Pamięć sensoryczna jest pewnego rodzaju rejestrem bodźców. Działa zaledwie w momencie odbierania wrażeń (głównie widoków, dźwięków, zapachów), ale już nie podczas rozpoznawania i przydzielania bodźców do określonej kategorii.
Pamięć krótkotrwała lokuje się pomiędzy ulotną pamięcią sensoryczną, a zapamiętywaniem długotrwałym. Aby bodziec trafił z pamięci sensorycznej do krótkotrwałej, musimy zwrócić na niego uwagę. Pamięć krótkotrwała pogarsza się wraz z wiekiem. Nieraz możemy zauważyć, że osoby starsze świetnie pamiętają wydarzenia z lat młodości, podczas gdy nowe wiadomości nie zapadają na dłużej w pamięci. Metody szybkiego zapamiętywania polegają na upychaniu w pamięci krótkotrwałej dużych jednostek informacji. Aby informacja zakorzeniła się w pamięci krótkotrwałej na dłużej, trzeba ją często powtarzać. Ponadto pamięć krótkotrwała jest miejscem, gdzie informacje są opracowywane, wiązane z już znanymi, a następnie wysyłane do pamięci długoterminowej. Pamięć krótkotrwała charakteryzuje się ograniczoną pojemnością oraz ograniczonym czasem przechowywania informacji.
Pamięć długotrwała składa się z tego wszystkiego, co zostało przeniesione z pamięci sensorycznej i krótkotrwałej. To bogactwo doświadczeń, wydarzeń, umiejętności, słów, reguł, kategorii, myśli, opinie oraz oczywiście – wiadomości. To również wiedza o świecie, którą zdobyliśmy. Dokonany zapis w pamięci długotrwałej ogranicza się nie tylko do rzeczy pamiętanych, ale też umożliwia rozumowanie, rozwiązywanie problemów czy tworzenie (myślenie o tym, czego się jeszcze nie doświadczyło). W pamięci długotrwałej wszystko jest przeanalizowane i poukładane według określonych kategorii oraz znaczeń.
Uwaga!
Wydobywanie, a więc odzyskiwanie przechowywanych informacji, może przebiegać na dwa sposoby. Po pierwsze, drogą przypominania (odtwarzania sytuacji, z którą kiedyś się zetknęliśmy), po drugie poprzez rozpoznawanie (uświadamianie sobie, że z danym bodźcem mieliśmy już wcześniej do czynienia).
Jak ćwiczycie i rozwijacie swoją pamięć? Dajcie znać w komentarzu.
