Prawo do świadczeń emerytalno–rentowych oraz obliczanie ich wysokości są zawarte w rozporządzeniach wspólnotowych w zakresie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących własną działalność gospodarczą lub ich rodzin.
Zgodnie z tymi ustaleniami uwzględnia się okresy ubezpieczenia, które pracownik przebył w krajach członkowskich.
Wielu Polaków wyjeżdżających za chlebem do innych państw Unii Europejskiej obawia się, czy pracując za granicą nie stracą praw do polskiej emerytury oraz czy praca w innym państwie będzie się liczyć do stażu emerytalnego. Na szczęście prawo chroni te osoby i decydując się na wyjazd za granicę nie należy zaprzątać sobie tym głowy.
Nie ma też znaczenia w ilu krajach UE pracowaliśmy, ponieważ każde z państw wliczy nam okres ubezpieczenia, który przepracowaliśmy, a ZUS zsumuje dla nas wszystkie okresy. Jest to bardzo ważne, ponieważ dzięki temu uwzględniony jest cały okres, jaki przepracowaliśmy, a nie jest on rozbity na poszczególne kraje, w których byliśmy zatrudnieni.
Jeśli po kilku latach pracy za granicą zdecydujemy się na powrót do kraju i będziemy chcieli złożyć wniosek o emeryturę, musimy udać się do oddziału ZUS (który znajduje się w miejscu naszego zameldowania) i wypełnić druk E 202 PL (czyli rozpatrzenie wniosku o emeryturę). Ważne jest okazanie dokumentów, które potwierdzą wszystkie nasze okresu ubezpieczeniowe (polskie i zagraniczne).
Uwaga!
Opisywane sumowanie okresów ubezpieczenia, które uwzględniane są do emerytury dotyczą tylko czasu, gdy byliśmy zatrudnieni na terenie państw Wspólnoty lub Bośni i Hercegowiny, Chorwacji, Serbii, Macedonii, Czarnogóry, Stanów Zjednoczonych i Kanady. Lata przepracowane w krajach, które nie mają z Polską umowy o ubezpieczeniach społecznych, nie będą uwzględniane przez ZUS przy ustalaniu prawa do emerytury.
Zetknęliście się z tym problemem? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
