Jak odpowiadać na pytania dzieci?

Wiele trudnych pytań, zadawanych zresztą już w wieku przedszkolnym, dotyczy sfery seksualnej. „Skąd się biorą dzieci?” jest chyba podstawowym. Trzeba przede wszystkim pokonać swój własny wstyd w rozmowach dotyczących spraw intymnych. Musimy podejść do tego jako do jednej z wielu sfer człowieka, a pytania dzieci traktować jako coś naturalnego (bo też takimi są). Te pytania z pewnością się pojawią. Najważniejsze jest mówienie prawdy, oczywiście dostosowanej do wieku malca. Nie ma sensu wymyślanie historyjek o bocianie czy kapuście, bo nie mają one nic wspólnego z rzeczywistością. Maluch zostanie zwyczajnie wyśmiany, gdy powie kolegom, że przyniósł go bociek.

Tak więc ważne są szczere proste odpowiedzi, na początek wystarczą zdawkowe. Możemy mieć pewność, że nie usatysfakcjonowane odpowiedzią dziecko, będzie drążyć temat. Najmniejszemu brzdącowi wystarczą odpowiedzi: „ z miłości, gdy mama i tata pokochali się”. Potem można próbować szczegółowiej wyjaśniać – że w brzuchu mamy tata umieścił ziarenko, które połączyło się z jajeczkiem i zaczął rozwijać się dzidziuś. W zależności od wieku szkraba odpowiedzi warto jest podeprzeć obrazkami, na przykład w atlasie anatomicznym. Na tej samej zasadzie można wyjaśnić pytanie: „Czy mama też ma siusiaka? Nie? A dlaczego nie ma siusiaka?”

Druga najczęściej przepytywana sfera dotyczy śmierci. Prędzej czy później dziecko się z niż zetknie. Również wtedy trzeba odpowiadać szczerze, na miarę możliwość malucha. Niedopuszczalne są odpowiedzi w stylu „babcia chorowała/ zasnęła/ wyjechała/ czeka w niebie”. Tego typu odpowiedzi podtrzymają w dzieciach pragnienie oczekiwania na powrót babci i mogą przyczynić się do lęków przed spaniem, zasypianiem i chorobami. Można obrazowo wytłumaczyć dziecku (uwzględniając jego wiek), że człowiek przestaje jeść oraz oddychać i umiera. Dziecko z pewnością dopyta: „Mamo czy ty umrzesz?” trzeba odpowiedzieć szczerze: „Tak, ale mam nadzieję, że będę żyła długo”.