Korektę zeznania podatkowego można przeprowadzić w stosunku do podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) czy podatku od towarów i usług (VAT).
Niekiedy okazuje się to konieczne, gdyż zapomnieliśmy doliczyć sobie do kwoty podatku jakąś transakcję, nie skorzystaliśmy z przysługującego nam prawa do obniżenia kwoty podatku, znaleźliśmy dokumenty uprawniające nad do ulgi podatkowej i chcemy je wykorzystać czy też kontrahent wysłał nam korektę faktury, którą zdążyliśmy już uwzględnić w rozliczeniu podatkowym.
Zgodnie z art. 82 § 2 Ordynacji podatkowej skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Przykładowe przyczyny korekty wskazałam powyżej, lecz mogą one być różne – chodzi o to, by były zgodne z prawdą i miały uzasadnienie w naszej dokumentacji podatkowej, stanowiącej podstawę rozliczenia.
Sam formularz korekty zeznania podatkowego nie różni się od tego, który podatnik składa po raz pierwszy, należy w nich tylko zaznaczyć rubrykę – korekta, co stanowi całą różnicę. Składając deklarację po skorygowaniu kwoty podatku (czy innych pomyłek) należy dołączyć do niego oprócz uzasadnienia, wszystkie załączniki, jakie znalazły się w pierwszej deklaracji podatkowej. Załączniki stanowią zawsze integralną część deklaracji podatkowej, nie można ich pominąć.
Nasze uprawnienie do skorygowania złożonej deklaracji podatkowej przysługuje nawet po zakończeniu kontroli podatkowej w naszej firmie czy po zakończeniu postępowania podatkowego (w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego wydaną przez Urząd Skarbowy w wyniku postępowania). Wynika to z faktu, że w czasie trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej uprawnienie do dokonania korekty ulega zawieszeniu na czas trwania kontroli/postępowania i dotyczy deklaracji składanych w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą. Możemy zatem śmiało złożyć korektę za okres czasu, którego kontrola nie obejmuje.
Zobowiązania podatkowe (PIT, VAT) powstają z mocy prawa, z chwilą zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże taki skutek. Wysokość zobowiązania podatkowego jest ujawniana przez samego podatnika w drodze samoobliczenia i w tym zakresie korzysta z domniemania prawidłowości – samo złożenie korekty deklaracji nie czyni z podatnika oszusta podatkowego, jest raczej jego prawem.
Uprawnienie do złożenia korekty zeznania podatkowego oznacza ponadto, że :
– możliwość skorygowania wysokości zobowiązania podatkowego – ma zarówno podatnik, jak i organy podatkowe w drodze decyzji podatkowej;
– jest ograniczone przez upływ czasu – zobowiązanie do zapłaty podatku przedawnia się po upływie 5 lat od końca roku, w którym mijał termin zapłaty podatku. Po okresie przedawnienia organ podatkowy nie może kwestionować naszej deklaracji i żądać od nas np. dopłaty podatku;
– istnieje konkretny podatnik – osoba fizyczna lub prawna, gdyż nie można skorygować zobowiązania podatkowego podmiotu nieistniejącego;
– prawo do złożenia korekty deklaracji podatkowej i ubiegania się o stwierdzenie nadpłaty należy do praw o charakterze niemajątkowym i przysługuje, co do zasady, wyłącznie podatnikowi;
– z ordynacji podatkowej wynika, że podatnik ma prawo do korygowania swojej deklaracji podatkowej dowolną ilość razy w okresie 5 lat – stanowiących termin przedawnienia zobowiązania podatkowego. Przepisy podatkowe nie wprowadzają ograniczeń w zakresie ilości złożonych deklaracji;
– instytucja nadpłaty podatku i złożenie w związku z nią korekty zeznawania podatkowego, wskazującego kwotę nadpłaty, ma doprowadzić do stanu zgodnego z prawem materialnym i obciążenia strony stosunku prawnopodatkowego tylko w granicach określonych prawem. Pobranie nienależnej kwoty podatku przez Skarb Państwa narusza prawo podatnika do jego majątku, gdyż wykracza poza określoną przepisami wysokość podatku, jaki na podstawie określonych danym powinien zostać zapłacony.
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
