Dlaczego konsumpcyjny?
Aby udzielić odpowiedzi na pytanie postawione w powyższym tytule należy sięgnąć do aktu prawnego, który definiuje istotę kredytu konsumenckiego. Mowa o ustawie z dnia 12 maja 2011 o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2011 nr 126 poz. 715). Definicji omawianej kategorii kredytu należy poszukiwać w artykule 3. Mianowicie stanowi on, że pierwsze kryterium to wartość danej umowy. Ustawodawca postanowił zastosować maksymalny limit w kwocie 255 500 zł. Wcześniej obowiązywał znacznie niższy próg w wysokości 80 000zł (patrz ustawa z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim – Dz.U. 2001 nr 100 poz. 1081). Co istotne, uregulowanie co do wartości sumy kredytu dotyczy również sytuacji, kiedy kapitał jest denominowany w walucie obcej. Istotny aspekt dotyczy kryterium działalności gospodarczej kredytobiorcy, albowiem omawiana ustawa nie reguluje stosunków pomiędzy stronami jeżeli udostępniający kapitał nie posiada statusu przedsiębiorcy.
Należy nadmienić, że zakres umów objętych ustawą o kredycie konsumenckim jest dość szeroki i nie ogranicza się tylko do kredytów w rozumieniu ustawy prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 roku. Artykuł 3 ustęp 2 precyzuje dokładnie jakie inne zobowiązania można określać mianem kredytu konsumpcyjnego. A więc jest to:
– pożyczka (tylko odpłatna – patrz artykuł 4 ustęp 1 punkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 o kredycie konsumenckim);
– umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego jeżeli musi on ponieść jakiekolwiek koszty z tego tytułu;
– umowa o kredyt odnawialny;
– kredyt w przypadku, którego kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a kredytobiorca spełnia to świadczenie (cesja wierzytelności).
Czy kredyt konsumpcyjny nie może być konsumencki?
Kredyty konsumpcyjny może zostać udzielony tylko przez instytucje bankową. Jego cechą szczególną jest względna dowolność wykorzystania, którą jest ograniczona poprzez klauzulę umowną wskazującą na dowolny cel konsumpcyjny. Określenie „cel konsumpcyjny” w tym kontekście oznacza, że pozyskany od kredytodawcy kapitał nie zostanie wykorzystany na finansowanie przedsięwzięć związanych z działalnością gospodarczą. Tego typu zobowiązania są najczęściej zaciągane w celu sfinansowania zakupu względnie tanich dóbr trwałego użytku takich jak na przykład sprzęt AGD. Specyficzna cechą omawianego produktu bankowego jest brak zabezpieczenia, co przekłada się z kolei na niewielką kwotę zobowiązania oraz stosunkowo wysokie oprocentowanie.
Odpowiadając na powyższe pytanie można stwierdzić, że sytuacja w której kredyt konsumpcyjny nie zyskałby statusu świadczenia konsumenckiego jest czysto teoretyczna. Trudno bowiem wyobrazić sobie, iż jakikolwiek bank byłby w stanie przyznać ponad ćwierćmilionowy kapitał na dowolny cel konsumpcyjny. Warto jednak pamiętać, że w przypadku kredytów hipotecznych sytuacja przedstawia się inaczej, albowiem wartość niektórych z nich przekracza ustawowy limit.
Czy informacje zawarte w tekście okazały się pomocne? Zapraszam do komentowania.
Gratuluje artykułu!
Kategoria kredytu konsumenckiego jest bowiem unormowana prawnie, podczas gdy mianem kredytu konsumenckiego określa się zwyczajowo pewna grupę produktów, które są oferowane przez rodzime banki. – GDZIE TU SENS