Ustalając program rehabilitacyjny należy dokładnie zdiagnozować dziecko i dostosować go do możliwość dziecka niepełnosprawnego: zarówno możliwości emocjonalnych, psychicznych jak i fizycznych.
Do rehabilitacji osób niepełnosprawnych wykorzystuje się zwierzęta. W Polsce najbardziej popuatne są: hipoterapia i dogoterapia. Pierwsza z nich polega na wykorzystaniu do terapii koni. Stosowana jest u tych dzieci, które mają złą postawę ciała, brak odpowiedniego napięcia mięśni oraz gdy mają zaburzenia emocjonalne. Konie do tej terapii wybierane są pod względem łagodności, uległości i cierpliwości.
Dogoterapia przeznaczona jest często dla dzieci lękliwych i dzieci z autyzmem. Psy pomagają dzieciom w nauce kontaktów społecznych, uczą bliskości i przynależności. Miły dotyk zwierzaka pomaga też w oswojeniu z dotykaniem. Do tej terapii najczęściej wybierane są labradory. Są to psy bardzo łagodne, mądre i kontaktowe.
Terapia przez sztukę – sztuka ma moc terapeutyczną. Do leczenia sztukę wykorzystywano już w czasach plemiennych. Coraz częściej korzysta się w dzisiejszych czasach mocy terapeutycznej sztuki. Podzielono ten rodzaj terapii na bardziej szczegółowe, takie jak muzykoterapia, arteterapia, choreoterapia.
Muzykoterapia jest najczęściej terapią wspomagającą inne formy terapii. Wykorzystywana jest najczęściej u dzieci z zaburzeniami emocji, dzieci z autyzmem i upośledzonych. Polega ona na improwizacji muzycznej: wokalnej lub na instrumentach z pacjentem.
Aterterapia – terapia przez sztuki plastyczne. Daje możliwość dzieciom przelania swoich przeżyć i emocji na papier. Nie dotyczy ona tylko wykonywania prac plastycznych na papierze, dzieci mogą tworzyć formy przestrzenne – małe i duże- które pomagają dzieciom zaistnieć ze swoim bagażem emocji.
Choreoterapia – oddziaływanie na drugiego człowieka poprzez taniec, poprzez kontakt z nim lub poprzez ruch. Pozwala ona dziecku na poznawanie siebie, swoich zachowań i swojego ciała. Często nazywa ja terapia przez taniec.
Do terapii przez sztukę wykorzystywana jest również drama. Wspiera ona często socjoterapię dzieci. Daje ona niesamowitą możliwość przedstawiania tego co się czuje podczas wykonywania scenek, podczas wchodzenia w role. Dziecko poznaje w ten sposób siebie, ale i odczucia innych ludzi.
Dla dzieci z zespołem ADHD – zespołem nadpobudliwości psychoruchowej oprócz wyżej opisanych terapii stosuje się socjoterapię. Jest ona organizowana w grupach. Ma za zadanie dojście do problemu jakie ma dziecko (który jest najczęściej źródłem jego złego postępowania), i pomoc w tym problemie. Zajęcia prowadzone są przez wyszkolonych specjalistów.
Aby usprawnić bardziej niepełnosprawne dziecko używa się Metody Domana. Polega ona na wspomagania dziecka w bardzo wczesnym dzieciństwie. Wykorzystywana jest ona na przykład w nauce wczesnego czytania dzieci z porażeniem mózgowym.
Ostatnio bardzo często słyszy się o terapii SI – integracji sensorycznej. Brzmi poważnie! Jej autorką jest Jean Ayres. Terapia ta polega na integracji procesów zachodzących w mózgu z ruchami, które może wykonywać dziecko. Metoda ta oparta na formie zabawy dzieckiem działa nie tylko na układ nerwowy ale również na emocje dziecka. Zajęcia odbywają się w specjalnie wyposażonych salach. Wyglądają one jak „mini sale gimnastyczne”: dużo podwieszanych sprzętów, huśtawki, hamaki, liny, trampoliny i baseny z kulkami. Zajęcia te rozwijają dzieci wielopłaszczyznowo. Terapia przynosi efekty dlatego rodzice są zadowoleni a dzieci cieszą się z ciekawie spędzonego czasu.
Bardzo lubianą przez dzieci i rodziców terapią jest terapia metodą Weroniki Sherbourne. Jest to metoda oparta na ruchu, i przez ruch na poznawaniu własnego ciała, poznawaniu ludzi i nawiązywaniu relacji. Elementy tej metody wykorzystywane są w zajęciach ogólnorozwojowych również dla dzieci zdrowych. Najczęściej na te zajęcia zapraszani są rodzice. Pod okiem specjalisty wykonują ćwiczenia, takie jak: przeciskanie pod dorosłym, przechodzenie nad nim, turlanie się przez drugą osobę. Ćwiczenia dają dzieciom poczucie bezpieczeństwa.
Ważne jest aby zajęcia rehabilitacyjne były mądrze rozplanowane. Jeśli nasze dziecko będzie miało zajęte całe dnie wtedy będzie przemęczone. I każde następne zajęcia będą przynosiły mniejsze efekty. Nie wszystkie zajęcia muszą też odbywać się poza domem. Środowisko rodziny – domu jest dla dziecka najlepszym miejscem do wzrostu. Żadna rehabilitacja nie pomoże, jeśli dziecku będzie brakować miłości i zrozumienia.
Który rodzaj terapii najbardziej do Was przemawia? Dlaczego?
