Dlaczego dwie waluty?
Osoby, które miały do tej pory dłuższą styczność z kantorowym handlem walutami, bardzo szybko odnajdą się w realiach FOREXU. Okazuje się bowiem, że zasady ewidencjonowania kursów walut, które obowiązują na obu rynkach, są takie same.
Każda waluta odzwierciedla pewną siłę nabywczą, dlatego sprzedając lub kupując jedną z nich, uczestnik rynku oczekuje ekwiwalentu, czyli świadczenia o tej samej wartości. Z tego powodu waluta zawsze musi być notowana w relacji do jakiegoś innego odpowiednika. Na tej samej zasadzie funkcjonują notowania kantorowe. Innymi słowy, para walutowa to zestaw dwóch różnych walut, które są przeliczane według aktualnego kursu wymiany.
Przykładowy kurs 1 EUR = 4,16 PLN oznacza, że jedno euro jest warte 4 złote i 16 groszy (a za jedną złotówkę można nabyć około 0,24 euro). Zmiana notowania o 4 grosze w „górę” (1 EUR = 4,2 PLN) wskazuje, że:
– wartość euro wzrosła (innymi słowy doszło do jej aprecjacji);
– wartość złotówki spadła (miała miejsce jej deprecjacja – teraz inwestor dysponujący 1 złotym może nabyć tylko 0,238 euro).
Wedle formalnej terminologii, euro jest walutą bazową (to ona stanowi punkt odniesienia) natomiast krajowa złotówka pełni funkcję waluty kwotowanej (czyli jest notowana względem euro). Oczywiście przykładowy kurs można przedstawić w sposób odwrotny, to znaczy – walutę krajową potraktować jako kwotowaną. W taki sposób kursy zwykli oznaczać Brytyjczycy.
Poniżej przedstawiono standard notowania sześciu najpopularniejszych par walutowych, które są dostępne na FOREXIE:
w. bazowa – w. kwotowana
– EUR – USD (euro – dolar amerykański);
– USD – JPY (dolar amerykański – jen);
– GBP – USD (funt brytyjski – dolar amerykański);
– AUD – USD (dolar australijski – dolar amerykański);
– USD – CHF (dolar amerykański – frank szwajcarski);
– USD – CAD (dolar amerykański – dolar kanadyjski).
Spread, czyli konieczność
Rzut oka na tablice notowań dowolnego kantoru pozwala stwierdzić, że są tam wyszczególnione dwa kursy. Jeden z nich to kurs kupna (określa go angielski termin „bid”). Po drugiej stronie widnieje relacja wymienna, która jest używana w trakcie sprzedaży (angielskie określenie „ask)”.
Przykład:
EUR-USD (19.07.12 godzina 13.00 czasu polskiego)
k. kupna/bid 1,2304
k. sprzedaży/ask 1,2305
spread 0,0001
Różnica pomiędzy tymi kursami nosi miano spreadu. Inwestor nabywając euro po kursie sprzedaży (1,2305) musi oczekiwać, że kurs kupna zgłaszany przez innych uczestników rynku z czasem wzrośnie o wartość większą od spreadu (na przykład do 1,2306). W taki sposób będzie mógł zrealizować niewielki zysk. Jak widać, mały spread jest bardziej korzystny dla wszystkich graczy i zmniejsza ryzyko straty. W przypadku najbardziej popularnych par walutowych (takich jak EUR-USD) wartość spreadu jest minimalna. Można zatem stwierdzić, że cechują się one dużą płynnością.
Czy informacje zawarte w artykule okazały się pomocne? Wypowiadajcie się w komentarzach.
