Egzekucja komornicza
Komornik może prowadzić egzekucję z nieruchomości, rachunków bankowych, wynagrodzenia za pracę, wierzytelności oraz innych praw majątkowych (udziałów w spółce itp.). Może też zająć ruchomości takie jak samochody czy sprzęt firmowy. Sprawa egzekucyjna może być przekazana dowolnemu komornikowi w Polsce, bez względu na region zamieszkania.
Wierzyciel ma obowiązek wskazania we wniosku o wszczęcie egzekucji składników majątku dłużnika, z którego powinna być prowadzona egzekucja. Takie stanowisko potwierdzają orzeczenia Sądu Najwyższego, np. orzeczenie SN z 25 kwietnia 1955 r., IV CZ 72/55, OSN 1956, nr III, poz. 69. W przypadku braku informacji o majątku dłużnika wierzyciel może zlecić komornikowi poszukiwanie majątku. Komornik prowadzący postępowanie egzekucyjne ma prawo kierowania zapytań do określonych instytucji w tym urzędów skarbowych i ZUS celem uzyskania informacji pomocnych w określeniu majątku dłużnika.
Egzekucja z ruchomości
Najczęściej wybieranym przez wierzycieli sposobem egzekucji jest egzekucja z ruchomości. Dotyczy ona zazwyczaj samochodów, sprzętu komputerowego, RTV i agd oraz mebli. Niestety, samo zajęcie nieruchomości przez komornika nie daje gwarancji zaspokojenia należności. Dopiero skuteczna sprzedaż przedmiotów w drodze licytacji za satysfakcjonującą kwotę umożliwia zaspokojenie wierzyciela.
Czego nie wolno komornikowi
Co do zasady, komornik nie ma prawa prowadzić egzekucji w sposób zbyt uciążliwy dla dłużnika. Powinien on pozostawić dłużnikowi środki pozwalające na dalszą egzystencję. Prowadząc egzekucję z ruchomości nie ma prawa do zajmowania narzędzi niezbędnych do wykonywania działalności zarobkowej oraz surowców niezbędnych do ich produkcji na okres nie dłuższy niż tydzień z wyłączeniem urządzeń mechanicznych.
Również urządzenia domowe, pościel, bielizna, ubranie, zapasy żywności i opału na okres jednego miesiąca, należących do dłużnika i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu podlegają ochronie. Komornikiem powinien pozostawić dłużnikowi także przedmioty niezbędne do nauki, papiery osobiste, odznaczenia i przedmioty służące do wykonywania praktyk religijnych dodatkowo wszelkie przedmioty codziennego użytku, których sprzedaż byłaby nieopłacalna (dużo poniżej wartości) a które posiadają znaczną wartość użytkową dla dłużnika.
