Istnieją trzy podstawowe techniki oświetlania modela w studio. Pierwsza to tak zwany „trójkąt Rembranta”, czyli oświetlenie górno-boczne. Lampę umieszczamy po lewej lub prawej stronie aparatu, wyciągamy statyw w górę na tyle, żeby lampa ustawiona była pod kątem 45 stopni do modelki lub modela i patrzymy czy na policzku, który znajduje się dalej od lampy utworzy się trójkąt.
Jeśli przesuniemy lampę bliżej aparatu, otrzymamy oświetlenie typu „krótki cień od nosa”. Zwróćmy uwagę, czy po jednej stronie nosa utworzył się cień łagodnie opadający w dół. Lampa w dalszym ciągu powinna oświetlać fotografowaną osobę pod kątem 45 stopni. Jeśli z kolei przesuniemy lampę dalej od aparatu, tak żeby oświetlała modela niemal z boku, będziemy mieli oświetlenie nazywane „długim cieniem od nosa”. Tym razem cień jest znacznie wyraźniejszy niż w poprzednim przypadku.
Te trzy rodzaje oświetlenia świetnie sprawdzają się zarówno w portrecie, jak i modzie. To swoista klasyka, ponadczasowe techniki oświetleniowe.
Można jeszcze trochę poeksperymentować i przesunąć lampę tak daleko od aparatu, aby świeciła modelowi w policzek. W ten sposób oświetlimy jedynie połowę twarzy. Druga połowa będzie skryta w cieniu. Takie oświetlenie nadaje dramatyzmu naszym zdjęciom. Przesuwając lampę w drugą stroną, to znaczy praktycznie na wprost modela, otrzymamy oświetlenie typu „Butterfly”, nazwane tak dlatego, że pod nosem modela tworzą się delikatne cienie przypominające skrzydła motyla. To oświetlenie bardzo często wykorzystywane jest w fotografii mody.
To najbardziej typowe rodzaje oświetlenia przy użyciu jednej lampy błyskowej. Jeśli będziemy chcieli odpalić drugą lampę, możemy dodatkowo oświetlić część ciała pozostającą w cieniu lub włosy modelki.
Uwaga!
Eksperymentując ze światłem studyjnym, pamiętajmy że powinno być ono modelujące, wydobywać przestrzenność, a nie oświetlać płaskim światłem niczym lampa błyskowa wbudowana w korpus aparatu.
Z jakiego oświetlenia korzystacie? Które najbardziej lubicie? Podzielcie się opiniami.
