Prawo do odliczenia za osobę niepełnosprawną pozostającą na utrzymaniu podatnika (współmałżonka, dziecko własne i przysposobione lub obce przyjęte na wychowanie, pasierba, rodziców, teściów, rodzeństwo, ojczyma, macochę, zięcia, synową) przysługuje, gdy jej dochody nie przekraczają w roku podatkowym sumy 9120 zł. Skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej jest możliwe tylko w roku, w którym ponieśliśmy koszty rehabilitacji. W tym momencie należy zaznaczyć, iż rodzaje wydatków przeznaczonych na rehabilitację, które uprawniają nas do ulgi są dokładnie wymienione w ustawie o PIT i są zamknięte. Oznacza to więc, że nie możemy dowolnie interpretować tego przepisu i ewentualnie rozszerzyć działań czy wydatków uprawniających nas do uzyskania ulgi.
Nie można również odliczyć od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne, jeżeli nie zostały one sfinansowane ze środków funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, NFZ lub zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
Aby starać się o ulgę rehabilitacyjną nie trzeba posiadać dokumentów, które wykazują poniesione wydatki na cele rehabilitacyjne, ani dołączać faktur lub rachunków. Warto mieć jednak na uwadze, iż Urząd Skarbowy może zwrócić się do nas o przedstawienie poniesionych kosztów, które uprawniają nas do ulgi, dlatego mimo braku wymogu gromadzenia dokumentów, warto, dla świętego spokoju, je trzymać, ponieważ nigdy nie wiadomo, czy i kiedy będą nam potrzebne.
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Wypowiadajcie się w komentarzach.
