Odroczenie wykonania kary ma miejsce, gdy kara nie została jeszcze rozpoczęta – sprawca nie trafił do zakładu karnego, mimo, że został już prawomocnie skazany. Przyczyny odroczenia i czas ich trwania może być różny.
Wyróżniamy:
– Odroczenie wykonania kary, które sąd musi zastosować, gdy wnoszący o nie skazany cierpi na chorobę psychiczną czy inne ciężkie choroby, które uniemożliwiają natychmiastowe wykonanie kary (1). Ciężka choroba to taka, która może spowodować, że skazany w więzieniu może umrzeć lub pogorszy się jego stan, ze względu np. na brak specjalistycznego sprzętu, konieczność dializy, respiratora i częstych badań specjalisty. W takim wypadku nie można natychmiast wykonać kary – stan zdrowia skazanego musi ulec poprawie. Nie ma w tym wypadku wyznaczonej górnej granicy takiego odroczenia.
– Drugim przypadkiem odroczenia jest możliwość złożenia przez skazanego wniosku i powołanie się na inne okoliczności życiowe niż choroba. Taki wniosek sąd rozpoznaje, lecz nie musi się do niego przychylić i może nie wyrazić zgody na odroczenie. Skazani najczęściej powołują się na okoliczność, że są jedynymi żywicielami rodziny, zaś natychmiastowe umieszczenie ich w zakładzie karnym narazi niewinne osoby na niedostatek. Inne przyczyny osobiste to np. zakończenie kuracji leczniczej, zdanie ważnych egzaminów, załatwienie bardzo ważnej spawy majątkowej, znalezienie opiekuna dla chorej samotnej matki skazanego. Może się zdarzyć, ze skazany ma np. na utrzymaniu umierającą córkę, którą pod jego nieobecność nie będzie miał się kto zająć. W takim wypadku sąd może odroczyć wykonania kary na okres do 6 miesięcy (2).
– Odroczenie wykonania kary może okazać się konieczne (na okres do 6 miesięcy) jeżeli zakłady karne czy areszty śledcze są przepełnione („w skali kraju”) – jeżeli jednak skazany popełnił przestępstwo z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo skazano go na karę większą niż 2 lata pozbawienia wolności – nie może skorzystać z tego powodu odroczenia (3)
Odroczenie może zostać udzielone kilaka razy (jedno po drugim) jednak nie może trwać dłużej niż 1 rok. Zasada ta nie dotyczy skazanych kobiet, które są w ciąży lub urodziły dziecko i nie ma ono więcej niż 3 lata, a kobieta się nim opiekuje.
Przerwa w wykonywaniu kary pozbawienia wolności jest zazwyczaj spowodowana podobnymi okolicznościami, jak odroczenie wykonania kary – w wypadku ciężkiej choroby lub choroby psychicznej. Na przerwę może zgodzić się sąd penitencjarny (ale nie musi!) w przypadkach, gdy skazany powołuje się na ważne względy związane ze zdrowiem, jego rodziną czy przyczynami osobistymi (4). Udzielając takiej przerwy sąd może nałożyć na skazanego określone obowiązki, które tym czasie pomogą mu przyzwyczaić się do zmiany otoczenia (krótka resocjalizacja) i jednocześnie kontrolować jego poczynania na wolności.
photoxpress.com
Obowiązkiem może być:
– konieczność utrzymywania kontaktów w czasie przerwy z kuratorem
– niezmienianie miejsca pobytu bez zgody sądu
– podjęcie pracy
– czy meldowanie się co jakiś czas na policji (5)
Uwaga!
Przerwa zostaje odwołana, gdy ustanie powód dla którego sąd wyraził na nią zgodę. W przypadku, gdy skazany nie wypełnia wskazanych przez sąd obowiązków – również trafi z powrotem do zakładu karnego.
Co ważne, jeżeli wobec skazanego orzeczono karę nie większą niż 3 lata pozbawienia wolności, a udzielona przerwa nastąpiła po 6 miesiącach spędzonych w więzieniu i trwała rok – sąd może warunkowo zwolnić skazanego z konieczności odbycia reszty kary więzienia (6).
Źródła:
1) Art. 150 § 1 kodeksu karnego wykonawczego
2) Art. 151 § 1 k.k.w.
3) Art. 151 § 1a k.k.w.
4) Art. 153 § 1 i § 2 k.k.w.
5) Art. 153 § 4 k.k.w.
6) Art. 155 k.k.w.
Czy uważacie, że przepisy odnoście tej kwestii są zasadne? Podzielcie się swoją opinią.
