W jakim mięsie bytować mogą larwy?
Wiemy już, że źródłem zakażenia są zwierzęta, a wśród nich świnie, zwierzęta leśne – zwłaszcza dziki, niedźwiedzie, wilki, lisy. Oczywiście mięso, które kupujemy w sklepach, musi być przebadane przez weterynarzy właśnie pod kątem obecności w nim włośnia. Niemniej jednak zdarza się, że ludzie spożywają mięso nieprzebadane, które pochodzi z niepewnego źródła. Wówczas wzrasta ryzyko zachorowania na włośnicę.
Zdarza się, że choroba występuje u wielu członków jednej rodziny, która spożywała to samo mięso. Istnieje pewna zależność między ciężkością choroby a okresem jej wylęgania. Okres wylęgania to czas, który upływa od momentu zakażenia do momentu pojawienia się objawów. W przypadku włośnicy może on wynosić od tygodnia do miesiąca. Im później wystąpią symptomy, tym bardziej łagodny będzie zwykle przebieg choroby.
Tylko u co dziesiątego pacjenta chorego na włośnicę pojawiają się objawy pochodzące ze strony przewodu pokarmowego jak bóle brzucha czy biegunki. Najbardziej typowy i charakterystyczny dla tej jednostki chorobowej jest zespół symptomów zwany zespołem włośnicowym. W jego skład wchodzi gorączka. Mogą to być równie dobrze stany podgorączkowe, jak i gorączka 40-stopniowa. Ponadto chory odczuwa bóle mięśni, które są obecne zarówno przy poruszaniu się, jak i w spoczynku. Chory może mniej wyraźnie widzieć, mieć trudności w połykaniu czy zaburzenia mowy.
Oczywiście trzeba pamiętać, że takie symptomy występują również w przebiegu różnych chorób neurologicznych i zawsze wymagają różnicowania z nimi. Wiele informacji pochodzi z wywiadu i dane te ukierunkowują zwykle w kierunku włośnicy. Objawem, który należy do zespołu włośnicowego, są obrzęki obecne zwłaszcza na twarzy i powiekach. Na skórze pacjentów pojawiać się może także wysypka o charakterze rumieniowatym lub zmiany podobne do wykwitów patologicznych w przebiegu pokrzywki. Niepokojącym objawem jest również alergiczne zapalenie spojówek oraz wybroczyny obecne na błonach śluzowych.
Niebezpieczeństwo związane z włośnicą dotyczy możliwych powikłań, które występują u osób cierpiących z powodu ciężkiej postaci choroby. Powikłania dotyczą mięśnia sercowego, układu nerwowego, układu oddechowego.
Na czym polega leczenie włośnicy?
Chorym podawany jest lek nicieniobójczy – albendazol. Pacjent przyjmuje go przez 5 dni, zwykle dwa razy dziennie w dawce po 400 mg. Inaczej leczy się kobiety w ciąży, gdyż w terapii stosuje się pyrantel. Ponadto warto stosować leki, które ukierunkowane są na objawy chorobowe. W związku z tym podaje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, które zmniejszają bóle mięśni i normalizują temperaturę ciała. Stosuje się także leki przeciwhistaminowe, uzupełnia się niedobory elektrolitów, albumin. Chory powinien przebywać na diecie bogatobiałkowej.
Czy cierpieliście kiedyś na tę dolegliwość? Jak udało Wam się pokonać włośnicę? Komentujcie!
