Jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci?

Rodzicom zdarza się popełnić błąd, gdy nie poruszają tematu śmierci. Warto jest rozmawiać już z dzieckiem trzyletnim. Używając słownictwa dostosowanego do wieku malca, opowiadamy o śmierci, wykorzystując zjawiska ze świata przyrodniczego – obraz uschniętych liści, martwego ptaka, owada lub innego zwierzątka. Często zdychają ukochane domowe zwierzęta. Trzeba mówić wtedy prostym językiem, krótko odpowiadać na pytania. Bądźmy pewni, że jeśli odpowiedź nie usatysfakcjonuje malucha, on nas o to dopyta. Pokazujmy śmierć jako coś naturalnego, podczas rozmów zapewniajmy pociechom silne poczucie bezpieczeństwa. Musimy uzmysłowić dzieciom, że wielokrotne życie zdarza się tylko w grach, co nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.

Najmniejsze maluszki nie uświadamiają sobie czym jest śmierć. Trzylatka nie powinno zabierać się na pogrzeb, ponieważ nie rozumie dlaczego jego bliscy są smutni i płaczą. Co więcej negatywne emocje udzielają się szkrabowi. Dopiero dziecko pięcioletnie potrafi kojarzyć umieranie z zaprzestaniem oddychania, jedzenia.

Gdy maluch będzie uczestniczył w pogrzebie, trzeba wyjaśnić mu i opowiedzieć, czego się może spodziewać – że mama i tata będą smutni, a ludzie zgromadzeni wokół trumny, będą płakać. Używajmy prostego języka, dajmy możliwość zadania pytań. Z pewnością pojawi się kiedyś pytanie maluszka „Czy ja umrę?” Trzeba powiedzieć prawdę – że tak, bo wszyscy umrzemy, ale że będzie żył długi czas. Tak samo należy odpowiedzieć na pytanie „Czy wy (rodzice) też umrzecie?” Tak, ale mamy nadzieję, ze będziemy żyć długo.

Pamiętajmy, żeby w rozmowach o śmierci wystrzegać się porównań umierania do:

O umarłych zawsze mówmy ciepło i z szacunkiem. Nie ma przeciwwskazań, by chodzić z dzieckiem na cmentarz. Nie zapominajmy, że rozmowy prowadzone zawczasu będą dobrą podstawą do przygotowania pociechy na ewentualną śmierć kogoś bliskiego.