Zazwyczaj postrzegamy poufałość jako ciepłą relację międzyludzką, wynikająca z zaufania i serdeczności. Osoby będące ze sobą w bliskich relacjach mogą pozwolić sobie na używanie języka zarezerwowanego tylko dla najbliższych. Mogą to być wszelakiego rodzaju zdrobnienia i przezwiska. Dowodem na poufałość z drugą osoba jest przekroczenie innych granic. Pomiędzy spoufalonymi osobami nie istnieje dystans społeczny. Witają się one poprzez pocałunek, bądź uścisk. W innych sytuacjach również zezwalają na wzajemne przekroczenie bariery dotykowej. Pomiędzy dwójką przyjaciół, bądź bliższych znajomych dopuszczalne jest zatem fizyczne okazywanie emocji (chwytanie za ramię, obejmowanie).
Negatywne znaczenie poufałości uaktywnia się przede wszystkim w kontaktach ze współpracownikami. Niektórzy błędnie rozumiejąc nasze zachowanie mogą pomyśleć, że łączą nas bliższe relacje i zacząć to wykorzystywać.
Jeżeli czyjeś poufałe zachowanie zaczyna nas irytować, powinniśmy porozmawiać z daną osobą o ochłodzeniu wzajemnych relacji. Poufałe zachowanie może przeszkadzać w relacjach pomiędzy szefem a pracownikami. Jeśli zauważyliśmy pewne niepoprawności, starajmy zachować się dystans z osobą, która go przekroczyła.
Znacie osoby, które zachowują się w sposób poufały, chociaż nie mają do tego prawa? Podzielcie się swoimi doświadczeniami.
