Do prawidłowej diagnozy zaburzeń błędnika lekarz wykorzystuje:
– informacje zebrane podczas szczegółowego wywiadu z chorym
– badania audiometryczne, EEG, oceniające oczopląs (ENG i VNG czyli elektro- i wideonystagmografia), tomografię komputerową, rezonans magnetyczny (dopplerowskie badanie przepływów krwi przez tętnice zaopatrujące mózg), badanie potencjałów słuchowych z pnia mózgu (ABR), badanie radiologiczne kręgosłupa szyjnego i kości skroniowych.
Sposoby leczenia zaburzeń błędnika:
– Farmakoterapia – jeśli chorobę wywołały drobnoustroje, zapada decyzja o zastosowaniu antybiotyków o szerokim spektrum działania oraz metronidazolu. Kiedy schorzenie ma charakter autoimmunologiczny wdraża się kortykosterydy. Włączane są też środki do leczenia objawowego: leki osłabiające wymioty, znoszące stan zapalny i halucynacje ruchowe.
– Leczenie ruchem, tzw. kinezyterapia – to rehabilitacja polegająca na wykonywaniu określonych zestawów ćwiczeń fizycznych, których celem jest poprawa psychicznego samopoczucia pacjenta, przywrócenie mu właściwej pewności ruchowej i ułatwienie powrotu do stanu normalnego. Kinezyterapię opracowuje doświadczony rehabilitant, konkretnie do indywidualnego przypadku choroby. Od pacjenta wymaga się dyscypliny, systematyczności i wiary w siebie (by początkowe trudności nie zniechęciły do wykonywania ćwiczeń).
– Leczenie operacyjne – decyzja o jego podjęciu zapada, kiedy inne metody terapeutyczne są nieskuteczne albo nie przynoszą oczekiwanych efektów, a dolegliwości są bardzo uciążliwe dla chorego. Bywa podejmowane po urazach, w celu ratowania życia lub zapobiegania groźnym powikłaniom. Stosuje się je też w leczeniu otosklerozy (która jest chorobą błędnika kostnego).
sxc.hu
Czy zetknęliście się kiedyś z osobą cierpiąca z powodów problemów z błędnikiem? Jak się leczyła?
