Jako ludzie wszystkie wrażenia z otaczającego nas świata odbieramy za pomocą zmysłów. Wszystkie zdarzenia zazwyczaj mają miejsce w ośrodkowym układzie nerwowym, często dzieją się one poza naszą świadomością. Zazwyczaj dzieje się po prostu tak, że za pomocą np. zmysłu wzrokowego odbieramy jakiś obraz i zapominamy o tym. Pozostaje to w naszej świadomości i jest szybko przyswajane. U dzieci z zaburzeniami sensorycznymi taka droga jest znacznie dłuższa i odbierają one bodźce ze zdwojoną siłą.
Dzieci mające zaburzenia sensoryczne odbierają bodźce ze świata zewnętrznego kilkanaście razy intensywniej niż inne dzieci. Ich układ nerwowy jest niejako bombardowany przez ilość wrażeń z otoczenia. Najczęściej jest tak, że one nie radzą sobie z tymi wrażeniami i są agresywne a w efekcie nadwrażliwe. To co wyróżnia dzieci z zaburzeniami sensorycznymi powoduje u nich wzrost cech utrudniających codzienne funkcjonowanie. Takie dzieci najczęściej :
– nie lubią, gdy się je dotyka,
– mają zazwyczaj lęk wysokości,
– są z góry nastawione negatywnie na nowe rzeczy,
– mają swoje rytuały jedzeniowe i przywiązują wagę do określonych smaków, konsystencji,
– są nadmiernie pobudzone, agresywne.
Oprócz tego mogą sygnalizować inne niepokojące zachowania. Zazwyczaj dzieci zachowujące się według powyższych zachowań mają diagnozowaną nadwrażliwość sensoryczną.
Zaburzenia sensoryczne mogą obejmować jedną sferę zmysłów lub więcej. Dziecko może wskazywać nam, że ma jakiś kłopot z tolerancją niektórych bodźców np. drażnią ich konkretne materiały z jakich są zrobione ubrania np. wełna. Inne dzieci są przekonane do określonych smaków i reagują agresywnie na próby zachęcenia ich do innych potraw np. nie jedzą ryżu, kaszy.
Wiele dzieci jest nadwrażliwe dotykowo, często nie pozwalają się przytulać, głaskać, denerwuje ich każda próba nawiązania kontaktu poprzez dotyk. Takie zaburzenia dość często utrudniają codzienne funkcjonowanie i konieczne jest zastosowanie u dziecka metod terapii z zakresu integracji sensorycznej.
Wielu rodziców ma poważny kłopot, by rozpoznać te zaburzenia. Muszą przede wszystkim bardzo dokładnie obserwować swoje dziecko. Jeśli np. dziecku zdarza się jadać potrawy o jednakowych smakach nie jest to jeszcze poważny kłopot. Jeśli dziecko reaguje agresywnie na próby zmiany pokarmów i dodatkowo ma inne zaburzone funkcje, np. nie toleruje ubrań z określonych materiałów, trzeba przyjrzeć się dokładnie, czy nie jest to krok do nadwrażliwości sensorycznej. Większość dzieci ma określone, smaki, lubi pewne rytuały. Jeśli widzimy, że po jakimś czasie niechęć dziecka znika nie musimy się dodatkowo martwić.
Zadaniem rodzica jest przede wszystkim obserwacja swojego dziecka. Nikt tak dobrze nie zna go jak rodzice. Wcześnie zauważona nadwrażliwość sensoryczna a w konsekwencji zaburzenia na tym tle pod wpływem odpowiedniej terapii daje się wyeliminować. Zaburzenia sensoryczne mogą zaszkodzić dziecku w jego etapie rozwojowym jakim jest pójście do szkoły. Takie zaburzenia wywołują u dziecka kłopoty z koncentracją, z systematycznością, z podzielnością uwagi. Utrudniają dziecku efektywne uczenie. Warto zatem szybko podejmować kroki, by pomóc dziecku je pokonać. Dziecko szybko nauczy się sposobów na radzenie sobie z takim problemami. Jeśli będzie wiedziało co ma robić pomoże to zmienić jego zachowanie. Ważna jak zwykle jest współpraca rodzica z dzieckiem i z osoba prowadzącą terapię. Uważnie posłuchajmy jak pomagać właściwie naszemu dziecku.
Znacie kogoś, kogo dziecko cierpi na tego rodzaju zaburzenia? Jakie objawy były niepokojące? Dajcie znać.
