Wyróżnia się dwa obiegi krwi w organizmie człowieka – duży i mały. Zajmijmy się obiegiem małym. Rozpoczyna się on w prawej komorze serca, z której wychodzi naczynie nazwane pniem płucnym. Po krótkim przebiegu tego dużego naczynia krwionośnego dzieli się ono na dwie tętnice płucne – prawą i lewą, a te z kolei na mniejsze naczynia, które dochodzą do pęcherzyków płucnych. Cała ta sieć naczyń ma na celu doprowadzenie krwi odtlenowanej do płuc, aby tam doszło do wymiany gazowej, a krew uległa natlenowaniu. Po zaopatrzeniu jej w tlen powraca ona najpierw siecią małych żyłek, które tworzą cztery żyły, które uchodzą do lewego przedsionka. Teraz wydaje się oczywiste, że tętnice płucne są bardzo ważnymi naczyniami krwionośnymi w naszym organizmie i zależy od nich nie tylko nasze zdrowie, ale i życie.
Zatorowość płuc nazywana jest także zatorem tętnicy płucnej. Ta patologia uznawana jest za składową żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Objawia się ona właśnie albo jako zatorowość płucna, albo jako zakrzepica żył głębokich. Obrazowo rzecz ujmując, w zatorowości płucnej chodzi o to, że tętnica płucna lub jej rozgałęzienie ulegają zaczopowaniu, zatkaniu lub z znaczący sposób zmniejsza się ich średnica i jednocześnie przepływ krwi przez nie.
Co najczęściej zatykać może tętnicę płucną?
W praktyce klinicznej najczęściej okazuje się, że tętnicę płucną lub jej rozgałęzienie zaczopowała skrzeplina. Pochodzi ona zazwyczaj z żył znajdujących się w obrębie kończyn dolnych, miednicy mniejszej. Z tych żył „przypłynęła” ona do prawej części serca. Inne przyczyną to raczej sprawy epizodyczne, wśród nich np. tkanka tłuszczowa po złamaniu kości, płyn owodniowy w sytuacji za wczesnego oddzielenia się łożyska.
Jakie są symptomy zatorowości płucnej?
Pacjenci zgłaszają się do lekarza zazwyczaj z powodu duszności, czyli uczucia braku tchu oraz bólu, który odczuwają w klatce piersiowej. Czasem dołącza się do tych objawów suchy kaszel, podbarwienie plwociny krwią. Alarmującym sygnałem może być również zasłabnięcie. Po zbadaniu pacjenta zwykle okazuje się, że oddycha on z większą częstotliwościa, a jego akcja serca jest przyspieszona. W ciężkich przypadkach znacząco spada ciśnienie tętnicze krwi.
Pacjenci, u których podejrzewa się zatorowość płucną, powinni mieć wykonane badania, które pozwolą na potwierdzenie jej. Diagnostyka obejmuje oznaczenie D-dimerów, wykonanie EKG i prześwietlenia klatki piersiowej. Najważniejszych informacji dostarczają dwa badania o równorzędnej wadze – scyntygrafia płuc oraz spiralna tomografia komputerowa klatki piersiowej. Zazwyczaj wykonuje się także badanie echokardiograficzne. Chorzy z podejrzeniem zatorowości płucnej powinni mieć możliwie jak najszybciej postawione rozpoznanie.
Czy znacie kogoś, kto cierpiał na tę dolegliwość? Jakie leczenie zastosowano? Wypowiedzcie się.
