Podpisując umowę o pracę z pracodawcą zobowiązujemy się przestrzegać wszystkich praw i obowiązków, które wynikają z objętego prze nas stanowiska i przestrzegać czasu pracy. Samowolne opuszczenie stanowiska pracy potraktowane może zostać jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.
Opuszczenie stanowiska pracy może być spowodowane np. złym samopoczuciem, potrzebą wizyty u lekarza czy też wizytą na poczcie czy pójściem na zakupy. Pracownik o ile usprawiedliwi w sposób zasadny swoją niesubordynacje może liczyć na łagodniejsze potraktowanie, tak w przypadku umyślnego i celowego działania, konsekwencje dla pracownika mogą być o wiele bardziej surowe.
Usprawiedliwienie swojej nieobecności
Jeżeli nasze samowolne opuszczenie stanowiska pracy można wytłumaczyć w zasadny sposób, jesteśmy zobowiązani do jego usprawiedliwienia, jednak nie później niż w drugim dniu nieobecności w pracy. Usprawiedliwienie możne nas uchronić przed grożącymi nam konsekwencjami.
Każdy przypadek traktowany indywidualnie
Samowolne opuszczenie stanowiska pracy powinno być rozpatrywane przez każdego pracodawcę w sposób indywidualny, a pod uwagę powinny zostać wzięte towarzyszące temu okoliczności.
Zgodnie z orzecznictwem, opuszczenie stanowiska pracy przez pracownika na chwilę przed jej zakończeniem nie jest wystarczającym powodem do zwolnienia. Pracodawca w pierwszej kolejności wobec pracownika, który samowolnie opuścił stanowisko pracy powinien zastosować karę porządkową. Taką karą zgodnie z art. 108 Kodeksu pracy może być upomnienie, nagana lub kara pieniężna. W artykule tym jasno jest określone, że za opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia pracodawca może zastosować karę pieniężną.
Zwolnienie dyscyplinarne i związane z nim konsekwencje
Jeżeli pracodawca uzna, że pracownik samowolnie opuszczając stanowisko pracy działał w pełnej świadomości i uczynił to celowo, wówczas może on uznać, iż było to z jego strony ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych skutkujące rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 Kodeksu pracy).
Rozwiązanie umowy w taki sposób spowoduje niekorzystny, zwłaszcza z punktu widzenia przyszłych potencjalnych pracodawców, zapis znajdujący się na świadectwie pracy. Ponadto rozwiązanie umowy w taki sposób uniemożliwia zabieganie się o zasiłek dla bezrobotnych w urzędzie pracy (art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy).
Orzecznictwo jednak uznaje, że rozwiązanie umowy w trybie art. 52 § 1 jest swego rodzaju ostatecznością, i o ile można, lepiej zastosować kary porządkowe.
Zdarzyło się Wam samowolnie opuścić stanowisko pracy? Jakie były konsekwencje w Waszym przypadku?
