Mogłoby nam się wydawać, że depresja jest chorobą, do której każdy z nas podchodzi podobnie. Najpierw nie rozumiemy, co się z nami dzieje – ale potem w końcu prosimy o pomoc i powoli wracamy do normalnego życia. Czasami wystarczy skorzystanie z psychoterapii, a w niektórych przypadkach potrzebne jest jeszcze leczenie farmakologiczne depresji – Ketrel, Pramolan, Trittico CR. W skrajnych przypadkach niezbędny może być także pobyt w szpitalu – dla dobra pacjenta i po to, aby uchronić go przed targnięciem się na swoje życie.
Warto jednak zwrócić tutaj uwagę na jedną rzecz – to, jak do depresji podchodzą kobiety i mężczyźni. Panie potrafią raczej otwarcie rozmawiać o tego typu problemach i nie mają kłopotów z tym, aby zapisać się na wizytę do specjalisty. Wiedzą, że bez tego nie są w stanie poprawić swojego stanu. A mężczyźni? Oni niestety w dalszym ciągu mają w głowie ten konkretny stereotyp męskości, gdzie nie ma miejsca na jakiekolwiek słabości. Depresja to po prostu coś, czego ich zdaniem, nie wypada im mieć.
Jakie są realia?
Prawda jest jednak taka, że panowie chorują tak samo często – tyle tylko, że statystyki na to nie wskazują, bo mężczyźni nigdy nie proszą o pomoc. Co więc robią, aby poczuć się lepiej? Sięgają niestety po używki, przepracowują się, przetrenowują. Szukają sposobu na to, aby coś zmienić i pozbyć się negatywnych emocji – ale to do niczego nie prowadzi. To właśnie z tego powodu w Polsce tak wielu panów nadużywa alkoholu i nikotyny.
Mężczyźni widzą też, jakie jest w naszym społeczeństwie podejście do chorób psychicznych. Sytuacja ta przez lata znacznie się poprawiła, ale jednak w dalszym ciągu depresja bywa nazywana chorobą osób leniwych. Pomimo, iż jest ona powszechnie znana i doskonale zdajemy sobie sprawę z potencjalnych konsekwencji – decydujemy się ją bagatelizować.
Potrzebne są zmiany
Podejścia starszych pokoleń do depresji najpewniej nie uda nam się już zmienić – ale możemy zapewnić lepszą i bezpieczniejszą przyszłość dla naszych synów. Oni powinni mieć świadomość tego, że depresja to taka choroba, jak każda inna. Gdy zauważymy u siebie pierwsze objawy – musimy poprosić o pomoc. Jeśli konieczne będzie leczenie farmakologiczne to stosujemy się do zaleceń naszego psychiatry. Nie wstydzimy się chorób naszego umysłu – tak samo, jak nie wstydzimy się przecież chorób serca czy tarczycy. Takie problemy być może nie przytrafiają się każdemu – ale nigdy nie wiemy, czy my nie będziemy następni. To właśnie dlatego każdy zasługuje na szacunek, wsparcie i zrozumienie.
