Ryzyko inwestycji alternatywnych

Dywersyfikacja – słowo klucz

Z definicyjnego punktu widzenia dywersyfikacja jest technika zarządzania portfelem  inwestycyjnym, która pozwala na rozproszenie ryzyka dzięki włączeniu do portfolio większej liczby składników. W wariancie optymalnym poszczególne elementy portfela powinny się odznaczać niskim stopniem wzajemnej korelacji jeżeli chodzi o stopę zwrotu (mówi o tym Reguła Markowitza). Oznacza to, że w przypadku portfela składającego się z dwóch składników A i B należy je dobrać w ten sposób, aby ujemna stopa zwrotu jednego z nich nie współwystępowała z kiepskim wynikiem drugiego. Praktycznym przykładem zastosowania zasady dywersyfikacji jest prosty portfel inwestycyjny, który składa się z dwóch rodzajów instrumentów: obligacji oraz akcji. Ich dobór jest podyktowany faktem, że słabe wyniki inwestycji w akcje nie przyczyniają się do zmniejszenia stopy zwrotu z tytułu posiadania obligacji (i vice versa).

Zasady dywersyfikacji dotyczą również inwestycji alternatywnych i to w różnych wymiarach. Otóż zakłada się, że nietypowe aktywa stanowią one dobry sposób, aby zdywersyfikować tradycyjny portfel składający się prze wszystkim z instrumentów rynku kapitałowego. Trzeba jednak pamiętać, że wspomniana już reguła dywersyfikacji zakłada, że żaden z elementów portfela nie powinien posiadać zbyt dużego udziału w jego całkowitej wartości. Dlatego przyjmuje się, iż maksymalny udział alternatywnych aktywów w całym portfolio nie może przekraczać 20%. Dywersyfikacja obowiązuje również w obrębie tej części portfela, która została wygospodarowana na inwestycje alternatywne. Tak więc portfel inwestycyjny nie powinien zawierać tylko jednego rodzaju alternatywnych aktywów.

Warto wziąć pod uwagę fakt, że wszystkie inwestycje alternatywne niezależnie od swego charakteru maja charakter długoterminowy. Ta okoliczność sprawia, że są one szczególnie podatne na efekt inflacji, która „zjada” wypracowane zyski.