Aby zaistniałe zdarzenie mogło wpisać się w definicję wypadku przy pracy, spełniać musi następujące przesłanki: być zdarzeniem nagłym, wywołanym zewnętrzną przyczyną, które nastąpiło w związku z pracą i spowodowało uraz lub śmierć. Zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową przysługuje osobom, które z racji swojego zatrudnienia podlegają ubezpieczeniu wypadkowemu a mianowicie: pracownikom, osobom wykonującym pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, osobom prowadzącym pozarolniczą działalność oraz osobom z nimi współpracującym, a także niektórym odrębnym grupom zawodowym m.in. duchownym, posłom i senatorom itp.
Zasiłek chorobowy przyznany z powyższego tytułu przysługuje od pierwszego dnia niezdolności do pracy w wysokości 100% podstawy wymiaru, którą jest przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy albo z faktycznego okresu zatrudnienia za pełne kalendarzowe miesiące, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wymienia szereg okoliczności w których zasiłek nie zostanie wypłacony:
– gdy wypadek spowodowany był naruszeniem przez pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa;
– gdy pracownik był nietrzeźwy lub odurzony co przyczyniło się do wypadku;
– gdy pracownik nie zgodził się na badanie pod kontem środków odurzających w organizmie;
– gdy nie przedstawiono protokołu powypadkowego lub karty wypadku lub dokumenty te zawierają bezpodstawne twierdzenia.
Osoba starająca się o zasiłek chorobowy musi przedstawić w ZUS zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy, oświadczenie o zaprzestaniu i niepodjęciu działalności zarobkowej, o nieustaleniu prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.
