Dzieci skarżą z różnych powodów. Czasami wynika to z tego, że dziecko po prostu nie dostało tego, na czym mu zależało i poczuło się tym skrzywdzone. Zdarzają się też sytuacje, w których dziecko czuje się niesprawiedliwie potraktowane, chce się wyżalić i dlatego skarżąc, szuka kontaktu z rodzicem. W rodzicu szuka sojusznika.
Bywa, że dziecko jest zazdrosne o rodzeństwo, czuje się gorsze i niepotrzebne, bądź zauważa, iż niektóre osoby w rodzinie nie przestrzegają zasad, narzuconych przez rodziców. Dlatego skarżą, by dowiedzieć się czy takie zachowanie będzie akceptowane przez rodziców, skoro wcześniej było niedopuszczalne. Dziecko cechuje myślenie konkretne – jeżeli rodzice czegoś zabraniają i mówią, że wszyscy stosują się do tej zasady, to tak ma być. A jeżeli ktoś łamie ustanowione reguły, dziecko czuje się zmylone i zdezorientowane. Rodzice często popełniają błąd unosząc się gniewem na dziecko, które skarży. Zamiast złościć się na malca, powinni spróbować go zrozumieć, zastanowić się nad tym, co może być przyczyną takiego zachowania ich pociechy.
Ważne, aby szczerze porozmawiać z dzieckiem, zapytać o jego uczucia oraz zająć się nim, gdy faktycznie jest poszkodowane w danej sytuacji. Należy wówczas pomóc malcowi, podpowiedzieć mu jak następnym razem może sobie poradzić, okazać swoje wsparcie, ale również nie traktować jako ofiary. Rodzic powinien motywować swoją pociechę, wspierać ale również dodawać sił i poddawać nowe propozycje rozwiązań sytuacji dla niego trudnych. Gdy dziecko skarży nie należy bagatelizować i lekceważyć jego uczuć, gdyż to co dla dziecka może być najważniejszą sprawą w jego życiu, rodzicowi wyda się zupełnie błahe. Rodzice muszą nauczyć się myśleć, jak ich dziecko, żeby lepiej je rozumieć. Należy być szczerym wobec dziecka, aby wiedziało, że zawsze może do nas przyjść, wyżalić się, powiedzieć o swoim problemie, ale musi również wiedzieć, że pewnych zachowań rodzice nie akceptują i nie będą tego robić. Jeżeli dziecko skarży, obserwujmy je i zawsze wysłuchajmy do końca, ale zaznaczmy podczas tłumaczenia, iż nie podoba nam się sposób w jaki przekazuje swój problem. Pamiętajmy, iż dziecko cechuje pamięć krótkotrwała dlatego cierpliwie należy mu o tym przypominać, bądź przykładowo stworzyć w ramach wspólnej zabawy spis zasad, jakie panują w domu. Nie zapomnijcie, aby ująć w nim, iż w waszym domu nie można skarżyć.
To, czy uda się wyeliminować skarżenie u dziecka, w dużej mierze zależy od rodziców. Gdy dziecko będzie czuło się traktowane na równi z rodzeństwem, rozumiane i kochane, z pewnością rodzice szybko pozbędą się niepożądanego zachowania u swojej pociechy. Ważne, by dziecko wiedziało, iż zawsze może przyjść do rodziców ze swoim problemem, wyżalić się powiedzieć im o swoich uczuciach, a także że zawsze w ramionach rodziców znajdzie miłość, zrozumienie i pomoc.
Macie taki problem ze swoim dzieckiem? Na co najczęściej się skarży? Jak reagujecie?
