Factoring może być z powodzeniem stosowany przez polskie przedsiębiorstwa, które chcą przede wszystkim poprawić swoją strukturę zarówno aktywów, jak i pasywów oraz bieżącą płynność finansową. Jest on opłacalny zarówno dla firmy – wierzyciela – faktoranta, jak i dla instytucji przejmującej wierzytelność, czyli faktora. Przedmiotem factoringu mogą być głównie należności handlowe, a zatem te, które powstają w obrocie gospodarczym – pod warunkiem, że umowa kupna-sprzedaży nie zakazuje zbywania tych należności. Factoring nie jest zatem formą skupywania długów (głównie przeterminowanych), lecz krótkoterminową formą finansowania działalności gospodarczej jednostki, zbliżoną do cesji wierzytelności. Różnica pomiędzy factoringiem a cesją wierzytelności przejawia się w tym, że factoring dotyczy tylko wierzytelności z tytułu umów o usługę dostawy, sprzedaży, a między stronami tych umów istnieją trwałe powiązania prawne, podczas gdy cesja może obejmować wszystkie wierzytelności.
Factoring jest niewątpliwie atrakcyjną formą finansowania działalności gospodarczej. Za główne zalety uważane są przede wszystkim: możliwość poprawy płynności jednostki, zapewnienie skuteczniejszego sposobu planowania przepływów gotówkowych, likwidacja skutków opóźnień płatniczych oraz zapewnienie stałego dopływu środków pieniężnych, pozwalających na zwiększenie zysku jednostki i intensyfikację jej obrotów. Można zatem powiedzieć, że factoring stanowi formę kredytowania należności (w tym także należności spornych), będąc alternatywą dla kredytu obrotowego. Jego atrakcyjność przejawia się głównie we wspieraniu płynności płatniczej jednostki-faktoranta, bez konieczności obciążania struktury jego aktywów zobowiązaniami kredytowymi. Ponadto niewątpliwą zaletą tej formy finansowania jest zmniejszenie kosztów własnych jednostki, realizowane poprzez ograniczenie personelu administracyjnego. Faktor przejmuje bowiem na siebie obowiązek prowadzenia księgowości dłużników i obsługę wierzytelności, sprawuje kontrolę nad nimi, jak również informuje o stanie niespłaconych wierzytelności.
Na polskim rynku można mówić o dwóch najważniejszych rodzajach factoringu, oferowanych przez faktorów: są nimi factoring niepełny (z regresem) oraz factoring pełny (bez regresu).
Factoring niepełny polega na odkupieniu od klienta faktury z odroczonym terminem płatności i przekazaniu pieniędzy na konto kontrahenta. Następnie po upływie terminu płatności, który jest wskazany na fakturze, i ściągnięciu należności od odbiorcy, przelana zostaje pozostała część kwoty na rachunek klienta. Natomiast factoring pełny, którego zasada działania jest zbliżona do factoringu niepełnego, polega na tym, że faktor przejmuje na siebie ryzyko niewypłacalności podmiotu, który ma zapłacić fakturę.
Oprócz tych dwóch form factoringu w praktyce można spotkać się także z factoringiem eksportowym, polegającym na odblokowaniu środków ulokowanych w fakturach wystawionych na rzecz podmiotów zagranicznych, co pozwala klientowi na znaczne zredukowanie ryzyka kursowego.
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Wypowiadajcie się w komentarzach.