Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy posiadają osoby niezdolne do pracy, mające wymagany okres składkowy i nieskładkowy oraz gdy ich niezdolność powstała w okresie zatrudnienia lub w czasie 18 miesięcy od jego ustania (dotyczy to również osób prowadzących działalność gospodarczą).
W Polsce występują dwie instancje, które orzekają naszą niezdolność do pracy. Pierwszą jest lekarz orzecznik ZUS. Osoba ta sprawdza datę powstania naszej niezdolności, chyba że nie jesteśmy w stanie ustalić ani daty, ani okresu niezdolności. W takiej sytuacji za datę jej powstania określa się dzień, w którym składamy wniosek o rentę. Lekarz orzecznik stwierdza również trwałość niezdolności oraz jej ewentualny okres trwania, a następnie celowość przekwalifikowania zawodowego. Warto zwrócić uwagę na fakt, iż lekarz orzecznik wydaje swoje orzeczenie po zapoznaniu się z przedstawioną przez nas dokumentacją oraz po przeprowadzonym bezpośrednim badaniu, chyba że dokumenty, które przedstawimy lekarzowi są tak dla niego jasne i wystarczające, że do podjęcia decyzji nie potrzeba dodatkowych badań.
Orzeczenie lekarza orzecznika o trwałej bądź częściowej utracie pracy jest podstawą dla drugiej instancji, które decydują o przyznaniu nam renty. Jest nią komisja lekarska ZUS, która podejmuje ostateczną decyzję. Lekarz orzecznik może oświadczyć, iż posiadamy częściową niezdolność do pracy, co oznacza, że otrzymamy rentę czasową, o której długości decyduje organ rentowy w ZUS lub trwałą niezdolność do pracy, gwarantującą nam rentę stałą.
Uwaga!
Należy pamiętać o naszym prawie do odwołania się od decyzji lekarza orzecznika, które przysługuje nam do 14 dni od momentu otrzymania jego orzeczenia.
Staraliście się kiedyś o takie orzeczenie? Czy wszystko poszło bezproblemowo? Opiszcie swoje doświadczenia!
