Po takim kompulsywnym objedzeniu się czuje chwilową ulgę związaną z wyimaginowanym poradzeniem sobie z napięciem. Szybko jednak pojawiają się wyrzuty sumienia w związku z ilością pochłoniętego jedzenia i natychmiastowa myśl: „Pozbyć się tego!”

Niektórzy chorzy stosują środki przeczyszczające i moczopędne, inni prowokują wymioty. Często mówi się o naprzemiennych wymiotach i spożywaniu środków. Uwagę domowników powinno zwrócić znikanie młodego człowieka po posiłkach w toalecie, odgłosy wymiotów, z czasem chrypka, kłopoty z zębami (szkliwo niszczone kwasami żołądkowymi).

Szczególnie trudną odmianą bulimii jest ta przeplatana formą anoreksji. Młody człowiek przez pewien czas odmawia sobie jedzenia, potem jednak pochłania bardzo duże ilości, by w konsekwencji doprowadzić do gwałtownego usunięcia pożywienia z organizmu. Prowokowanie wymiotów jest o odczuciu chorych na bulimię odzyskaniem kontroli nad swoją wagą. Takie błędne koło kręci się nieustannie, coraz bardziej obniżając samoocenę. Młodego człowieka dręczą wyrzuty sumienia z powodu nienaturalnego zachowania, potrzeba powtórzeń jest jednak silniejsza. Dlatego też pogłębianiu bulimii sprzyjają sytuacje stresogenne. Nie mając alternatyw walki z napięciem, chory wraca do wyuczonego sposobu łagodzenia go.

Leczenie powinno być przeprowadzone przez specjalistów. Psychoterapia ma pomóc z dotarciu do przyczyn i emocji wywołujących kompulsywne objadanie się. Konieczna jest intensywna terapia, aby „wilczy głód” nie powracał szczególnie w sytuacjach stresujących. Ważne jest wypracowanie nowych sposobów radzenia sobie z napięciem i konfliktami. Często wprowadzane jest leczenie dietetyczne i farmakologiczne. Poprawę przynoszą leki antydepresyjne, gdyż chorym towarzyszy obniżony nastrój, a nawet myśli samobójcze.

Niezbędna jest kontrola rodziców, wspólne spożywanie posiłków w niewielkich ilościach. Domownicy mogą brać udział w spotkaniach grupy wsparcia, aby lepiej zrozumieć specyfikę choroby, móc pomóc i samemu poradzić sobie w trudnej sytuacji.

Czy zetknęliście się kiedyś z kimś cierpiącym na bulimię? Jakiej terapii był poddawany?

PODZIEL SIĘ
Poprzedni artykułAnoreksja u dzieci – przyczyny, objawy, leczenie
Następny artykułFobia szkolna – objawy

Anna Chmielewska – pedagog szkolny, trener szybkiego czytania oraz – przez pewien czas – nauczyciel wspierający w integracyjnym oddziale zerowym. Dodatkowo ukończyła studia z zakresu edukacji elementarnej i terapii pedagogicznej. Współpracowała z jednym z serwisów edukacyjnych, pisząc artykuły dla rodziców oraz tworząc karty pracy dla maluchów i uczniów.

Nasz specjalista pisze o sobie:

Od zawsze lubiłam pomagać. Czynnie angażowałam się w działania woluntarystyczne, zwłaszcza w  pomoc rodzinom z problemem alkoholowym. Po studiach rozpoczęłam pracę w szkole i tak zostało do dziś. Obecnie pracuję w szkole z oddziałami integracyjnymi, co jest dodatkowym wyzwaniem dla pedagoga. Lubię to, co robię, ale jednocześnie szukam nowych wyzwań. Jako trener szybkiego czytania poszerzam możliwości ludzkiego mózgu, a pisząc artykuły w serwisach, dzielę się tym, co wiem.

Odskocznią od życia zawodowego są dla mnie książki oraz zacisze domowe, zapach namiętnie pieczonych ciast i aromat świeżo zaparzonej kawy. No i rozmowy przy stole – o marzeniach, pragnieniach i nadziejach.

Od kilku miesięcy odnajduję szczęście w macierzyństwie, w odkrywaniu świata przez cudowną małą istotkę. Życie nabiera  innej jakości, już nie trzeba tak się śpieszyć...

Pisanie jest dla mnie pasją, zamykaniem w słowa własnych doświadczeń, wiedzy i myśli. Jest spotkaniem z czytelnikami, ale też z samą sobą...

 

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here