Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych każdego, kto zamieszkuje na terenie Polski (nie mylić z obywatelstwem ani z zameldowaniem) obowiązuje tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy. Oznacza to, że takie osoby muszą płacić podatki od wszystkich swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że jeśli Polak zamieszkuje za granicą, zgodnie z tym zapisem nie płaci podatku w swojej ojczyźnie. Od tych reguł istnieje jednak bardzo wiele wyjątków.
Podstawą do rozstrzygnięcia jak i gdzie rozliczać podatek może być umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Polska podpisuje ich coraz więcej, a inne renegocjonuje. Obecnie takich państw jest już 87; począwszy od Niemiec, a na Zimbabwe kończąc. Umowy dotyczą m.in. prac najemnych wykonywanych przez Polaków w innym państwie, zwalniając Polaka z płacenia podatku za tę pracę we własnym kraju. Nie będzie on więc musiał płacić podatku za jedną pracę w obu krajach. Stanie się tak jeśli jednocześnie zostaną spełnione dwie przesłanki:
Polak przebywa przez długi czas w drugim kraju (przeważnie pół roku lub rok) pensji nie wypłaca firma polska posiadająca zakład w kraju, w którym pracownik wykonywał pracę.
Jeśli te warunki nie zostają spełnione, umowy przewidują odpowiednie systemy rozliczania, pozwalające uniknąć podwójnego opodatkowania w inny sposób. Są to:
1. Wyłączenie z progresją – rozliczając się w Polsce z podstawy opodatkowania wyłącza się dochód osiągnięty w drugim kraju, który zostaje zwolniony z opodatkowania. Aczkolwiek przy ustalaniu stawki dla pozostałego dochodu, który będzie opodatkowany w Polsce, będzie stosowana stawka podatkowa dla całego dochodu. Ten typ rozliczania obowiązuje m.in. w stosunku do pracowników, którzy osiągnęli dochód w Niemczech, Francji, Austrii, Wielkiej Brytanii, Irlandii i we Włoszech.
2. Metoda proporcjonalnego odliczenia – zagraniczny dochód rozlicza się w Polsce, lecz od należnego podatku odejmuje się podatek uiszczony w drugim kraju. Ten typ rozliczania obowiązuje m.in. w stosunku do pracowników, którzy osiągnęli dochód w USA, Holandii, Islandii, Belgii i Danii.
Podatku nie trzeba już więc płacić w bardzo dużej części przypadków sezonowych wyjazdów, jeśli w danym roku kalendarzowym nie miało się dochodów w Polsce. W przypadku każdego kraju wskazane jest jednak dokładne zapoznanie się z umową z konkretnym państwem, którą można znaleźć w linku poniżej.
Źródła:
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
Wykaz i teksty umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodu, prowadzony przez ministra finansów na stronie http://www.mf.gov.pl/dokument.php?const=3&dzial=150&id=9741
Broszura ministerstwa finansów „Opodatkowanie dochodów z pracy za granicą” 2010
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
