Struktury oferują banki, towarzystwa ubezpieczeniowe czy towarzystwa funduszy inwestycyjnych. Środki wpłacane przez klientów na tego typu produkty są z reguły dzielone pomiędzy różne inwestycje. Większa część z nich lokowana jest w bezpieczne instrumenty finansowe, które mają wypracować w określonym czasie kapitał, który został zainwestowany w bardziej ryzykowne instrumenty. Ta część bezpiecznie lokowana gwarantuje w pewien sposób odrobienie całości zainwestowanych środków na koniec umownego okresu inwestycji. Bezpieczna część lokowana jest najczęściej w obligacjach.
Za zarabianie na produkcie strukturyzowanym odpowiada druga część zainwestowanego kapitału, która przeznaczona jest między innymi na zakup opcji – jednego z rodzajów instrumentów pochodnych. Za pomocą opcji, po spełnieniu określonych warunków zawartych w umowie struktury, klient otrzymuje dodatkowy zysk, obliczany zgodnie z przyjętym dla danej inwestycji wzorem.
W zależności od umowy struktury, możemy oczekiwać zysku na przykład w wyniku zwiększenia się waluty euro względem waluty krajowej lub odwrotnie. Banki często formułują zapisy lokat strukturyzowanych w następującej postaci.
Przykład: Jeżeli kurs euro na koniec inwestycji będzie w przedziale od 4,13 do 4,18, klient otrzyma 12%; jeżeli kurs osiągnie przedział 4,03 do 4,12, to klientowi bank wypłaci 8%, w przeciwnym wypadku klient otrzyma zwrot wpłaconego kapitału.
W ramach struktur możemy „zakładać się” z bankiem również na indeksy giełdowe, ceny surowców takich jak miedź, ropa, złoto czy srebro. W tej sytuacji zysk również zależy od spełnienia określonego scenariusza inwestycyjnego często w konkretnym, określonym dniu, kończącym czas lokaty strukturyzowanej.
Czy informacje zawarte w tekście okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
