Jak napisać wniosek o zwrot za kartę pojazdu?

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłata w wysokości 500 zł, którą na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury pobierały urzędy przy rejestracji pojazdów sprowadzanych z zagranicy. Opłata ta była niesprawiedliwa, ponieważ za pierwszą rejestrację nowego pojazdu kupionego w Polsce nabywca płacił za kartę kierowcy 75 złotych, w przypadku, gdy samochód taki został kupiony za granicą (niezależnie od tego czy nowy, czy używany) pierwsza rejestracja w Polsce wiązała się z wyrobieniem kraty pojazdu.

W przypadku sprowadzonego samochodu żądano opłaty w wysokości 500 złotych, mimo, że dokument był identyczny jak ten za 75 złotych. Sama instytucja karty pojazdu obowiązuje od 1 lipca 1999 roku. Wydawano ją w przypadku pierwszej rejestracji pojazdu w Polsce przez wydział komunikacji w Starostwie Powiatowym. Różnice w przypadku tych opłat nie miały odzwierciedlenia w różnicach w procedurze wydawania karty kierowcy lub w samym dokumencie. Oprócz tego przepisy ustalające różne opłaty naruszały od 2004 roku (czyli przystąpienia Polski do Unii Europejskiej) swobodę przepływu towarów, gdyż mogły zniechęcać do dokonania zakupu samochodu w innym państwie Unii Europejskiej, preferując zakup samochodu w Polsce. Na przepisy te zwrócił uwagę Rzecznik Praw Obywatelskich, który zarzucił tym przepisom niezgodność z prawem i wniósł do Trybunału Konstytucyjnego skargę.

Niesprawiedliwość w procedurze określenia tych opłat doprowadziły do wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 17 stycznia 2006 roku (sygn. akt U 6/04) w którym opłata to została uznana za niezgodną z prawem, zaś przepis rozporządzenia Ministra Infrastruktury ustalający wysokość tej opłaty stracił n mocy wyroku moc z początkiem maja 2006 roku. Jednocześnie należy podkreślić, że sam wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie dawał jednoznacznej możliwości do dochodzenia roszczeń o zwrot nadpłaty za kartę pojazdu (nowa opłata została po 1 maja 2006 obniżona do 75 zł). Wątpliwości te rozstrzygnął dopiero Sąd Najwyższy w swojej uchwale. Sąd Najwyższy stwierdził, że: „dopuszczalna jest droga sądowa dla dochodzenia roszczenia o zapłatę, którego podstawę stanowi nienależne pobranie opłaty za wydanie karty pojazdu, określonej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003” (1). Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny – osobom, które zapłaciły za wydanie karty pojazdu zawyżoną kwotę należy się zwrot tej opłaty.

Można oczywiście wystąpić z wnioskiem do urzędu, w którym wyrobiliśmy kartę pojazdu o zwrot nadpłaty w uzasadnieniu wniosku wskazując powyższe orzeczenia oraz przedstawiając kopie dowodu rejestracyjnego i karty pojazdu wraz z dowodem wpłaty (ksero) na wydanie karty pojazdu kwoty niezgodnej z prawem (500 ł). Praktyka pokazała jednak, że nie wszystkie urzędy chcą dobrowolnie dokonywać zwrotów tych pieniędzy. Sąd Najwyższy dopuszczając drogę sądową w żądaniu zwrotu tych pieniędzy umożliwił obiektywne i niezależne dochodzenie tych roszczeń. Przykład takiego pozwu zamieszczam poniżej.

Kraków, 10 października 2008

Do Sądu Rejonowego
dla Krakowa Podgórza
w Krakowie

Powód: Ewelina Paździora, zam. 30 – 815 Kraków, ul. Jasna 23/44
Pozwany: Urząd Miasta Krakowa – Wydział Komunikacji , siedziba: Aleja Powstania Warszawskiego 10, Kraków (można pozwać gminę miejską, starostwo powiatowe, itp. – w zależności kto wydał kartę pojazdu)

Wartość przedmiotu sporu: 425 zł.

POZEW
O ZAPŁATĘ

Imieniem własnym wnoszę o:
1.Zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty stanowiącej wartość przedmiotu sporu (425 zł) tytułem zwrotu nienależnie pobranej opłaty za wyrobienie kary pojazdu
2. zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania
3. Wnoszę o rozpoznanie sprawy pod nieobecność powoda.

Uzasadnienie

W dniu 30 kwietnia 200 roku w Urzędzie Miasta w Krakowie w Wydziale Komunikacji zarejestrowałam pojazd Renault Megane II, zakupiony w Austrii od prywatnego sprzedawcy, który otrzymał numery rejestracyjne KR 44GL.

Dowód: kopie dowodu rejestracyjnego pojazdu i karty pojazdu (załącznik 1)

Zgodnie z §1 pkt 1 Rozporządzenia MINISTRA INFRASTRUKTURY z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu za wydanie karty pojazdu zapłaciłam kwotę 500 zł

Dowód: kopia dowodu wpłaty na wydanie karty pojazdu (załącznik 2)

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2006 r w sprawie o sygn. akt 6/04 (Dz. U. z 2006 r. Nr 15, poz. 119) uznał przedmiotowy przepis, w oparciu o który pobrano opłatę za wydanie kart pojazdu w kwocie 500 zł za niezgodny z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późniejszymi zmianami) oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP. Obowiązująca, nowa opłata wynosi 75 zł. Zapłacona przeze mnie kwota została na mocy tych przepisów pobrana w wysokości zawyżonej, zaś różnica wynosi 425 zł i stanowi wartość przedmiotu sporu. W związku z powyższym oraz opierając się na uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 roku (sygn. akt III CZP 35/07) stwierdzającej, że „dopuszczalna jest droga sądowa dla dochodzenia roszczenia o zapłatę, którego podstawę stanowi nienależne pobranie opłaty za wydanie karty pojazdu, określonej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003” (2).
Pomimo złożenia pisemnego wniosku z żądaniem zwrotu nadpłaconej kwoty wniesionego do Urzędu Miasta w Krakowie nie uzyskałam odpowiedzi od pozwanego. Nie uzyskałam także zwrotu nadpłaconej kwoty.

Dowód: wniosek o zwrot opłaty za kartę pojazdu z dnia 30 maja 2006 roku z pocztowym potwierdzeniem nadania na adres Urzędu Miasta (załącznik 3)

W związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
(własnoręczny podpis)
Spis załączników:
1.kopia dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu,
2. kopia dowodu wpłaty za kartę pojazdu,
3. wniosek o zwrot opłaty za kartę pojazdu z dnia 30 maja 2006 roku z pocztowym potwierdzeniem nadania.
4.odpis pozwu dla pozwanej,
5. dowód wniesienia opłaty sądowej w wysokości 30 zł

Źródła:
1) Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 roku (sygn. akt III CZP 35/07)
2) Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2007 roku (sygn. akt III CZP 35/07)