Moczenie nocne u dzieci – co robić?

Okazuje się, że w nocy moczy się co trzecie dziecko w wieku 4 lat, w wieku 5-6 – co piąte, a w wieku 7 lat – co dziesiąte. Moczenia nocnego, definiowanego jako mimowolne oddawanie moczu w trakcie snu u dziecka, które ukończyło piąty rok życia i już wcześniej opanowało tą umiejętność, nie wolno bagatelizować.

Maluchowi, który kontroluje oddawanie moczu, mogą zdarzyć się „wpadki”, ale sporadycznie, jednorazowo. Opanowana umiejętność nie powinna się cofać. Nie może też być tak, że dziecko ponad pięcioletnie sika co noc. Odpowiednio duży pęcherz moczowy, a przede wszystkim hormon wazopresyna, hamujący powstawanie moczu w nocy, powinny pozwolić dotrwać do rana. Jeśli tak się nie dzieje, konieczna jest konsultacja lekarza – urologa dziecięcego.

Dorośli uważają często, że moczenie się w nocy ma podłoże psychologiczne. Mogą czuć się winni lub mogą ten problem bagatelizować, oczekując poprawy sytuacji. Tymczasem dociekania istoty sprawy rozpoczyna się najpierw od strony medycznej. Pamiętajmy, że moczenie nocne w znacznej mierze dotyczy dzieci, które już opanowały kontrolowanie wypróżnień. Jeśli nie miała miejsca żadna trudna, traumatyczna sytuacja, rozpatrzyć należy w pierwszej kolejności stronę fizjologiczną. Specjalista zbada malucha, zleci pobranie próbek moczu do analizy, a także inne badania.

Do głównych przyczyń moczenia nocnego zalicza się nieodpowiednie poziomy wspomnianego już hormonu wazopresyny, wady wrodzone układu moczowo-płciowego (w tym przypadku zalecana jest często interwencja chirurgiczna), a także zakażenia dróg moczowych wywołane obecnością bakterii w pęcherzu moczowym. Lekarz urolog może odesłać pacjenta do analizy dokonywanej u lekarza innej specjalności – nefrologa dziecięcego. Specjaliści przepiszą dzieciom leki dobrze przez nich tolerowane, co powinno poprawić sytuację. Pamiętajmy, że zbagatelizowany problem może skutkować w przyszłości między innymi kłopotami z nerkami.