Można je określić jako pieniężny substytut instrumentu bazowego, ponieważ ewentualne rozliczenie nie przewiduje fizycznej dostawy danego waloru lub surowca.
Konstrukcja CFD sprawia, że jest on klasyfikowany jako instrument pochodny (podobnie jak kontrakt futures). Contract for difference są wykorzystywane niezależnie od przewidywanej koniunktury na rynku – mogą generować zysk również w przypadku, gdy dany instrument bazowy traci na wartości (poprzez zajęcie krótkiej pozycji i odkup).
CFD a FOREX
Specyfika kontraktów różnic kursowych sprawia, że ich rynek został wyodrębniony spośród innych platform tradingowych. Dlatego utożsamianie CFD z FOREXEM nie jest do końca poprawne. Owszem, tego typu kontrakty mogą być oparte na walutach, trzeba jednak pamiętać, że nie jest to jedyny wariant. Brokerzy przewidują bowiem znacznie szersza gamę instrumentów bazowych, które wchodzą w skład CFD Prócz walut można tutaj wymienić:
– akcje;
– towary;
– surowce;
– indeksy giełdowe;
– obligacje;
– indeksy branżowe.
Różnice dotyczą również wielkości transakcji oraz ich jednostek rozliczeniowych. W przypadku FOREXU stosuje się następujące standardy:
– lot – 100 000 jednostek danej waluty (np. 100 000 $);
– minilot – 10 000 jednostek danej waluty;
– microlot – 1000 jednostek danej waluty.
W przeciwieństwie do kontraktów forexowych, CFD są rozliczane we własnej jednostce. Jest nią kontrakt, który odpowiada danej ilości instrumentu bazowego. Przykładowo kontrakt na ropę naftowa odzwierciedla wartość 10 wystandaryzowanych baryłek tego surowca.
Uwaga na ryzyko
Transakcje CFD mają charakter spekulacyjny i cechują się bardzo wysokim stopniem lewarowania (czyli dźwigni finansowej), który nierzadko przekracza 100:1. Oznacza to, że depozyt zabezpieczający jest 100 razy mniejszy niż wartość inwestycji. Wobec tego są one rekomendowane inwestorom, którzy posiadają już spore doświadczenie rynkowe i są zdolni do zaakceptowania ryzyka sporych strat.
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Wypowiadajcie się w komentarzach.
