Warto, aby byli poinformowani również o tym, że stosowanie mechanicznych środków antykoncepcyjnych istotnie zmniejsza ryzyko zakażenia. Trzeba także nauczać i propagować wiedzę związaną z objawami, które mogą wystąpić u osób zakażonych krętkiem bladym, o ich różnorodności i powikłaniach z nimi związanych.
Kontakty płciowe to nie jedyna możliwość szerzenia się kiły. Do zarażenia może dojść na drodze wertykalnej, od chorej matki na dziecko. W związku z tym, że istnieje postać kiły wrodzonej, kobiety, które planują ciążę, a zwłaszcza te, które miały wielu partnerów seksualnych, mogą wykonać badania serologiczne. Ich wyniki rozstrzygną ewentualne wątpliwości i uspokoją pacjentkę, bądź też skłonią ją do podjęcia leczenia. Do rzadkości należą zakażenia krwiopochodne w wyniku przetaczania komuś krwi.
Kiła jest przede wszystkim chorobą przewlekłą. Objawy, które pojawiają się w trakcie jej trwania, również są rozmaite. Uznaje się, ze dwa pierwsze lata od momentu zakażenia, to kiła wczesna. W trakcie jej trwania objawy chorobowe manifestują się głównie na skórze i błonach śluzowych. Charakterystyczny jest w tym czasie objaw pierwotny. Mianem tym określa się twardy naciek, który w krótkim czasie przypomina owrzodzenie. Pojawia się on po około miesiącu od zakażenia, najczęściej na narządach płciowych. Pozornie niepokój pacjentów koi fakt, że zmiana ta zwykle ustępuje bez śladu. Towarzyszyć temu pierwszemu objawowi mogą powiększone węzły chłonne.
Później, po około 3 miesiącach, na ciele pacjenta pojawić się może tzw. osutka plamista. Utrzymuje się ona około 14 dni i także ustępuje bez śladu. W późniejszym okresie także pojawiać się mogą różne wysypki, zmiany na śluzówkach narządów płciowych w postaci plamek, nadżerek, grudek. Oprócz tego, w przebiegu choroby na tym etapie pojawić się mogą zapalenia gardła i krtani, które są wywołane przez krętek blady. Czasami pacjenci z kiłą doświadczają nadmiernego wypadania włosów, czyli łysienia kiłowego. Również może dojść do odbarwień, zwanych bielactwem kiłowym, na skórze karku i szyi.
Po dwóch latach od momentu zakażenia mówi się o kile późnej. Występuje ona u tych pacjentów, którzy nie byli leczeni bądź zastosowana terapia okazała się niewystarczająca. Początkowo chory nie odczuwa żadnych symptomów, a jedyne odchylenie od normy związane jest z nieprawidłowościami w badaniach serologicznych. Później u chorego manifestują się objawy. W zasadzie zmiany mogą pojawić się w każdym narządzie w organizmie człowieka. Jednak często symptomy związane są – po raz kolejny – ze zmianami guzkowymi, wrzodziejącymi na skórze. Występują często objawy takie jak: zapalenie kości, zmiany w stawach, w układzie sercowo-naczyniowym oraz w obrębie układu nerwowego.
Gdy chodzi o kiłę układu nerwowego, może ona powodować zapalenie opon mózgowych, kiłę mózgu i rdzenia kręgowego. Poważnymi patologiami jest także wiąd rdzenia, który polega na pojawianiu się postępujących zmian zwyrodnieniowych w obrębie rdzenia kręgowego i całej palety objawów neurologicznych. Możliwe jest także pojawienie się porażenia postępującego, które uważane jest za najcięższą postać kiły.
Nie sposób wymienić wszystkich możliwych objawów kiły. Niewątpliwie należy pamiętać, że nie jest to choroba miejscowa, ale ogólnoustrojowa. Niepodjęcie leczenia i zbagatelizowanie objawów może doprowadzić chorego do bardzo ciężkiego stanu.
Czy znacie kogoś, kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Wypowiedzcie się.