy Elfo.
Często lampy od razu są wyposażone w czaszę modelującą, którą pozwala na jako taką zabawę ze światłem błyskowym. Jeśli jednak poważnie myślimy o fotografii z wykorzystaniem światła błyskowego, będziemy musieli kupić jeszcze zestaw modyfikatorów światła (o statywach do lamp błyskowych nie wspominam).
Na początek, sugerowałbym, nawet jeśli dysponujemy nieograniczoną gotówką, nie szaleć zbytnio z kupowaniem lamp błyskowych. Dwie lub trzy w zupełności powinny wystarczyć. Jak już opanujemy fotografowanie z taką ilością sprzętu i stwierdzimy, że jest on niewystarczający, możemy pomyśleć o zakupie kolejnych lamp.
Jaką lampę błyskową posiadacie? Jak się sprawdza? Do jakich zdjęć jej używacie? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
Artykuł Jak lampę studyjną wybrać? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Artykuł Jak działa stempel w Photoshopie? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>Za jego pomocą możemy przenosić piksele z wybranej części zdjęcia na inną. Za pomocą stempla bez trudu usuniemy drobne śmieci z kadru. Do dużych obszarów zdecydowanie lepiej nadaje się łatka. Po wybraniu narzędzia stempel, pod paskiem menu w Photoshopie pojawi się dodatkowy szary pasek, na którym będziemy mogli wybrać rozmiar stempla, miękkość, tryb, krycie oraz przepływ. Najlepiej korzystać ze stempla, jeśli powiększymy sobie retuszowany obszar do dużych rozmiarów, dzięki czemu retusz będzie bardziej precyzyjny.
Zanim zaczniemy stemplować zdjęcie, najpierw musimy określić obszar wzorcowy, z którego będziemy przenosić piksele w miejsce, które chcemy zatuszować. W tym celu klikamy na interesującym nas obszarze, czyli miejscu, z którego pobierzemy próbkę, lewym przyciskiem myszy z wciśniętym klawiszem „Alt”. Stempel zostanie zdefiniowany. Teraz możemy najechać na obszar, którego chcemy się pozbyć i za pomocą lewego przycisku myszki zastemplować go obszarem zdefiniowanym. Jeśli będziemy chcieli pobrać nową próbkę z innego miejsca, to ponownie klikamy na nim przyciskiem myszy z wciśniętym „altem” i powtarzamy proces. Retuszowanie za pomocą stempla może powodować powstawanie wyraźnych różnic pomiędzy granicznymi odcieniami, wówczas konieczne będzie użycie łatki lub rozmycia, ewentualnie zmniejszenia intensywności stempla poprzez obniżenie jego krycia.
Używacie stempla czy wolicie inne narzędzia do retuszu zdjęć? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
Artykuł Jak działa stempel w Photoshopie? pochodzi z serwisu Teczka.pl.
]]>