Człowiek może się zarazić laseczką wąglika najczęściej drogą przyranną, gdy bakteria dostanie się do organizmu poprzez uszkodzone powłoki ciała. Dużo rzadziej spotyka się zarażenia na drodze pokarmowej czy inhalacyjnej.
W związku z różnymi drogami zakażenia wyróżnia się postaci wąglika: skórną, płucną i jelitową. Wyraźnie zaznaczyć należy, że u ponad 90% chorych stwierdza się postać skórną.
Jakie objawy powinny wywoływać niepokój u pacjenta?
Każdy z nas wie, że jeśli na naszym ciele znajduje się jakaś rana, to odruchowo od czasu do czasu obserwujemy, jak ona wygląda. Po pierwsze należy skojarzyć występowanie zmian z kontaktem uszkodzonej skóry z materiałem zakaźnym, którym najczęściej jest stolec zwierząt. Pierwsze symptomy mogą się pojawić na kilka godzin po takim kontakcie, ale równie dobrze ten czas może wynosić kilka dni. Wyraźnie widoczna staje się na początku plama, która przechodzi ewolucję i zmienia się w grudkę, potem – w pęcherzyk. Natomiast po kilku dniach na środku takiej zmiany widoczny jest czarny kolor. Przemawia on za występowaniem w tym miejscu martwicy.
Z kolorem związane jest także popularnie stosowane określenie „czarna krosta”. Typowo, dookoła takiej zmiany występuje obrzęk tkanek. Bardzo charakterystyczne jest, iż takie obrzęknięte miejsca są bardzo twarde. Opisuje się je jako „deskowate”. Jednocześnie chory nie odczuwa dolegliwości bólowych w tym miejscu. Z objawów ogólnoustrojowych – można czasami stwierdzić powiększenie węzłów chłonnych lub gorączkę. Natomiast dość często ogólny stan pacjenta jest dobry.
Innym typem wąglika skórnego jest obrzęk złośliwy. U pacjentów, u których występuje, zazwyczaj ma on cięższy przebieg. Może nawet dojść do posocznicy, która rozwija się w czasie jej trwania.
Postać płucna wąglika związana jest z dużo większym niebezpieczeństwem dla zdrowia i życia pacjenta, czasem niestety kończy się zgonem. Postać ta rozwija się w wyniku inhalacji zarodnika laseczki wąglika. U pacjentów może dojść do zapalenia płuc, zapalenia śródpiersia oraz posocznicy. Chorzy z postacią płucną wąglika są w ciężkim stanie. Skarżą się na bóle zlokalizowane w klatce piersiowej, gorączkują i towarzyszy im duszność. Sporadycznie diagnozuje się postać jelitową wąglika, która daje objawy takie jak: nudności, wymioty, biegunkę i gorączkę. Niestety ona również może doprowadzić do posocznicy. Posocznica wąglikowa jest bardzo niebezpieczna, może skutkować groźnymi zmianami w obrębie centralnego układu nerwowego.
Leczenie wąglika oparte jest na stosowaniu terapii z użyciem antybiotyków. W leczeniu zwykle zastosowanie ma penicylina. Gdy stan pacjenta jest ciężki, dodaje się drugi antybiotyk z grupy tetracyklin albo chloramfenikol.
Czy znacie kogoś, kto cierpiał na tę chorobę? Jakie leczenie zastosowano? Wypowiedzcie się.
