Jak ułożyć kostkę Rubika 3×3 – krok po kroku

Kostka Rubika składa się z 26 sześcianów i przegubu znajdującego się w środku. Dzięki niemu każda z zewnętrznych warstw kostki może się obracać wokół osi prostopadłej do danej warstwy i przechodzącej przez środek kostki. Dwa lata po Rubiku taką samą kostkę stworzył i opatentował japoński inżynier Terutoshi Ishige.

Kostka Rubika 3x3x3 układamy w kilku etapach. Najprostszą i najbardziej popularną metodą jest metoda Fridrich. Pierwszym etapem jest krzyż (tzw. cross). Należy ułożyć krawędzie pierwszej warstwy w ten sposób, zgadzały się one ze środkami ścianek bocznych. Do ułożenia są zatem krawędzie dolnej warstwy. Ten etap układania kostki planuje się standardowo w tzw. preinspection time (na zawodach jest to 15 sek.). Osoby doświadczone przechodzą przez ten etap w ciągu maksymalnie 7-8 ruchów.

Drugim etapem jest F2L (first two layers). Polega to na wstawianiu rogów i odpowiadających im krawędzi jednocześnie do konkretnego, właściwego „slotu”. Najlepiej, gdy ten etap wykonywany jest intuicyjnie, mimo że dostępne są algorytmy pomocne również i w tej sytuacji. Pierwsze samodzielnie tworzone algorytmy będą zapewne długie (nawet po 20 ruchów). Jednak wraz z czasem i nabraniem doświadczenia będą się one skracać.

Trzeci etap to OLL czyli orientowanie rogów i krawędzi ostatniej warstwy po to, by uzyskać cały kolor. W odróżnieniu od dotychczasowych etapów ta część układania kostki Rubika może przysporzyć trochę więcej trudności. Mówiąc krótko – tutaj zaczynają się schody. Choć na tym etapie do może się przydać kilkadziesiąt algorytmów, istnieją też uproszczenia, dzięki którym potrzebnych będzie jedynie dziesięć. Należy jednak wziąć pod uwagę, że mniejsza ilość algorytmów oznacza też gorszy czas układania kostki.

Czwarty etap to PLL – inaczej mówiąc permutacja rogów i krawędzi ostatniej warstwy. Ten etap polega na zamienieniu miejscami odpowiednich klocków, dzięki czemu otrzymujemy gotową, ułożoną kostkę Rubika. Do tego etapów istnieje ponad dwadzieścia algorytmów, ale można to uprościć do dwóch. I tu znów uwaga, że mniejsza ilość algorytmów wydłuża proces układania.